Το απόλυτο ρεζιλίκι

του Θανάση Μαυρίδη

Μας «έκραξαν», μας «πρόγκηξαν», μας έφτυσαν κατάμουτρα, μας εξευτέλισαν. Μας είπαν ψεύτες στα ίσια, δίχως μισόλογα και υπονοούμενα. Οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι είναι εξοργισμένοι με τη μακαριότητά μας και την δήθεν «ευρηματικότητά» μας και δεν είναι διατεθειμένοι να μας ανεχτούν ούτε ένα λεπτό παραπάνω. Τα είχαμε γράψει επανειλημμένως, και το κλίμα αυτό το εισέπραξε ο κ. Παπακωνσταντίνου στο ακέραιο. Στο χέρι μας είναι να αλλάξουμε ρότα. Όχι αύριο, όχι σήμερα, αλλά χτες!

«Είστε μία αυτιστική χώρα» είχε πει υπουργός μεγάλης χώρας στον Έλληνα ομόλογό του πριν μερικές βδομάδες. Το είχαμε γράψει, όχι για λόγους φθηνού κουτσομπολιού, αλλά για να περιγράψουμε το κλίμα που επικρατεί αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη για την Ελλάδα. Η αλλαγή της κυβέρνησης δεν τους συγκινεί και δεν δείχνουν διατεθειμένοι για περιόδους χάριτος. Κι αυτό είναι απόλυτα φυσικό, αφού απέναντί τους έχουν την ελληνική Πολιτεία, η οποία έχει συνέχεια στις πράξεις της και ανεξάρτητα από το ποιος είναι ο Πρωθυπουργός ή ο υπουργός Οικονομίας.

Στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια και μετά από την είσοδο της χώρας στην ΟΝΕ, έχουμε αναπτύξει μία φιλοσοφία ενός ιδιόμορφου καθεστώτος ασυλίας για κάθε έναν που φρονεί ότι γεννήθηκε για να τον εξυπηρετεί το κοινωνικό σύνολο. Έχουμε απαξιώσει κάθε έννοια αξιοκρατίας, έχουμε δημιουργήσει δικούς μας «κανόνες» κοινωνικής συμπεριφοράς. Μας φαίνεται, μάλιστα, περίεργο το γεγονός ότι ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τα πράγματα, ακόμη και τα πιο απλά, αντιμετωπίζεται με περιέργεια και καταφρόνηση από τους άλλους.

Είναι φυσικό να κοιτάμε αμήχανα στο κενό όταν μας επιπλήττουν οι εταίροι μας. Δεν πιστεύουμε ότι έχουμε κάνει κάτι κακό, αφού δεν θέλησε μέχρι σήμερα κάποιος να συγκρουστεί ευθέως με την κακή πλευρά του εαυτού μας και έτσι αναζητούμε δήθεν συνωμοσίες σε βάρος μας. Όταν μας λένε ότι θα πρέπει να πληρώνουμε όλοι μας φόρους, ότι θα πρέπει οι συντάξεις μας να είναι ανάλογες με τις εισφορές μας, ότι θα πρέπει οι δημόσιοι υπάλληλοι να κρίνονται και να αξιολογούνται για το έργο τους, τότε ψάχνουμε να βρούμε τον «δάκτυλο» των καπιταλιστών που θέλουν, λέει, να εφαρμόσουν «νεοφιλελεύθερες πολιτικές» στη χώρα μας. Άρες μάρες κουκουνάρες! Απαντάμε με σαχλαμάρες σε κάθε τι απειλεί να μας ξεβολέψει, να μας βγάλει από τον λήθαργο που έχουμε εισέλθει την τελευταία δεκαετία.

Όσοι μιλούν για θέματα παραγωγικότητας είναι «εχθροί του εργαζόμενου λαού», όσοι βάζουν ζητήματα επιχειρηματικότητας είναι «τσάτσοι των τραπεζών», όσοι μιλούν για το ασφαλιστικό είναι «εχθροί του συνδικαλιστικού κινήματος και των συνδικάτων». Αυτό που μας συμβαίνει μπορεί να παρομοιαστεί μόνο με «αυτοκτονικό σύνδρομο» και χρήζει ψυχιατρικής έρευνας...

Υπάρχει ελπίδα; Πάντα υπάρχει ελπίδα, ακόμη και στις πιο δύσκολες ώρες. Αρκεί να ακούσουμε τις φωνές της λογικής. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η χτεσινή παρέμβαση του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος κ. Προβόπουλου. Ας διαβάσουν όλοι με προσοχή τις προτάσεις του. Δεν έχει ανακαλύψει τον τροχό ο κ. Προβόπουλος. Λέει τα αυτονόητα, εκείνα που θα έπρεπε να έχουμε ήδη κάνει. Το έχουμε ξαναγράψει, θα το πούμε για άλλη μία φορά: Είναι ευτύχημα που στο τιμόνι της Κεντρικής Τράπεζας βρίσκεται ένας άνθρωπος σαν τον κ. Προβόπουλο και όχι κάποιος γραφειοκράτης που για να υπερασπίσει τη θέση του έχει μάθει να σκύβει μόνιμα το κεφάλι στην εκάστοτε εξουσία και να παίζει μικροπολιτικά παιγνίδια.

Μας έκανε επίσης εντύπωση η στάση του κ. Παπακωνσταντίνου. Θα μπορούσε να πράξει όπως και ο κ. Αλογοσκούφης στο παρελθόν. Δεν το έκανε και ευχόμαστε να μη το κάνει. Κι ο λόγος είναι απλός: Οι άλλοι δεν βλέπουν αν υπουργός είναι ο Αλογοσκούφης, ο Παπαθανασίου ή ο Παπακωνσταντίνου. Δεκάρα τσακιστή δεν δίνουν. Οι άλλοι έχουν απέναντί τους ένα κράτος, μία συντεταγμένη Πολιτεία. Ή τουλάχιστον έτσι πιστεύουν και δεν χρειάζεται εμείς να τα κάνουμε τα πράγματα χειρότερα απ’ ό,τι ήδη είναι και να δώσουμε την εικόνα ότι δεν ξέρουμε τι μας γίνεται...