Δημοσκοπήσεις...

Ελλάς, Ελλήνων, Δημοσκοπήσεων

Γιατί οι δημοσκοπήσεις είναι εν τέλει μια αστεία υπόθεση.

ΑΠΟ ΤΟΝ ΧΡΗΣΤΟ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ ( lifo )

Οι δημοσκοπήσεις στην Ελλάδα ειναι μία πολύ αστεία υπόθεση. Στοιχεία να αμφισβητήσω την «επιστημονικότητά» τους δεν έχω, άρα δέχομαι ότι they go by the book - δηλαδή, για να μιλήσουμε και με όρους προϊόντος, αφού τέτοιο είναι, «πληρούν τις προδιαγραφές». Ισχυρίζομαι (έχοντας κάνει, μάλιστα, και μεταπτυχιακό στη Στατιστική και Οικονομετρία, βασίζοντας πολλά μοντέλα σε δημοσκοπικά στοιχεία) ότι είναι «αστεία υπόθεση» διότι:

1. Τις παραγγέλνουν αυτοί που τις παραγγέλνουν.
2. Συντάσσονται οι ερωτήσεις έχοντας «υπ' όψιν» αυτούς που τις πραγγέλλουν.
3. Διατυπώνονται οι ερωτήσεις (όταν αυτό γίνεται τηλεφωνικά), ενίοτε με πονηρό και... κατευθυνόμενο τρόπο, όπως π.χ. «μήπως θέλετε να το ξανασκεφθείτε;» ή «δεν νομίζετε ότι και ο τάδε είναι κατάλληλος;».
4. Απαντούν σε αυτές αυτοί που απαντούν. Δηλαδή, οι Ελληνες. Που εξ ορισμού σημαίνει ότι το στοιείο της «ειλικρινούς και καθαρής απάντησης» (απαραίτητη προϋπόθεση «επιτυχίας» μιας δημοσκόπησης) εδώ δεν υπάρχει. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της περίπτωσης είναι οι δημοσκοπήσεις/έρευνες περί των σεξουαλικών επιδόσεων των Ελλήνων, που πάντα μάς φέρνουν στην κορυφή της παγκόσμιας κατάταξης σε θέματα επίδοσης και συχνότητας!

Κατα την προεκλογική περίοδο των ευρεκλογών, θα πρέπει να έγιναν περισσότερες από πενήντα δημοσκοπήσεις και δεν ξέρω πόσες «κρυφές» για τα ίδια τα κόμματα. Το συγκεκριμένο εμπόριο πάει καλά, δηλαδή, και θα πρέπει να πανηγυρίζουν οι «υπηρέτες» του. Παίδεψα πολλές φορές το μυαλό μου, μελετώντας (από δημοσιογραφική και πολιτική διαστροφή) πάρα πολλές δημοσκοπήσεις. Κράτησα και έχω φυλαγμένες άπειρες σημειώσεις γι' αρκετές από αυτές.

Λένε οι ειδικοί πως οι δημοσκοπήσεις καταγράφουν «μια συγκεκριμένη τάση, μια συγκεκριμένη στιγμή». Οι σημειώσεις μου καταλήγουν σε άλλο συμπέρασμα: καταγράφουν την άποψη εκατό ανθρώπων, τάχα μου αντιπροσωπευτικών της κοινωνίας, αναλόγως της διάθεσης με την οποία ξύπνησαν τη συγκεκριμένη μέρα και αναλόγως του πόσο καθαρά η όχι κατάλαβαν την ερώτηση που τους ετέθη. Ο Έλληνας ούτε να θέτει ερωτήματα ξέρει ούτε και να τα απαντά. Συζήτηση θέλει. Κουβεντούλα. Να πει την άποψή του, αλλά να την πει με πολλά λόγια, που συνήθως καλύπτουν «ολες τις αλήθειες», όπως έλεγε και ένας παλιός μου δάσκαλος, καλή του ώρα.

Επίσης, ο Ελληνας έχει πάντα καχυποψία απένταντι σε εκείνον που τον ρωτά. Σου λέει, «τώρα δα εγώ πήγα πίσω από την κουρτίνα για να ρίξω τη μυστική ψήφο μου και έρχεται ο άλλος, μεσα στην τρελή χαρά, να με ρωτήσει τι ψήφισα;» Έλα, όμως, που την ίδια στιγμή ο ίδιος αυτός Ελληνας θέλει κιόλας να μιλήσει. Θέλει να μπεί σε έναν... «κοινωνικό διάλογο» (αμάν αυτή ή έκφραση!) και να πει τη γνώμη του, αλλά ταυτόχρονα να κρατήσει και μια πισινή. Λέει, λοιπόν, στο δημοσκοπο ό,τι προστάζει η διάθεσή του εκείνη τη δεδομένη στιγμή - αλήθεια η ψέμματα, δεν έχει σημασία. Ποιος θα τον ελέγξει, άλλωστε; Η Μανωλίδου;

Ταυτόχρονα, έχουμε και τους δημοσκόπους. Έλληνες και αυτοί. Δηλαδή επιρρεπείς και ευαίσθητοι και ευερέθιστοι και διαπλεκόμενοι και όχι απόλυτα επαγγελματίες και συνασπισμένοι και προβεβλημένοι (όσο πουθενά αλλού στον κόσμο) και ενθουσιώδεις και αυθόρμητοι, και μέρος του παιχνιδιού. Του παιχνιδιού που θολώνει το τοπίο - ελάχιστες φορές το φωτίζει. Αυτός είναι και ο απώτερος στόχος του. Να αιωρείται, πάντα, μιά συζήτηση. Ένα πάνελ. Κουβέντα να γίνεται. Για όλα και για τίποτα.