Ο Γιώργος είναι πονηρός, Ώπα!

της Μαρίας Σεφέρου


Στο σπίτι του ο Σημίτης…Τσαγανό, ε; Μπράβο Γιώργο! Δεν το περίμενα να σας πω την αλήθεια. Μα και τόση αχαριστία! Κοτζάμ δαχτυλίδι του παρέδωσε στις 7 Ιανουαρίου του 2004, ανήμερα του Άη Γιάννη, μεγάλη η χάρη του! Για σκεφτείτε το κι εσείς: αντί του μάνα χολή! Αυτά όμως έχει η πολιτική, και εξάλλου, «ουδείς χειρότερος εχθρός από τον ευεργετημένο αγνώμονα», λέει ο λαός. Στην κορυφή δύο δε χωρούν, έτσι κι αλλιώς. Ο ΓΑΠ φαίνεται ότι διατηρεί τις επιφυλάξεις του απέναντι στον επί δύο τετραετίες εκσυγχρονιστή Πρωθυπουργό Κ. Σημίτη. Αλλιώς γιατί να μην του έδινε την πρώτη θέση στο Επικρατείας; Σε κάθε περίπτωση, το τοπίο ξεκαθάρισε! Όχι τίποτε άλλο, αλλά για να βλέπει και να διδάσκεται κι ο Βενιζέλος...

Τώρα μη φανταστείτε ότι στενοχωρήθηκα που δε θα είναι στη Βουλή ο κ. Σημίτης, αν και, με λίγη τύχη, δεν αποκλείεται να τον δούμε… Πρόεδρο της Δημοκρατίας, αν βοηθήσει λιγάκι και ο Καραμανλής, ή όποιος τον διαδεχτεί. Από την άλλη, ο λαός λέει “καλύτερα το διάβολο που ξέρεις από το διάβολο που δεν ξέρεις”. Κι εδώ που τα λέμε δεν ξέρουμε τι θα μας προκύψει με το Γιώργο Πρωθυπουργό στα θέματα της οικονομίας (στα εθνικά το ψυχανεμιζόμαστε, άστα να πάνε…), κι ένας πολιτικός με την πείρα του Σημίτη θα ήταν χρήσιμος στο υπουργικό συμβούλιο, ένα είδος τροχοπέδης αν ξέφευγαν τα πράγματα, και αν φυσικά δεν είχαμε να κάνουμε με ενός ανδρός αρχή. Όσο νάναι ο καθηγητής κάτι θα έχει μάθει από τα λάθη του.

Θα έχει μάθει, υποθέτω, ότι το Χρηματιστήριο δεν είναι ο καθρέπτης της οικονομίας όπως μας παραμύθιαζε το 1999, που προέβλεπε το Γενικό Δείκτη στις 7.000 μονάδες, αλλά είναι ο καθρέπτης της ασυδοσίας των κερδοσκόπων. Θα έχει καταλάβει ότι στο Χρηματιστήριο δε βγαίνουν όοολοι κερδισμένοι, όπως μας έλεγε τότε, αφού για να κερδίσουν οι λίγοι που ξέρουν πού θα το πάνε, πότε θα το πάνε και πότε θα το φέρουν, και οι κολλητοί τους με την εσωτερική πληροφόρηση, πρέπει οι πολλοί να τους τ’ ακουμπήσουν, κοινώς να χάσουν το κομπόδεμά τους. Θα έχει μάθει, φαντάζομαι, ότι για ν’ αντλήσουν οι εισηγμένες ζεστό χρήμα, κάποιες τσέπες αφελών πρέπει ν’ αδειάσουν. Όταν αντλείς ρευστό από κάποιο δοχείο αυτό σε κάποια στιγμή αδειάζει. Απλά πράγματα, για το Δημοτικό.

Και πιθανώς να έχει μάθει ο κ. Σημίτης ότι όλα εδώ πληρώνονται... Ίσως, λοιπόν, να ήλθε η ώρα να πονέσει κι αυτός λιγάκι, έστω κι αν δε μας το δείξει. Να πληρώσει κάτι τις για τις αμαρτίες του και τον κυνισμό του όταν έλεγε στους αφελείς, τους οποίους ο ίδιος και το πρωτοπαλίκαρό του, ο Γιάννος Παπαντωνίου, είχαν εκμαυλίσει στο Χρηματιστήριο για να κάνουν τη σοσιαληστρική ανακατανομή του πλούτου από κάτω προς τα πάνω, «ας πρόσεχαν». Βλέπεις ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει συμφορά, ακόμη κι αν έχει περάσει δεκαετία από τη χρονιά αυτού του μεγάλου και ατιμώρητου εθνικού εγκλήματος.
Ούτε μπορεί να ξεχάσει ο λαός ότι ο Σημίτης ξεπούλησε το ένα μετά το άλλο σε τιμή ευκαιρίας για τους αγοραστές τα περισσότερα ασημικά του Οίκου “ΕΛΛΑΣ”! Ξεχνιούνται τέτοιες “ευεργεσίες”, ακόμη κι αν ήταν αναπόφευκτες;

Το περίεργο είναι ότι τις περί την οικονομία δεξιοτεχνίες του Κ. Σημίτη είχε αναγνωρίσει και εκτιμήσει από το 1985 ο μεγάλος σοσιαλιστής ηγέτης Ανδρέας Παπανδρέου! Να τι έγραφε ο Νίκος Νικολάου στο έγκριτο ΒΗΜΑ , στις 25 Ιουλίου του 1999: «Τι έγινε λοιπόν αυτή την οκταετία; Με υπουργούς Εθνικής Οικονομίας τους κκ. Απ. Λάζαρη στην αρχή και μετά τον κ. Γ. Αρσένη το ΠαΣοΚ έδωσε όντως μεγάλες αυξήσεις στους μισθωτούς και κρατικοποίησε όλες σχεδόν τις προβληματικές, για να ξυπνήσει μεσάνυχτα το καλοκαίρι του 1985, ευθύς μετά τις εκλογές, τον Ανδρέα ο κ. Δ. Χαλικιάς, διοικητής τότε της Τράπεζας της Ελλάδος, και να του αναγγείλει ότι έχει στο ταμείο του μόνο 200.000 δολάρια και το ισοζύγιο πληρωμών κλείνει με έλλειμμα 3,5 δισ.! "Χρεοκοπούμε, Πρόεδρε!". Και ο Ανδρέας, που, όπως λέει ο κ. Αδ. Πεπελάσης, είχε οξεία αίσθηση και του πολιτικού αλλά και του προσωπικού κινδύνου, αλλάζει άρδην πολιτική περνώντας από τις παροχές στη λιτότητα και αντικαθιστά τον κ. Γ. Αρσένη με τον κ. Κ. Σημίτη εκτιμώντας τη συνέπειά του και την ευθύνη του στην ανάληψη πολιτικού κόστους.»

Να συμπληρώσω εδώ ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν κρατικοποίησε μόνο τις προβληματικές αλλά ό,τι του προσφερόταν. Θυμάμαι τότε την ιδιωτική κλινική "Ο Καλός Σαμαρείτης" όπου εργαζόταν στη ρεσεψιόν ως τηλεφωνήτρια, για 13 χρόνια, από την έναρξη λειτουργίας της κλινικής, συγγενικό μου πρόσωπο. Κανένα οικονομικό πρόβλημα δεν υπήρχε. Οι υπάλληλοι πληρώνονταν κανονικά, ήταν ασφαλισμένοι, και οι ιδιοκτήτες, δύο συνεταίροι, ζούσαν βασιλικά. Εκεί χειρουργούσε και ο γιατρός Παρασκευάς Αυγερινός, στενός συνεργάτης του Ανδρέα Παπανδρέου, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ από το 1974, και μετέπειτα Υπουργός Υγείας (1981-1984) και ευρωβουλευτής.

Ο κ. Αυγερινός, λοιπόν, φρόντισε στο άψε σβήσε να κρατικοποιηθεί η κλινική Καλός Σαμαρείτης και να υπαχθεί στο Δημόσιο, και συγκεκριμένα στο «ΑΓΙΑ ΟΛΓΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΕΙΟ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΟ ΓΕΝΙΚΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ Ν. ΙΩΝΙΑΣ ! Για την ιστορία, αλλά και για να μην επαναληφθούν τέτοιες αμαρτίες, θα αναφέρω ότι η κλινική είχε κλείσει λίγο καιρό για επισκευές και όταν ανακαινίστηκε είχαν μπει κάποιοι πράσινοι οπαδοί στη θέση παλιών άχρωμων υπαλλήλων, χωρίς οι τελευταίοι να έχουν καν ειδοποιηθεί. Ένα από τα θύματα ήταν και το συγγενικό μου πρόσωπο. Πήρε μια μικρή αποζημίωση και την έστειλαν σπίτι της για να περιμένει εσαεί στο ακουστικό της… Της είχαν πει ότι θα της τηλεφωνούσαν για να ξαναπιάσει δουλειά στο πόστο της!

Ξαναδιαβάστε, παρακαλώ, τη θλιβερή ιστορία. Τι είχες Γιάννη, τ’ είχα πάντα. Παρ’ ολίγο να χρεοκοπήσει η σοσιαλιστική Ελλάδα του αείμνηστου Ανδρέα Παπανδρέου από τις παροχές και τις κρατικοποιήσεις, και κάλεσε τότε τον Κ. Σημίτη για να τη σώσει! Τα γνωρίζει αυτά ο ΓΑΠ; Ήταν περίπου 30 ετών το 1981. Τα θυμάται; Πω, πω, ανατριχιάζω στο ενδεχόμενο να μας ξανασυμβούν τα ίδια έτσι και ξανοιχτεί ο Γιώργος στις παροχές. Θα τον συνδράμει άραγε τότε ο κακός και πληγωμένος Σημίτης;

«Την πρώτη τετραετία πήραμε από το μέλλον, δανειστήκαμε από τους πόρους που θα παράγονταν μελλοντικά στα επόμενα δύο-τρία χρόνια για να αποκαταστήσουμε κοινωνική δικαιοσύνη και μια στοιχειώδη συνοχή μεταξύ του λαού ώστε να μπορέσει να προχωρήσει» είπε ο πολύς Άκης Τσοχατζόπουλος, κι αυτός στενός συνεργάτης του Α. Παπανδρέου, όπως διάβασα στο ίδιο άρθρο, στο ΒΗΜΑ.
Με άλλα λόγια, από το 1981 και μετά η Ελλάδα γυρνάει συνεχώς στον ίδιο φαύλο κύκλο. Κρατικοποιήσεις→ παροχές→ χρεοκοπία →ιδιωτικοποιήσεις→ λιτότητα→ →κρατικοποιήσεις→παροχές→ χρεοκοπία, κ.ο.κ. Μόνο που τώρα έχουμε τη δαμόκλειο σπάθη του Αλμούνια να κρέμεται πάνω από το κεφάλι μας, και το κλίμα δεν προσφέρεται για αλόγιστες παροχές, ίσως ούτε για κρατικοποιήσεις. Λέτε να νοσταλγήσουμε κάποτε την εποχή Σημίτη;

Τέλος πάντων, κανείς δεν είναι τέλειος, ούτε μάγος αλχημιστής, κι εδώ που φτάσαμε φταίμε όλοι συλλογικά, λαός, κόμματα και εξουσίες. Όλοι, ποιος λίγο, ποιος πολύ, έχουμε τις ευθύνες μας… Άραγε έχουμε πιάσει πάτο ώστε ν’ αρχίσει επιτέλους κάποια ανάκαμψη; Πάντως, με το δημοσιονομικό έλλειμμα να φτάνει το 5,9% του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος το 2009, και να προβλέπεται να φτάσει το 6,7% (πηγή) το 2010, και το δημόσιο χρέος της χώρας μας να είναι περίπου 108,5% του ΑΕΠ (πηγή ), πόσο αισιόδοξος μπορεί να είναι κανείς;

Κι όμως, οι κομματάρχες μας φαίνονται να το διασκεδάζουν δεόντως. Δυστυχώς δεν είναι μόνο οι οπαδοί με τις ντουντούκες και τα σημαιάκια που ψοφάνε για προεκλογικό χαβαλέ…