Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΟΥ ΜΕΤΑΝΑΣΤΗ

του Στέφανου Ληναίου


Άκουσα το νέο Υπουργό Εσωτερικών να δηλώνει στη Βουλή ότι όλα τα παιδιά των μεταναστών που γεννήθηκαν στην Ελλάδα, θεωρούνται Έλληνες και όταν ενηλικιωθούν θα έχουν το δικαίωμα εκλέγειν και εκλέγεσθαι...

Αφήνουμε τους ειδικούς να καταμετρήσουν όλες τις θετικές και όλες τις αρνητικές επιπτώσεις αυτής της απόφασης στη χώρα μας, πριν μονοπωλήσουν αυτή την καταμέτρηση οι γνωστοί πατριδοκάπηλοι...

Εμείς θα περιοριστούμε μόνο να συνομιλήσουμε με τους φίλους μας τους μετανάστες. Με γνώμονα την πείρα μας και την αγάπη μας:

1.- Όταν πολλοί από μας, σε κάποιες δύσκολες εποχές που πέρασε η πατρίδα μας,αναγκαστήκαμε με μαύρη καρδιά,να μεταναστεύσουμε ή να λαθρομεταναστεύσουμε, σε κάποιες ξένες πλούσιες χώρες,θυμάμαι ότι κατεβαίναμε,όλοι μαζί, στους δρόμους, πάντα με δυο αιτήματα:

α) Να συμπαρασταθεί η ξένη χώρα στην προσπάθειά μας να επιβιώσουμε και β) Να βοηθήσει τον αγώνα όλων μας να γυρίσουμε σε μια καλύτερη πατρίδα.

Δεν γυρίζαμε στα Πανεπιστήμια,στα πάρκα,στις πλατείες & στις αγορές, ζητιανεύοντας ή κλέβοντας, αλλά ενημερώνοντας τους ξένους για τη δικτατορία στην πατρίδα μας..Θυμάμαι ότι η πρώτη μάχη που με κόπο κερδίσαμε, είταν να αποσυρθούν όλες οι « μαύρες » ταμπελίτσες, που υπήρχαν πάνω στα εμπορεύματα των μεγάλων καταστημάτων του Λονδίνου. Έγραφαν Τούρκικα,Ιταλικά και Ελληνικά: «Μην κλέβετε..Σας βλέπουμε..»!!!

Στα εφτά χρόνια που κράτησε η δικτατορία, άλλοι γύρισαν πολεμώντας από μέσα κι άλλοι έμειναν, ενημερώνοντας απέξω. Κι ευτυχώς,με αξιοπρέπεια στην ξενητειά, πετύχαμε την επιβίωσή μας και με θυσίες μέσα στην ίδια την Πατρίδα μας, όλοι μαζί, ξαναφέραμε τη Δημοκρατία.. Αντίθετα με τους Ισπανούς που έμειναν έξω, βολεύτηκαν και κράτησε ο Φράνκο σαράντα χρόνια..

Ουδέποτε ζητήσαμε να αλλάξουμε πατρίδα,έστω και διατηρώντας, σαν γκέτο, το θρήσκευμά μας και τη γλώσσα μας. Ούτε να προσπαθήσουμε να μεταφέρουμε τα ήθη και τα έθιμά μας από τη γη των πατέρων μας στα άγονα χώματα της ξενητειάς.. Ξέραμε ότι θα αποτύχουμε, θα γίνουμε γραφικοί ή θα μαραθεί η ψυχή μας, όπως μαραίνεται ένα λουλούδι όταν το κλείσουμε σε τέσσερις τοίχους. Μόνο κάποιοι, λίγοι, ξέμειναν στις ξένες χώρες..Άλλοι επειδή βρήκαν διέξοδο στις επιδιώξεις τους κι άλλοι επειδή ουδέποτε αγάπησαν με πάθος την πατρίδα τους.

2.- Τόσα χρόνια τώρα στη χώρα μας, δεν είδα πολλούς μετανάστες να αγωνίζονται και για τα δυό αιτήματα. Το κύριο αίτημά τους είταν η άδεια παραμονής και εργασίας με ίσα δικαιώματα.

Πολλές φορές, μάλιστα,με μερικά ακραία,ύποπτα στοιχεία, να σπάζουν, να καίνε και να σκοτώνουν.. Χωρίς να μας ενημερώνουν, καθημερινά και με πάθος, για το τι συμβαίνει ΑΚΡΙΒΩΣ στη χώρα τους.. Χωρίς να απαιτούν μαχητικά την ΚΑΤΑΔΙΚΗ αυτών που κατέστρεψαν τη χώρα τους..Και χωρίς να μας δείχνουν τον ΠΟΘΟ τους να γυρίσουν σε μια καλύτερη πατρίδα..

Τους βλέπω και μελαγχολώ. Θυμάμαι τους μετανάστες στο Λονδίνο, από την εποχή του Ισπανικού εμφύλιου. Είχαν ξεμείνει,ξένοι ανάμεσα σε ξένους...Και έκλαιγαν κάθε μέρα γιατί έβλεπαν ότι δεν μπορούσαν να ξαναγυρίσουν στην Ισπανία τους,επειδή τα παιδιά τους είχαν γίνει πια τέλεια Εγγλεζάκια..Και κλαίγαμε κι εμείς μαζί τους, όταν, στο μόνιμα συνεφιασμένο Λονδίνο, έβγαινε ο ήλιος και μας θύμιζε τη φωτεινή Μεσόγειο..Και μας συμβούλευαν, όπου κι αν συναντιόμαστε, να μην πάθουμε κι εμείς το ίδιο, όπως κιαυτοί, που βολευτήκανε έξω και αφήσανε τους συμπατριώτες τους, μόνους, με το Φράνκο 40 χρόνια στο σβέρκο τους..

3.- Αυτό συμβουλεύουμε κι εμείς τους βασανισμένους μετανάστες.Όχι βέβαια τους ΜΙΣΘΟΦΟΡΟΥΣ που συστηματικά τους ΚΟΥΒΑΛΑΝΕ οι γνωστοί,διεθνείς,παντοδύναμοι, μαυραγορίτες του ανθρώπινου πόνου.

Συμβουλεύουμε όλους τους προβληματισμένους άσπρους, μαύρους, κίτρινους, συνανθρώπους μας, που οι αποικιοκράτες, παλιοί και νέοι, όπως πάντα, τους ανάγκασαν για πολιτικούς ή για οικονομικούς λόγους, να φύγουν από τις χώρες τους,αναζητώντας ψωμί & ελευθερία στην ξενητειά.

Τους συμβουλεύουμε να μη νιώθουν ικανοποιημένοι από τα γνωστά και αμφιλεγόμενα κυβερνητικά μέτρα νομιμοποίησής τους. Αυτά που, είναι βέβαιο ότι ΑΝΑΓΚΑΖΟΝΤΑΙ να παίρνουν ΟΛΕΣ οι κυβερνήσεις, υπακούοντας στα κελεύσματα των εμπνευστών της απάνθρωπης παγκοσμιοποίησης. Πρέπει να απαιτούν ταυτόχρονα και την ΠΛΗΡΗ συμπαράσταση της Πολιτείας στον αγώνα τους για την επιστροφή τους σε μια καλύτερη πατρίδα..

Αν δεν καταλάβουν, όσο γίνεται πιο σύντομα, αυτή την απλή, γεμάτη πόνο και ειλικρίνεια θέση μας και αρκεστούν στην ελληνοποίησή τους, γίνονται,δυστυχώς, συνεργοί σε δυό μεγάλα εγκλήματα.

Αφήνουν ορφανή την πατρίδα τους από το πιο ανήσυχο και το πιο αποτελεσματικό,ανθρώπινο δυναμικό. Και,αφήνουν, προπάντων, τους έρμους τους συμπατριώτες τους ισόβια δυστυχισμένους ΔΟΥΛΟΥΣ στα χέρια των ξένων αφεντικών που λυμαίνονται τη χώρα τους.

Ξέρουμε ότι αυτές τις θέσεις μας, μερικοί τις θεωρούν ρομαντικές, ίσως και αστείες..Όπως τις θεωρούσαν,οι ίδιοι και τότε, στην αυτοεξορία μας στο γκρίζο Λονδίνο. Λες και πιστέψαμε ποτέ ότι ΑΡΚΟΥΝ ΑΥΤΕΣ ΜΟΝΟΝ οι θέσεις για να γίνει καλύτερος ο κόσμος μας..

Μακάρι κάποιοι άλλοι να βρουν κάποιες καλύτερες θέσεις..

20.10.09

Υ.Γ.:Στη μνήμη του αξέχαστου φίλου μας,του Λάκη του Καραλή που,τότε στην αυτοεξορία μας, ονειρευτήκαμε έναν καλύτερο κόσμο..


Ρεσάλτο