Tου Αθανασιου ΕλλιςTρεις ημέρες πριν από την εκλογή νέου προέδρου της Ν.Δ. ευλόγως η προσοχή όλων είναι στραμμένη στους δύο διεκδικητές της ηγεσίας και εν δυνάμει μελλοντικούς πρωθυπουργούς. Ο νικητής, όποιος και αν είναι αυτός, δεν θα έχει την εσωκομματική παντοδυναμία του προκατόχου του, ενώ ένα στοιχείο που θα λείψει, όχι μόνο από τη Ν.Δ. αλλά και από την πολιτική ζωή γενικότερα, είναι το ήθος του Κώστα Καραμανλή. Φίλοι και αντίπαλοι αναγνωρίζουν στον απερχόμενο πρόεδρο της Ν.Δ. ότι στην προσωπική του ζωή έκανε πράξη τη σεμνότητα και ταπεινότητα που πρέσβευε ενώ, σε αντίθεση με άλλους, ουδέποτε κατηγορήθηκε για ιδιοτελείς πράξεις αμφιβόλου ηθικής.
Καθώς η Ντόρα Μπακογιάννη και ο Αντώνης Σαμαράς παρουσιάζουν ο καθένας το δικό του έλλειμμα, οι οπαδοί της Ν.Δ. επιλέγουν να επικεντρωθούν στο ιδεολογικό στίγμα που εκφράζουν οι δύο επίδοξοι αντικαταστάτες του Κώστα Καραμανλή και στην ικανότητά τους να επαναφέρουν το κόμμα σε τροχιά εξουσίας.
Από τον πολιτικό βίο θα λείψει επίσης η ευφράδεια του Κώστα Καραμανλή, προσόν χρήσιμο σε έναν ηγέτη που καλείται να ενεργοποιήσει την κοινωνία για την υλοποίηση του οράματός του, αν έχει. Ο τέως πρωθυπουργός δεν εκμεταλλεύθηκε τα προσόντα του στον βαθμό που θα έπρεπε, και απώλεσε μια μεγάλη ευκαιρία ιδιαίτερα στο πολύ πρόσφορο πολιτικό περιβάλλον της πρώτης τετραετίας που άρχισε με τους καλύτερους οιωνούς.
Μετά την κατάκτηση του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου και την επιτυχή διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων το καλοκαίρι του 2004 η χώρα βίωνε μια σπάνια ευφορία. Ο 48χρονος πρωθυπουργός διέθετε άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, τεράστια στήριξη από τους ψηφοφόρους της Ν.Δ., αλλά και σημαντική ανοχή από αυτούς που δεν τον είχαν ψηφίσει. Διέγνωσε τις παθογένειες της διαφθοράς και της διαπλοκής, εμφανίσθηκε πρόθυμος να συγκρουσθεί με τα κακώς κείμενα, αλλά τελικά δεν τόλμησε, και επαναπαύθηκε στην πλασματική ασφάλεια της απραξίας. Είναι βέβαιο ότι σε αντίθεση με τα προσόντα που αναφέρθηκαν προηγουμένως, δεν θα λείψει η αδράνεια του απερχόμενου προέδρου. Η αίσθηση ότι όλα κινούνται από κάποιο αόρατο χέρι και ο πρωθυπουργός αρκείται στην επικοινωνιακή δράση.
Οποιο και αν είναι το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας την Κυριακή, θα χρειασθεί προσπάθεια για να επουλωθούν οι πληγές από τη λυσσαλέα εσωκομματική μάχη των τελευταίων εβδομάδων και να αποκατασταθεί η ενότητα και η λειτουργική παρουσία του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Τις τελευταίες εβδομάδες πολλά έχουν ακουσθεί από τη μια και την άλλη πλευρά. Τώρα η Ντόρα Μπακογιάννη και ο Αντώνης Σαμαράς θα κληθούν να ξεπεράσουν την προσωπική αντιπάθεια και τις πολιτικές διαφορές, και να οικοδομήσουν από κοινού την επόμενη μέρα της ελληνικής «κεντροδεξιάς». Το εγχείρημα δεν θα είναι εύκολο.
Το δύσβατο μονοπάτι στο οποίο θα αναγκασθεί να περπατήσει η Ν.Δ. και οι εύθραυστες εσωκομματικές ισορροπίες που έχουν προκύψει αναπόφευκτα φέρνουν στη μνήμη τη σταθερότητα της περιόδου Καραμανλή. Την ταχεία αποκατάσταση της ενότητας από τον νεαρό αρχηγό του κόμματος το ’97, την επιτυχία των ευρωεκλογών το ’99, τον αέρα νίκης το 2000, τους θριάμβους στις εθνικές εκλογές και τις ευρωεκλογές το 2004, την ανατροπή του κλίματος και τελικά την άνετη επικράτηση το 2007. Ολα αυτά αυξάνουν την απογοήτευση για τα πολλά που θα μπορούσαν να έχουν γίνει, αλλά δεν έγιναν, και γεννούν μια αίσθηση πικρίας για την ανεξήγητη αδυναμία ή απροθυμία ενός νεαρού, άφθαρτου και έξυπνου ανθρώπου, με ευρεία αποδοχή στην κοινωνία, να αλλάξει την Ελλάδα όταν η Ιστορία του πρόσφερε την ευκαιρία, αλλά αυτός δεν τόλμησε να την αδράξει.
3 σχόλια:
Και όμως η Ντόρα έχει τη στόφα του ηγέτη και είναι ικανή να εμπνεύσει τις επόμενες γενιές. Προσωπικά την υποστηρίζω και πιστεύω ότι θα τα καταφέρει!
φίλοι υποστηρικτές του Αντώνη Σαμαρά..... έχετε χάσει!
απλά και ξεκάθαρα..
οι Νέο Δημοκράτες δεν μασάμε τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα ..
από Δευτέρα όλοι μαζί να κάτσουμε να φτιάξουμε, το μεγάλο κόμμα την μεγάλη Κεντροδεξιά με γνώμονα και πολιτικές που θα μας βάλουν στο προσκήνιο της επόμενης Κυβερνητικής Θητείας και της Ευρώπης των λαών....
Θα συμφωνήσω ότι και τα δύο πρόσωπα που διεκδικούν με αξιώσεις την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας έχουν κουράσει, είτε με την συχνή παρουσία τους, είτε με τα κατά καιρούς καμώματά τους οπαδούς και ψηφοφόρους της παράταξης. Έχω κουραστεί να ακούω για Μητσοτάκηδες, και οικογένειες και «πολιτική άνοιξη». Αν ήθελαν κάποιοι να μιλήσουν, ας το έκαναν τότε που αποφάσιζαν να συνυπάρξουν μέσα στον ίδιο χώρο και όχι τώρα. Εφόσον λίγο πολύ και τον δύο το παρελθόν έχει τα «ψεγάδια του», ας αποφασίσουμε λοιπόν με βάση το μέλλον και ας το κάνουμε με πολιτικά κριτήρια. Ας αποφασίσουμε με δυο λόγια, τι κόμμα οραματιζόμαστε για το μέλλον. Στο σημείο αυτό θεωρώ ότι η κα Μπακογιάννη είχε μία πιο σταθερή άποψη από την αρχή. Και εξηγούμε. Όλοι ξέρουμε ότι προέρχεται από τον κεντροδεξιό χώρο. Στόχος της λοιπόν, και το είπε από το ξεκίνημα αυτής της εσωκομματικής εκλογικής περιόδου να κάνουμε στροφή προς τον κεντρώο χώρο εάν θέλουμε να επανέλθουμε στα ποσοστά του 47% του 1990. Ο κ. Σαμαρά από την άλλη, ενώ ξεκίνησε με μία δεξιά στροφή, στην πορεία διαπίστωσε ότι αυτή η στάση υστερεί σε προοπτική νίκης (τόσο σε επίπεδο ηγεσίας, όσο και σε επίπεδο Εθνικών εκλογών) και αποφάσισε να κάνει και αυτός άμεσα στροφή στον κεντρώο χώρο. Προς Θεού, σε καμία περίπτωση δεν θα μπω στην διαδικασία να κρίνω ποιανού πολιτική είναι η καλύτερη για το κόμμα. Αυτό θα το κρίνει ο καθένας που θα πάει να ψηφίσει ξεχωριστά. Αυτό που κρίνω εγώ είναι η σταθερότητα την οποία μπορεί να έχει κάποιος-α στις θέσεις που πρεσβεύει. Καλό «βόλι» σε όλους όσους πάνε να ψηφίσουν αύριο.
Δημοσίευση σχολίου