Τους είπαν ότι μοιράζουν λεφτά στο δρόμο...

Του Θανάση Μαυρίδη

Όποιος πει ότι το νομοσχέδιο της προστασίας των δανειοληπτών δεν είναι ελληνικό εφεύρημα και ότι αντίστοιχες διατάξεις υπάρχουν εδώ και χρόνια στην Ευρώπη, θα έχει δίκιο. Το πρόβλημα είναι ότι η ελληνική εκδοχή έχει κάποιες ιδιαιτερότητες που μπορούν να δημιουργήσουν σημαντικά προβλήματα στο τραπεζικό σύστημα. Πάντως, ο κόσμος κακώς πιστεύει, αν πιστεύει, ότι θα του... χαριστούν τα χρέη!

Το περίεργο είναι ότι όλα τα πράγματα που ισχύουν στο εξωτερικό εμφανίζονται στην Ελλάδα ως μοναδικές πράξεις που θα επιφέρουν κοσμοϊστορικές αλλαγές στον πλανήτη. Έτσι συνέβη και με αυτό το νομοσχέδιο. Οι γνώστες της ευρωπαϊκής πραγματικότητας, όμως, υποστηρίζουν –και δικαίως– ότι στις άλλες χώρες της Ευρώπης οι δανειολήπτες που βρίσκονται σε καθεστώς πτώχευσης προστατεύονται επαρκώς από τους δανειστές τους με διατάξεις που υπάρχουν εδώ και χρόνια στο πτωχευτικό τους δίκαιο.

Η προσαρμογή της ελληνικής νομοθεσίας στα ευρωπαϊκά δεδομένα παρουσιάζεται ως κάτι καινοτόμο. Υπό μία έννοια είναι, αν αναλογιστεί κανείς ότι η προηγούμενη κυβέρνηση είχε όλη την ευχέρεια να το κάνει και δεν το έκανε. Από την άλλη, όμως, αυτή η... ολιγωρία σε σχέση με την Ευρώπη δείχνει την... πτώχεια μας.

Η ελληνική εκδοχή, όμως, έχει δυο ιδιαιτερότητες, δύο μεγάλες διαφορές σε σχέση με εκείνα που ισχύουν σε άλλες χώρες της Ευρώπης. Η πρώτη είναι ότι για την πτώχευση του δανειολήπτη αποφασίζει το Ειρηνοδικείο και όχι ένα πρωτοβάθμιο δικαστήριο. Κι η δεύτερη ότι μιλάει ακόμη και για ενδείξεις πτώχευσης και όχι μόνο για βεβαιωμένη πτώχευση. Αυτές οι δύο διαφορές από μόνες τους είναι ικανές να δημιουργήσουν σε αυτή τη χώρα το απόλυτο χάος!

Οι πρώτες πληροφορίες υποστηρίζουν ότι ήδη σε κάποιες τράπεζες παρατηρούνται καθυστερήσεις και ιδίως στα στεγαστικά δάνεια. Ο λόγος; Ορισμένοι δανειολήπτες έχουν καταλάβει ότι μπορούν στο εξής να μην πληρώνουν και έχουν την βεβαιότητα ότι το κράτος θα «καθαρίσει» για λογαριασμό τους. Γι΄ αυτό δεν ευθύνονται μόνο οι ίδιοι, αλλά και η Πολιτεία, αφού δεν τους έχει πει την αλήθεια. Ότι δεν μοιράζουν λεφτά στο δρόμο και ότι δεν επιβραβεύουν τους κακοπληρωτές. Θα μπορούσε, για παράδειγμα, η κυβέρνηση να πληροφορήσει τον κόσμο ότι στο εξωτερικό, για παράδειγμα, δικαιώνεται μόνο το 1% εκείνων που προσφεύγουν στα δικαστήρια και μάλιστα ύστερα από μακροχρόνιες δίκες. Με άλλα λόγια, οι εν λόγω διατάξεις υπάρχουν για να προστατεύσουν εκείνους που πραγματικά έχουν πρόβλημα και όχι όσους θα ήθελαν να τις εκμεταλλευτούν για να πλουτίσουν σε βάρος των τραπεζών ή του δημοσίου.