Ο πολιτικός και ο κυβερνήτης

Του Αλεξη Παπαχελα

Δεν ξέρω αν σας έχει συμβεί ποτέ να θυμώνετε με κάποιον παραπάνω από το κανονικό επειδή τον... συμπαθείτε ιδιαίτερα. Ο Κώστας Καραμανλής κερδίζει ακόμη και σήμερα, μετά τη συντριπτική ήττα και τη θητεία με τα πενιχρά αποτελέσματα, εχθρούς και φίλους με την απλότητά του, τον αυθεντικό του χαρακτήρα και τη ρητορική του δεινότητα. Είναι σίγουρα ένας άνθρωπος τον οποίο μια μεγάλη πλειονότητα Ελλήνων θα έκανε άνετα παρέα και θα πέρναγε καλά μαζί του.

Μου έκανε εντύπωση πόσοι σύνεδροι της Νέας Δημοκρατίας μουρμούριζαν μετά το συνέδριο του περασμένου Σαββατοκύριακου πως «εντάξει καλή η Ντόρα, καλός και ο Αντώνης, αλλά δεν είναι βρε παιδί μου σαν τον Καραμανλή». Αυτοί οι σύνεδροι εξηγούσαν με τον δικό τους τρόπο το πώς οι ίδιοι «ερωτεύθηκαν» τον Καραμανλή, γοητεύθηκαν από τη ρητορεία του και πίστεψαν πως θα άλλαζε ριζικά τον τόπο. Ούτε ο κ. Σαμαράς ούτε η κ. Μπακογιάννη είναι εξίσου «ερωτεύσιμοι» και σίγουρα δεν γεννούν τις προσδοκίες που δημιούργησε ο Κώστας Καραμανλής το 2000 και το 2004.

Μετά, όμως, έρχεται το σκληρό και αναπάντητο ερώτημα: γιατί ξόδεψε τόσο πολύτιμο κεφάλαιο, γιατί σπατάλησε τόσα χαρίσματα χωρίς να δώσει τις μεγάλες μάχες που υποσχέθηκε; Γιατί ένα ζήτημα είναι να μην τα καταφέρνεις στην υλοποίηση και ένα άλλο είναι να μη δίνεις καν τη μάχη.

Ακουγα κατά καιρούς διάφορους να υποστηρίζουν ότι ο απελθών πρωθυπουργός δεν γνώριζε σε βάθος τα θέματα. Δεν υπήρχε, όμως, συνομιλητής του που να μην εντυπωσιαζόταν από το πόσο καλά, και μάλιστα σε εξαντλητική λεπτομέρεια, μπορούσε να αναλύσει τα πάντα από τον Αχελώο έως το ενεργειακό. Και αυτό τον επιβαρύνει ακόμη περισσότερο, αν θέλετε γιατί δεν έχει το άλλοθι της άγνοιας.

Αυτό που απομένει να απαντηθεί είναι γιατί ο κ. Καραμανλής πέτυχε ως πολιτικός, αλλά όχι ως κυβερνήτης. Εφταιγε η έλλειψη λεπτομερούς προετοιμασίας την περίοδο της αντιπολίτευσης, το πόσο μαλακός ήταν με τους συνεργάτες του, μια αντίληψη χαλαρότητας που κουβάλησε μαζί του, ο ίδιος και πολλοί υπουργοί του, στο Μαξίμου; Δύσκολα ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν, ενδεχομένως και από τον ίδιο. Προς το παρόν πολλοί άνθρωποι διακατέχονται από έντονα αντικρουόμενα συναισθήματα: από τη μια, την τάση να του συγχωρήσουν πολλά γιατί τον συμπαθούν ιδιαίτερα και από την άλλη, έναν έντονο θυμό για έναν άνθρωπο που μπορούσε αλλά δεν προσπάθησε.