Τα παλιά γραφεία των υπουργών

Tου Πασχου Μανδραβελη

Δηλαδή, για να ’χουμε και το καλό ρώτημα: ό,τι κερδίσαμε εμείς οι φορολογούμενοι από το μικρότερο υπουργικό σχήμα θα τα ξοδέψει η κ. Λούκα Κατσέλη σε έπιπλα, γραμματείς και γραφεία; Σύμφωνα με όσα διαβάζουμε στον Τύπο η υπουργός Οικονομίας, Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας (και δεν ξέρω τι άλλο), αποφάσισε ότι πέραν του μεγάλου της υπουργικού γραφείου στο παλιό υπουργείο Ανάπτυξης, έστησε άλλα δύο (εξίσου μεγάλα;) γραφεία! Ενα στην πλατεία Συντάγματος, το οποίο η κ. Κατσέλη θα επισκέπτεται μια φορά την εβδομάδα. Προφανώς εκεί θα ασχολείται με θέματα ανταγωνιστικότητας και ελπίζουμε όχι προς τον κ. Παπακωνσταντίνου. Αλλη μια φορά την εβδομάδα θα κατεβαίνει στο γραφείο του πρώην υπουργού Ναυτιλίας, γιατί ίσως η αρμύρα -ή ό,τι άλλο έρχεται από το λιμάνι του Πειραιά- βοηθά στην καλύτερη λήψη ιδεών για θέματα Ναυτιλίας.

Ας μιλήσουμε όμως σοβαρά, μπας και σοβαρευτεί η κυβέρνηση. Το πρώτο ερώτημα είναι, «τι νόημα έχει το μικρότερο σχήμα αν είναι να αναπαραχθεί το παλιό μοντέλο;» Αν δηλαδή κάθε υπουργός που μαζεύει πολλαπλές αρμοδιότητες κάνει πολλά υπουργικά γραφεία ποιος ο λόγος να μην διατηρήσουμε τα παλιά «υπουργικά συμβούλια Μπεν-Χουρ»; Το μικρότερο σχήμα δεν σημαίνει μόνο λιγότερους μισθούς υπουργών, σημαίνει μεγαλύτερη ευελιξία όσων απομείνουν. Σημαίνει συμμάζεμα των γραφείων, λιγότερους γραμματείς, ελάχιστους Φαρισαίους, χρήση όλων των τεχνολογικών εργαλείων -e mail, τηλεδιασκέψεις, cloud computing- για να ελαχιστοποιείται η γραφειοκρατική δομή και να παράγεται περισσότερο έργο. Σήμερα τα στελέχη των επιχειρήσεων θεωρούν γραφείο τους τον φορητό τους υπολογιστή. Τηλεργάζονται, σε κάθε γωνιά της γης τους βλέπουμε στα αεροδρόμια να συμμετέχουν σε συσκέψεις μέσω Διαδικτύου, να γράφουν αναφορές, να διευθύνουν projects δισεκατομμυρίων δολαρίων σε κάθε γωνιά της γης μέσω του φορητού τους υπολογιστή. Οι δικοί μας υπουργοί χρειάζονται γραφείο σε κάθε γωνιά της Αθήνας για να παράγουν, όποιο έργο τέλος πάντων παράγουν;

Ας ελπίσουμε ότι όλα αυτά είναι προσωρινά, μέχρι να αναταχθεί η κυβέρνηση και να αποκτήσει τα κατάλληλα ηλεκτρονικά εργαλεία. Αναγκαστικά το παλιό συνυπάρχει για ένα διάστημα με το καινούργιο. Χρειάζεται μέχρι να δοκιμαστούν τα νέα σχήματα, να λειτουργούν τα πράγματα μέχρι την τελική αλλαγή. Εκεί όμως ελλοχεύει ο κίνδυνος της αδράνειας. Το παλιό, επειδή είναι ριζωμένο, έχει περισσότερες πιθανότητες επιβίωσης. Βολεύει πολλούς και τελικά κερδίζει.

Εδώ χρειάζεται η πολιτική βούληση και η διαρκής παρακολούθηση του έργου της αλλαγής των δομών. Οι δυνάμεις της αδράνειας πρέπει να αντισταθμιστούν από την πολιτική βούληση. Ετσι, το μικρό υπουργικό σχήμα δεν θα καταλήξει σε ένα επικοινωνιακό πυροτέχνημα, που θα σβήσει μέσα στις συμπληγάδες της γραφειοκρατίας και κάτω από τα βαριά δρύινα γραφεία των υπουργών. Απαιτεί αλλαγή μοντέλου λειτουργίας της κρατικής μηχανής, αλλαγή νοοτροπίας των πολιτικών. Χρειάζεται να καταλάβουν ότι έχουν σύμβαση έργου ορισμένου χρόνου με τον ελληνικό λαό, ο οποίος έχει χάσει την υπομονή του με τα καμώματα των υπουργών, κάθε κυβέρνησης και κάθε χρώματος. Δεν περιμένει θαύματα, αλλά ελπίζει ότι θα βρεθεί εκείνη η κυβέρνηση που θα δαμάσει το τέρας της γραφειοκρατίας, ξεκινώντας έστω για συμβολικούς λόγους από τα γραφεία των υπουργών.