Ο λαγός, το ζουμί του λαγού και οι νέοι φόροι...

του Θανάση Μαυρίδη


Η σημερινή ιστορία που θα σας διηγηθούμε είναι αποκλειστικά αφιερωμένη στο νέο οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης. Δεν ξέρουμε αν τους αρέσουν οι ιστορίες του Ναστρεντίν Χότζα, αλλά είναι η καταλληλότερη που βρήκαμε για την περίσταση. «Ο ζωμός του λαγού», είναι ο τίτλος. Καλή σας (τους) ανάγνωση...

Το σπίτι του Χότζα ήταν πάντοτε ανοικτό για κάθε έναν που θα κτυπούσε την πόρτα του. Μία μέρα, λοιπόν, εμφανίστηκε ένας περαστικός και ζήτησε φιλοξενία. Ο Χότζας του την πρόσφερε και ο ξένος έβγαλε από το δισάκι του έναν ολόκληρο λαγό για να τον ψήσουν και να τον φάνε. Φτιάξανε το λαγό, στρώσανε το σοφρά και πέρασαν όλοι μία υπέροχη βραδιά με το εκλεκτό έδεσμα. Ο ξένος έμεινε τρεις μέρες στο σπίτι και ο Χότζας του είπε ότι θα μπορούσε να επιστρέψει όποτε ήθελε...

Μετά από μερικές μέρες ξαναχτύπησε η πόρτα. Ήταν ο ίδιος χωρικός, ο οποίος μπήκε στο σπίτι και στρώθηκε για τα καλά, για μια βδομάδα. Δεν κρατούσε κάτι στα χέρια του αυτή τη φορά, αλλά ο Χότζας ένιωθε υποχρεωμένος να τον φιλοξενήσει. Ντρεπότανε να κάνει κι αλλιώς...

Μετά από μερικές βδομάδες ξαναχτύπησε η πόρτα και μπρος στον Χότζα ήσαν τρεις χωρικοί. «Είμαστε οι γείτονες εκείνου που σου έφερε το λαγό», του είπαν. Ο Χότζας τους έβαλε στο σπίτι του, τους έστρωσε τραπέζι και τους πρόσφερε μία αχνιστή σούπα. Ένας από τους ξένους ρώτησε τι ήταν η σούπα και ο Χότζας απάντησε: «Είναι το ζουμί του λαγού».

Μία βδομάδα αργότερα ένα τσούρμο χωρικοί ζήτησαν τη φιλοξενία του Χότζα! «Είμαστε παραγείτονες του χωρικού που σου έφερε εκείνον τον κρεατωμένο λαγό». Ο Χότζας τους έβαλε στο σπίτι του, τους έστρωσε το σοφρά και έβαλε στη μέση μία μεγάλη τσανάκα με κοχλαστό νερό. Οι χωρικοί κοιτούσαν ο ένας τον άλλον με απορία, ώσπου ο ίδιος ο Χότζας τους είπε με σοβαρότητα: «Είναι το ζουμί απ’ το ζουμί εκείνου του λαγού, που να μην σώνει και μου τον έφερνε εκείνος ο παραγείτονάς σας»...

Εδώ τελειώνει η ιστορία του Χότζα και αρχίζουν οι ιστορίες της νέας διακυβέρνησης. Δέκα μέρες ακόμη δεν έκλεισαν στις θέσεις τους και έσπευσαν να διαρρεύσουν το... φοβερό και τρομερό σχέδιο που είχαν καλά φυλαγμένο στα πράσινα ντοσιέ τους. Θα βάλουν, λέει, νέους έκτακτους φόρους στις κερδοφόρες επιχειρήσεις για να αντιμετωπίσουν την κρίση. Αυτό το «κερδοφόρες», πάλι τι το ήθελαν; Αυτονόητο δεν είναι; Θα μπορούσαν να βάλουν φόρους σε ζημιογόνες επιχειρήσεις;

Περιμέναμε από τους ανθρώπους αυτούς περισσότερη φαντασία. Τόσα χρόνια στην αντιπολίτευση είχαν το χρόνο να σκεφτούν πιο έξυπνες λύσεις. Να μας συγχωρούν, αλλά η έκτακτη φορολογία δεν είναι λύση. Θα τα πάρουν φέτος με αυτό τον τρόπο, θα τα πάρουν ίσως και του χρόνου, αλλά είναι βέβαιο ότι στο τέλος θα βρεθούν αντιμέτωποι με περισσότερα αδιέξοδα. Τι ζουμί να βγάλει ένας λαγός; Πόσους φόρους μπορεί να πληρώσει μία επιχείρηση; Αρκετούς, μέχρι ο τελευταίος καπιταλιστής να παραδώσει τα κλειδιά της επιχείρησής του στο κράτος, έλεγαν οι σοσιαλιστές του 1980. Έτσι σκέφτονται άραγε οι αντιεξουσιαστές του 2009;