Του Καθηγητή ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ*
Δεν προλάβατε να διαβάσετε την «blog-άποψή» μου για το σύνδρομο του προπονητή και επιστρέφω στα…ποδοσφαιρικά ομολογώντας ότι διακατέχομαι από χτες το βράδυ από απίστευτη οργή και συναισθηματική φόρτιση αφού παρακολούθησα τον αγώνα της Εθνικής μας με την Εθνική Ελβετίας (η οποία μας νίκησε στην Αθήνα).
Ο “κύριος» Φραντς Ντεμπλέκερε, ο άνθρωπος που είχε «δολοφονήσει» τις ελπίδες της Τουρκίας παίζοντας πριν 3 χρόνια ως 12ος παίκτης της Εθνικής ομάδας της Ελβετίας, το βράδυ του Σαββάτου 5/9/2009 έπαιξε και πάλι (αφού είχε απουσιάσει από τα γήπεδα) ως 12ος παίκτης της ίδιας εθνικής ομάδας.
Δικαίωσε έτσι ΟΛΟΥΣ εκείνους που πιστεύουν ότι οι ΚΑΚΟΙ διαιτητές (συχνά εκτελεστές ως εντολοδόχοι «εγκληματικών» και ανήθικων αποφάσεων) ΔΕΝ αποτελούν ελληνικό φαινόμενο αλλά παγκόσμια απόδειξη της σήψης και της διαφθοράς που ωθεί τις πλατιές λαϊκές μάζες στον…κυνισμό!
Όπως και αν το δούμε το θέμα, απ΄όποια οπτική γωνία και αν το προσεγγίσουμε θα διαπιστώσουμε καλόπιστοι και κακόπιστοι μαζί ότι ο διαιτητης καθε ποδοσφαιρικης αναμετρησης, ασχετα με την κατηγορια καταταξης των δυο ομάδων, σε κάθε χώρα του πλανήτη μας, κατέχει την αδιαμφισβήτητη θέση, τον ρολό του απόλυτου κριτή ή δικαστή καθώς η σφυρίχτρα του, συνεπικουρουμένη και από τη δυνατότητα της προφορικής παρατήρησης η ακόμη και από την θεαματική εξαγωγή από το τσεπάκι της κίτρινης ή - αλλοίμονο μας -της κόκκινης κάρτας αποτελούν τα μέσα έλεγχου και τιμωρίας της ανεπιθύμητης συμπεριφοράς όχι μονό των 22 στο ποδόσφαιρο και 10 στο μπάσκετ αγωνιζομένων παικτών αλλά και των παραγόντων και των φιλάθλων που παρακολουθούν τον αγώνα.
Και εφόσον σφυρίζει συνετά, και δίκαια με υπευθυνότητα και "σοφία" υποδεικνύοντας ταυτόχρονα και το λόγο της επιβολής τιμωρίας σε αυτούς που τιμωρεί ο διαιτητής και οι επόπτες του [ οι αποκαλούμενοι ελαύναμε ] μπορούν να επιβάλλουν την απαιτουμένη τάξη και ευπρέπεια πάνω στο "πράσινο παλκοσένικο" οριοθετώντας τα απαραίτητα πλαίσια αναφοράς για τη διεξαγωγή ενός καθαρού παιχνιδιού.
Η κερκίδα, ακόμη και η πιο παθιασμένη και εθελοτυφλούσα από ενθουσιασμό, είναι πάντοτε σε θέση να σεβαστεί τον σωστό διαιτητή μια και όσο και αν της τσούζουν τα σφυρίγματα του αποδέχεται το κυρός και την αντικειμενικότητα του, χαρακτηριστικά που χρειάζεται να είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με τον ρολό του διαιτητή ως απόλυτου και δίκαιου δικαστή...ως άρχοντα του γηπέδου!
Όταν όμως ο διαιτητής και οι βοηθοί του αποδεικνύουν με τη συμπεριφορά τους ότι "..κάτι βρωμάει απαίσια στο βασίλειο της Δανιμαρκιας..." τότε χάνουν όχι μονό το σεβασμό των παικτών που αγωνίζονται μέσα στο γήπεδο, όχι μονό τον έλεγχο της ποδοσφαιρικής συνάντησης, αλλά μπορεί να επισύρουν την οργή όλων και μαζί το τυφλό μένος της κερκίδας οδηγώντας σε σχέση ευθέως ανάλογη με τη συχνότητα και τη σοβαρότητα των λαθεμένων σφυριγμάτων στη δημιουργία έκρυθμων και επικινδύνων καταστάσεων και για τις εγκαταστάσεις των γηπέδων αλλά και για ανθρώπινες ζωές...
Αναμφίβολα ο ρόλος του διαιτητή κάθε αγώνα σε κάθε σπορ είναι φοβερά απαιτητικός καθώς προϋποθέτει σωστή τεχνική κατάρτιση, άριστη σωματική κατάσταση, διαύγεια πνεύματος και ιδιάζουσα ικανότητα για άμεση σύλληψη και ορθή κρίση συγκεκριμένης συμπεριφοράς των παικτών (εσκεμμένη η ακούσια) αντικειμενικότητα, δυνατό χαρακτήρα και ψυχικό σθένος που να κατορθώνει να αντιστέκεται στις αβάσιμες αλλά κραυγαλέες απαιτήσεις της κερκίδας και φυσικά του αόρατου αλλά πραγματικού κατεστημένου και του παντοδύναμου...παρασκηνίου.
Σίγουρα ο ρόλος του διαιτητή είναι άχαρος και τούτο επειδή όπως και αν σφυρίξει μια συγκεκριμένη φάση οπωσδήποτε θα απογοητεύσει τους παίκτες, τεχνικούς, παράγοντες και φιλάθλους της μιας από τις δυο αντίπαλες κερκίδες.
Έτσι λοιπόν, όταν αναλογίσει κάνεις τα ΥΠΕΡ και τα ΚΑΤΑ του ρόλου του διαιτητή, τις χαμηλές χρηματικές απόλαβες, τους κινδύνους που διατρέχει η σωματική του ακεραιότητα και σε σταθερή βάση η κοινωνική του υπόσταση, είναι λογικό να προβληματίζομαι και ΕΓΩ φίλες και φίλοι ψυχολογικά και ψυχαναλυτικά αναφορικά με τα θεμελιακά εκείνα ψυχόρμητα που κάνουν αυτούς τους ώριμους άνδρες - χωρίς να τους πιέσει η να τους εκβιάσει ή και να τους δελεάσει κάνεις προτρεπτικά να κρατήσουν τη σφυρίχτρα και να γίνουν διαιτητές...
Οπωσδήποτε τους αρέσει ο ρόλος, σίγουρα επιδιώκουν τη δημοσιότητα, αναμφίβολα αγαπούν τη μπάλα...Και, ας μου επιτραπεί αυτή η παρατήρηση... χωρίς διαιτητές δεν παίζεται ποδόσφαιρο η άλλο σπορ... Αλλά, να, πολλές φόρες, σε διεθνή και όχι μόνο στα ελληνικά γήπεδα " εξ αίτιας των διαιτητών μας όχι μόνο δεν παίζεται ποδόσφαιρο η μπάσκετ αλλά συχνά οι αγωνιστικοί χώροι μετατρέπονται σε ρινγκ επίδειξης της δύναμης του αόρατου καταστημένου και του βρώμικου παρασκηνίου...
«Η εξουσία φθείρει» έχει πει ο λόρδος Άστορ συμπληρώνοντας ότι
«η απόλυτη εξουσία φθείρει...απολύτως»
Οι διαιτητές αποτελούν πρόσωπα που ασκούν απόλυτη εξουσία και πολλά βίντεο αγώνων προσφέρουν αδιάσειστα και τραγικά στοιχεία αν όχι τίποτε άλλο, τουλάχιστον των πολλαπλών τους ελλείψεων (και γεννιούνται και ερωτηματικά για...τραπεζικές συναλλαγές….)
Ίσως εάν η FIFA ΔΙΑΓΡΑΨΕΙ αυτόν τον ανεκδιήγητο Βέλγο να μας πείσει ότι υπάρχει ελπίδα στα διεθνή γήπεδα…Αλλιώς, ας φροντίσει και η δική μας ΕΠΟ να βελτιώσει τις Δημόσιες Σχέσεις της με την FIFA…
Και ο νοών νοήτω! ....
* Ο καθηγητής Πιπερόπουλος θα είναι ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΣ υποψήφιος Δήμαρχος Θεσσαλονίκης στις εκλογές του Οκτώβρη 2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου