Δώσαμε – δώσαμε!

Του Θανάση Μαυρίδη

Προσκαλείται οικογενειακό συμβούλιο και ανακοινώνεται ότι το ταμείο είναι μείον. Το πρώτο πράγμα που θα σκεφτείτε να κάνετε είναι να κάνετε τα έξοδα. Δεν θα σπάσετε, φανταζόμαστε, τον κουμπαρά του Κωστάκη για να δώσετε τα χρήματα στον Νικολάκη. Ούτε θα υποθηκεύσετε το σπίτι σας για να συνεχίσει η κυρία Μαρία να πηγαίνει ανελλιπώς στο κομμωτήριο. Σε αυτό το ρημάδι το ελληνικό κράτος γιατί τα κάνουμε τα πράγματα ανάποδα;

Ας μας εξηγήσει κάποιος τι ακριβώς συνέβη με τον έκτακτο φόρο στις επιχειρήσεις. Αυτό που καταλάβαμε εμείς είναι ότι το κράτος πήρε χρήματα από τους πλούσιους και ισχυρούς για να μοιράσει πενταροδεκάρες σε χιλιάδες φτωχούς. Αν σώζονται έτσι οι άνθρωποι, αν το ζητούμενο είναι να καταπολεμηθεί η φτώχεια με επιδόματα πείνας, τότε καλώς το έκαναν όπως το έκαναν και δεν θα είχαμε αντίρρηση να το επαναλάβουμε πολλές φορές, μέχρις ότου ο τελευταίος καπιταλιστής κρεμαστεί με τα κορδόνια του παπουτσιού του. Διότι αν κάθε τρεις και λίγο επιβάλλονται έκτακτοι φόροι, την άλλη κάνει στην επιχείρηση επιδρομή το ΣΔΟΕ και την επόμενη το φιλεύσπλαχνο κράτος μας μοιράσει γενναίες αυξήσεις, πολύ απλά θα έχει στο μεταξύ ψοφήσει η αγελάδα που μας κάνει το γάλα.

Θα το πούμε όσο πιο απλά γίνεται: Ό,τι γίνεται είναι για λόγους εντυπωσιασμού και μόνο. Δεν υπάρχει ουσία. Παίρνουν κάπου 1 δισεκατομμύριο ευρώ από τις επιχειρήσεις και τα μοιράζουν σε μερικές χιλιάδες συνανθρώπων μας. Και τι θα γίνει όταν τελειώσουν τα λίγα αυτά λεφτά; Τα 300 ή 600 ή 800 ευρώ δεν φτάνουν σε πολλές περιπτώσεις για να καλύψουν ούτε λίγες από τις δόσεις της κάρτας. Το πρόβλημα, με άλλα λόγια, δεν είναι να μοιράζουνε ελεημοσύνη στον κόσμο, αλλά να αποδείξουν ότι είναι σε θέση να παράγουν πολιτικές πλούτου. Το θέμα δεν είναι να διορίζουμε τα παιδιά μας στο δημόσιο, αλλά να υπάρχουν θέσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα από νέες επενδύσεις. Το θέμα δεν είναι να πουλάμε σοσιαλισμό και ιδεολογία, αλλά να δίνουμε ψωμί στον κόσμο.

Κάποτε μιλούσαμε για τον κοινωνικό μισθό. Αλήθεια, λέτε για έναν συνταξιούχο να έχει μεγαλύτερη σημασία ένα εφάπαξ βοήθημα ή να μπορεί να βλέπει το γιατρό του την ώρα που το χρειάζεται; Για μία πολύτεκνη οικογένεια έχουν μεγαλύτερη σημασία τα 800 ευρώ ή να μην χρειάζεται να στέλνει τα παιδιά της στα φροντιστήρια για να έχουν αυτά την δυνατότητα να διεκδικήσουν μία θέση στον ήλιο;

Οι επιχειρηματίες έχουν ήδη πληρώσει και μάλιστα πολλές φορές. «Δώσαμε – δώσαμε», λένε οι περισσότεροι αγανακτισμένοι από την εύκολη λύση της έκτακτης φορολόγησης. Ποιος θα τους διευκολύνει, όμως, να αναπτύξουν τις επιχειρήσεις τους; Ποιος θα τους απαλλάξει από τα λαμόγια του δημοσίου που απαιτούν το γρηγορόσημο σαν να πρόκειται για φόρο υποτελείας; Ποιος θα κυνηγήσει, επιτέλους, τους φοροκλέπτες;

Δώσαμε – δώσαμε κύριε Παπακωνσταντίνου. Φροντίστε να δώσετε κάτι κι εσείς. Ας πούμε καμιά φρέσκια ιδέα, σε ένα περιβάλλον αποστειρωμένο από τις επιλογές των προκατόχων σας.