Tι περιμένει ο Καραμανλής στη στάση;

Ο αέρας στην Ελλάδα έχει αλλάξει. Προσωρινά τουλάχιστον.

του Στέλιου Κούλογλου (Lifo)

Ήμουν έτοιμος να γράψω για τις πρώτες μέρες της νέας κυβέρνησης. Τα θετικά βήματα, από τις ανοιχτές υποψηφιότητες για το πόστο των παντοδύναμων γενικών γραμματέων στα υπουργεία μέχρι τη δημόσια διαβούλευση στο ίντερνετ για τα κρατικά αυτοκίνητα, που ο υπουργός Εσωτερικών ανακοίνωσε ότι θα περιορίσει τον αριθμό τους.

Πάει η εποχή του κράτους-παχιάς αγελάδας, την οποία αναλάμβανε να αρμέξει ένα από τα δύο μεγάλα κόμματα. Αν οι υπουργοί δεν πάρουν μέτρα για οικονομίες στα υπουργεία τους, σε λίγο δεν θα έχουν να πληρώσουν τους μισθούς και τις συντάξεις. Αν η υπουργός Υγείας δεν βάλει χέρι στη διαφθορά των νοσοκομείων, σε λίγο δεν θα λείπουν μόνο τα θερμόμετρα, όπως συμβαίνει τώρα (μου έτυχε ξανά προχθές στο Ιπποκράτειο), αλλά δεν θα έχει ούτε σεντόνια (που για καλό και για κακό φέραμε από το σπίτι). Οι υπουργοί της νέας κυβέρνησης έχουν βρεθεί μπροστά σε τέτοιο χάος, ώστε, ακόμη κι αν δεν το ήθελαν, πρέπει να πάρουν δραστικά μέτρα.

Η ατμόσφαιρα έχει βελτιωθεί στη χώρα, καθώς όλοι ελπίζουν ότι κάτι θα αλλάξει προς το καλύτερο. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και νέα προβλήματα, για τα οποία επίσης ήθελα να γράψω: από τις συγκρούσεις αρμοδιοτήτων των νέων υπουργείων που δεν έχουν ακόμη διευκρινιστεί μέχρι τα σπρωξίματα υπουργών - υφυπουργών που σε κάποια υπουργεία ήδη ξεκίνησαν.

Βγαίνοντας όμως από το μετρό στους Αμπελόκηπους, έπεσα πάνω στον Καραμανλή. Όχι στον ίδιο προσωπικά, αλλά στη μεγάλη φωτισμένη αφίσα του στη στάση του λεωφορείου πάνω στη λεωφόρο Αλεξάνδρας. Είναι η αφίσα με την οποία καλούσε τους πολίτες να επιλέξουν τον δρόμο της σύνεσης, μια σπάνια περίπτωση που ένα κάλεσμα αγνοήθηκε τόσο επιδεικτικά από τους ενδιαφερόμενους.

Τι περιμένει στη στάση ο πρόεδρος της ΝΔ δύο ολόκληρες εβδομάδες μετά τις εκλογές; Μήπως τον κρατούν σαν ένα είδος μεταμοντέρνου ανδριάντα, επειδή είναι η Γενική Ασφάλεια απέναντι, μια ένδειξη ευγνωμοσύνης για την προσφορά του στη διάλυση της αστυνομίας; Ή μήπως πρόκειται για τη νέα διαφημιστική εκστρατεία του ΠΑΣΟΚ, ώστε να μην ξεχάσουμε εύκολα τι περάσαμε;

Μάλλον τον έχει αφήσει επίτηδες η κυβέρνηση για να σπάσει τα νεύρα στους νεοδημοκράτες. Πρώτα έφτασε το κόμμα στο χαμηλότερο εκλογικό ποσοστό της ιστορίας του. Ύστερα του ζήτησαν να μείνει λίγο παραπάνω για να ξεκαθαρίσουν οι διαδικασίες της διαδοχής, αλλά ήταν ανένδοτος: βρείτε τα γιατί εγώ τον Νοέμβριο την κοπανάω. Τελικά, με τα χίλια ζόρια τον έπεισαν να κάνει υπομονή μέχρι τον Δεκέμβριο, αλλά τους το φύλαγε: στη συζήτηση για τις προγραμματικές της κυβέρνησης στη Βουλή υποσχέθηκε στον κ. Παπανδρέου την αμέριστη στήριξη της αξιωματικής αντιπολίτευσης στα εθνικά θέματα και στις «δύσκολες αποφάσεις» στην οικονομία. Ύστερα, δεσμεύτηκε κατηγορηματικά ότι η ΝΔ θα ψηφίσει Παπούλια για Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον Μάρτιο, δεσμεύοντάς τον (την, για την ακρίβεια) διάδοχό του. Και στο τέλος της συζήτησης, απεμπόλησε το δικαίωμά του να δευτερολογήσει, όπως έκαναν οι υπόλοιποι πολιτικοί αρχηγοί. Παρ' ότι την ώρα που ήταν να μιλήσει δεν είχε αρχίσει η «Αθλητική Κυριακή».

Ο άνθρωπος μισεί υποσυνείδητα τη Νέα Δημοκρατία που τον ανάγκασε να παίζει τον αρχηγό για τόσα χρόνια, αν και από «πολιτικούς αναλυτές» προτάθηκε μια άλλη ερμηνεία: ότι προαλείφεται για Πρόεδρος της Δημοκρατίας στις μεθεπόμενες εκλογές και γι' αυτό είναι τόσο συναινετικός με το ΠΑΣΟΚ. Δεν ξέρω αν ακούσει την εκδοχή αυτή τι μούτρα θα κάνει ο Παπακωνσταντίνου, που αγωνίζεται με νύχια και με δόντια να πείσει τις Βρυξέλλες ότι δεν είναι όλοι στην Ελλάδα τόσο αναξιόπιστοι. Eντάξει, ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας έχει χρόνο και για σουβλάκια και για Play Station, αλλά μήπως μας αξίζει κάτι καλύτερο;