Διαδηλώσεις για τον «Άγιο» των Καλάς

Ο Θανάσης Λερούνης, «εθνικός ευεργέτης» της φυλής των θρυλούμενων ως απογόνων των Μακεδόνων, αγνοείται από τις 8 Σεπτεμβρίου

«Δεν έχουμε μάθει κάτι νεώτερο για την τύχη του Θανάση, οι έρευνες συνεχίζονται. Για την ώρα, ουδείς μπορεί να μιλήσει με σιγουριά ούτε και για τα κίνητρα των δραστών της απαγωγής του, στο Πακιστάν. Είναι ένα ακραίο γεγονός, που έχει συγκλονίσει, πέρα από εμάς τους φίλους και συγγενείς του, και την τοπική φυλή των Καλάς. Τον αγαπούν γιατί τους έχει βοηθήσει. Μέχρι και διαδηλώσεις οργανώνουν και ζητούν να αφεθεί ελεύθερος...».

Στο σκοτάδι- για την ακρίβεια κάπου στις απόκρημνες κοιλάδες των πανύψηλων οροσειρών του Πακιστάν πιθανότατα- εξακολουθεί να βρίσκεται η έρευνα για την ανεύρεση του 53χρονου Έλληνα εκπαιδευτικού, Θανάση Λερούνη. Ο «εθνικός ευεργέτης» της τοπικής φυλής των Καλάς και πρόεδρος της μη κυβερνητικής οργάνωσης Έλληνες Εθελοντές (της παρέας φίλων που έχει αναλάβει, χρόνια τώρα, τη φροντίδα τους) παραμένει αγνοούμενος από τις 8 Σεπτεμβρίου, όταν απήχθη από ένοπλους μασκοφόρους, στην κοιλάδα Μπουμπουρέτ, στα βορειοδυτικά της χώρας, στα σύνορα με το Αφγανιστάν. «Η ελπίδα πεθαίνει, λένε, τελευταία. Εμείς θέλουμε να πιστεύουμε πως ο Θανάσης θα έρθει πάλι πίσω...», λέει στα «ΝΕΑ» η κ. Πίτσα Δρογκάρη, μέλος της οργάνωσης, που έχει αναλάβει την καθημερινή επικοινωνία με τις αρμόδιες διπλωματικές αρχές. 18 αποστολές
Με συνολικά δεκαοκτώ ταξίδια από το 1997 στις κοιλάδες των Καλάς, η Ελληνίδα εθελόντρια ξέρει καλά τον Αχαιό καθηγητή- η λεκτρονικό, που πηγαινοερχόταν συστηματικά τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια, για να στηρίξει εμπράκτως τους θρυλούμενους ως απογόνους των στρατιωτών του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Μίλησε μαζί του τελευταία φορά μόλις μία βδομάδα πριν από την απαγωγή του. «Τον περισσότερο καιρό είναι μόνος του εκεί, υπό πολύ δύσκολες συνθήκες. Είναι ένας άνθρωπος που έχει αφιερώσει τη ζωή του σ΄ αυτό που έχει ταχθεί να κάνει! Με πίστη στο αξίωμα “προσφορά χωρίς αντάλλαγμα” έκανε κυριολεκτικά σκοπό της ζωής του να βοηθήσει αυτή τη φυλή, ώστε τα μέλη της να μην πεθαίνουν από τις αρρώστιες, να έχουν καθαρό νερό και καλύτερες από κάθε άποψη συνθήκες διαβίωσης. Από την πρώτη στιγμή, όταν πρωτοβρέθηκε εκεί, το 1994, σε τουριστικό ταξίδι, τον συγκίνησαν, έλεγε, τα πρόσχαρα, ομιλητικά, με μεσογειακά χαρακτηριστικά παιδικά πρόσωπα που αντίκρυσε, άνθρωποι που είναι ακόμα δεμένοι τόσο άρρηκτα με την παράδοσή τους...», αναφέρει... αξίζει να διαβάσετε όλο ρεπορτάζ στα ΝΕΑ