Από το http://tapragmata.grΣτη μάχη για τη διαδοχή στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, συμβαίνουν πρωτοφανή πράγματα, που θα προσδιορίσουν τη φυσιογνωμία της ελληνικής κεντροδεξιάς για πολλά χρόνια. Για πρώτη φορά, η μεγάλη πλειοψηφία των στελεχών στηρίζει το πρόσωπο της επιλογής του, έχοντας όμως ως πρώτο μέλημα την επόμενη μέρα. Από την Κοινοβουλευτική Ομάδα της ΝΔ είναι ζήτημα αν δέκα μέλη της έχουν «ξεσπαθώσει», κατά το κοινώς λεγόμενο, υπέρ ενός συγκεκριμένου υποψηφίου. Οι υπόλοιποι στηρίζουν μεν, αλλά πρωτίστως διαφυλάσσουν τη δυνατότητα να πορευθούν μαζί μετά τις 29 Νοεμβρίου.
Δεν είναι αυτή η εικόνα, όμως, στο κατεστημένο αυτού του τόπου, το οποίο πάντοτε μέχρι τώρα έριχνε το βάρος του υπέρ μιας κατάστασης στην πολιτική, και με αυτό τον τρόπο προσδιόριζε τις εξελίξεις και εξασφάλιζε τη δική του επιβίωση. Οι δυνάμεις που εδώ και χρόνια καθορίζουν τις εξελίξεις στην Ελλάδα ευνόησαν την εκλογή του Γεωργίου Ράλλη ως διαδόχου του Κωνσταντίνου Καραμανλή, αφήνοντας εκτός νυμφώνος τον Ευάγγελο Αβέρωφ. Οι ίδιες δυνάμεις έριξαν το βάρος τους υπέρ του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη κι όχι υπέρ του Κωστή Στεφανόπουλου, με τα γνωστά αποτελέσματα. Το ίδιο έγινε με την υποψηφιότητα Έβερτ (κι όχι Βαρβιτσιώτη) το 1993, Σημίτη (κι όχι Αρσένη ή Τσοχατζόπουλου) το 1996, Καραμανλή κι όχι Σουφλιά ή Έβερτ το 1997, Γιώργου Παπανδρέου (κι όχι Ευάγγελου Βενιζέλου) το 2007.
Την ώρα της πολιτικής κρίσης σε μια από τις δυο παρατάξεις εξουσίας, ένα αόρατο χέρι, θαρρεί κανείς, σύντασσε όλο και περισσότερες δυνάμεις πίσω από έναν υποψήφιο, γέρνοντας και την πλάστιγγα, τελικά, υπέρ του.
Σήμερα, είναι η πρώτη φορά που αυτό (ακόμα) δεν το έχουμε δει. Η υποψηφιότητα της Ντόρας Μπακογιάννη ξεκίνησε ως αναμφίβολα η ισχυρότερη (όπως του Ευάγγελου Βενιζέλου πριν δυο χρόνια), με τον Τύπο και τους ισχυρούς οικονομικούς παράγοντες να την ευνοούν. Άλλωστε η ΝΔ υπήρξε επί 35 χρόνια κόμμα του συστήματος, ακόμα κι όταν το σύστημα την άφηνε εκτός νυμφώνος.
Όταν άλλαξε το εκλογικό σώμα και η υποψηφιότητα Σαμαρά (βοηθούσης της σωρείας λαθών από πλευράς Μπακογιάννη) έδειξε εμφανή σημεία αντοχής, το σύστημα παρακολουθούσε τις εξελίξεις από απόσταση. Όταν η αντοχή Σαμαρά μετετράπη σιγά- σιγά σε δυναμική μέσα στην κοινωνία, συνέβη το πρωτοφανές: Ένα τμήμα του κατεστημένου, μαθημένο να πηγαίνει με το νικητή, εκτίμησε ότι ο Σαμαράς μπορεί να ανατρέψει τα προγνωστικά και να είναι εκείνος ο ηγέτης της ΝΔ μετά τις 29 Νοεμβρίου. Μετακινήθηκε, λοιπόν, προς το Μεσσήνιο πολιτικό, και αυτή του η μετακίνηση είχε ως αποτέλεσμα –πέραν των άλλων που θα αναλύσουμε τις επόμενες ημέρες- την απρόσμενη από πολλούς προσχώρηση του Δημήτρη Αβραμόπουλου στην προσπάθεια Σαμαρά.
Το κατεστημένο, όμως, γνωρίζει πριν και πάλω από όλα, ένα πράγμα: Αν δεν παραμείνει ενωμένο στον καθορισμό των εξελίξεων, δεν μπορεί να εξασφαλίσει τη δική του επιβίωση. Γι αυτό οι επόμενες ημέρες μέχρι τα τέλη του μηνός, όταν στηθούν οι κάλπες στη ΝΔ, θα είναι εξόχως ενδιαφέρουσες…-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου