Από το http://tapragmata.grΗ περίπτωση του βουλευτή Αιτωλοακαρνανίας Δημήτρη Σταμάτη αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα της πολιτικής κουλτούρας που διαπερνά το μεγαλύτερο μέρος του πολιτικού προσωπικού της ελληνικής Κεντροδεξιάς και την έχει καταδικάσει σε πολιτική υστέρηση έναντι της σοσιαλδημοκρατίας στα τελευταία 35 χρόνια δημοκρατικής ζωής.
Η επίσημη δικαιολογία που προέβαλε ο βουλευτής είναι ότι «αηδίασε» από τον προεκλογικό αγώνα για την ηγεσία του κόμματός του, ενώ στράφηκε εναντίον του Γραμματέα της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, διότι θεωρεί ότι ο κ. Τραγάκης δεν τον συμπαθεί, καθώς δεν τον τοποθέτησε στην Επιτροπή της Βουλής που ο ίδιος ο βουλευτής επιθυμούσε.
Αυτή η κουτσομπολίστικη αντίληψη της πολιτικής, σύμφωνα με την οποία ένας βουλευτής δικαιούται να ανεξαρτητοποιείται διότι το κόμμα του δεν του ικανοποίησε τα καπρίτσια, ενώ ο εκλογικός αγώνας για την προεδρία του κόμματος δεν γίνεται εντός των πλαισίων που (προφανώς) θέλει να θέσει ο κ. Σταμάτης, αποκαλύπτει ποιοι κάνουν καριέρα τα τελευταία 30 χρόνια στη Νέα Δημοκρατία.
Σπεύδω να διευκρινίσω ότι ασφαλώς υπάρχουν βουλευτές και στελέχη της ΝΔ που η συνολική τους πορεία αποδεικνύει πολιτική συνέπεια, αφοσίωση στο πολιτικό κόμμα που τους έσωσε την ιδιότητα του πολιτικού, που η πολιτική τους συμπεριφορά είναι ενός αντιπροσώπου της ελληνικής κοινωνίας, που είναι κοντά στους πολίτες, που τους ακούν, όπου μπορούν τους βοηθούν και, σε κάθε περίπτωση, κάνουν τους εκλογείς να αισθάνονται ότι, βρε αδερφέ, είναι κάποιοι, υπάρχουν για τη ΝΔ.
Αυτοί, όμως, είναι η μειοψηφία. Οι περισσότεροι είναι της αντίληψης του κυρίου Σταμάτη, που βλέπει τον εαυτό του στην πολιτική μέσα από μια απόλυτα εγωιστική αντίληψη, που αιτιολογεί την ανεξαρτητοποίηση γιατί ο κ. Τραγάκης «δεν τον έπαιξε» όπως ο ίδιος ο κ. Σταμάτης ήθελε. Αυτή η μηδενική αίσθηση αλληλεγγύης που αποδεικνύει η συμπεριφορά του κ. Σταμάτη, δεν θα είχε ιδιαίτερη σημασία αν ανιχνευόταν στον συγκεκριμένο βουλευτή ή και σε άλλους του δικού του βεληνεκούς.
Το πρόβλημα για τη Νέα Δημοκρατία είναι ότι αυτό το τεράστιο, το χαοτικό έλλειμμα αλληλεγγύης κυριάρχησε, ήδη μετά το 2005, μεταξύ των περισσοτέρων υπουργών της Κυβέρνησης Καραμανλή και, φυσικά, αποτέλεσε το μοναδικό κριτήριο επιλογών από τους Μαυρογιαλλούρους της Ρηγίλλης, με επικεφαλής τον ανεκδιήγητο κ. Ζαγορίτη, τον άνθρωπο που εναργέστερα από οποιονδήποτε άλλον ενσαρκώνει την έννοια του χρεοκοπημένου πολιτικού.
Σε αυτό είχε δίκιο ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης, όταν μίλησε για «λουδοβίκεια» συμπεριφορά, μόνο που εκείνος εννοούσε τους τέσσερις (τότε) διεκδικητές της ηγεσίας στη ΝΔ. Δυστυχώς στη ΝΔ αισθάνονται «Λουδοβίκοι» όχι μόνο οι ηγήτορες της «τρίτης τάξης», αλλά και τα λούμπεν στοιχεία της.
Αλλά για την πολιτική κουλτούρα στο εσωτερικό της ελληνικής Κεντροδεξιάς, θα επανέλθουμε…-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου