Μ’ ένα σμπάρο, δυο τρυγόνια

Του Σταυρου Λυγερου

Η παγίδα ήταν εξόφθαλμη. Το έδαφος για προσφυγή στις κάλπες με αφορμή την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας καλλιεργήθηκε ευσχήμως από δημοσιεύματα. Και αυτό, παρ’ ότι ο Αντώνης Σαμαράς είχε εξ αρχής ταχθεί στη γραμμή Καραμανλή για υπερψήφιση του Κάρολου Παπούλια. Αυτό, όμως, δεν εμπόδισε τον Γιώργο Καρατζαφέρη να πάρει το μπαλάκι και να μετατρέψει την εικοτολογία σε ανοικτή πρόταση.

Με την εκλογή Σαμαρά, ο ΛΑΟΣ θα πιεσθεί πολιτικοεκλογικά. Ηταν το μικροκομματικό συμφέρον που ωθούσε τον Γ. Καρατζαφέρη να προσεύχεται για την εκλογή της Ντόρας Μπακογιάννη. Για τον ίδιο λόγο πρωτοστάτησε στην προσπάθεια του πολύχρωμου κυκλώματος να στήσει τη χοντροκομμένη παγίδα (εκλογές την άνοιξη), για να επιτύχει μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια: Πρώτον, να χρεώσει τον νέο αρχηγό της Ν.Δ. με ένα γκολ από τα αποδυτήρια. Δεύτερον, να θέσει εν αμφιβόλω την επανεκλογή Παπούλια, ο οποίος θεωρείται παράγων αποτροπής δυσμενών διευθετήσεων στα εθνικά θέματα.

Ο Αντώνης Σαμαράς, βεβαίως, δεν έπεσε στην παγίδα. Θα ήταν ολέθριο λάθος εάν συνέπραττε με τον ΛΑΟΣ και εκβίαζε εκλογές. Πρώτον, επειδή δεν θα τις κέρδιζε. Δεύτερον, επειδή θα επιβεβαίωνε τις κατηγορίες ότι ρέπει πολύ δεξιά. Τρίτον, επειδή η αλλαγή ηγεσίας είναι αναγκαία, αλλά όχι ικανή συνθήκη για να αναταχθεί η Ν.Δ. και να ξανακερδίσει την πλειοψηφία. Το μέγεθος της πολιτικής απαξίωσής της φάνηκε στις εκλογές. Για να επουλωθούν οι πληγές και να αλλάξει το κλίμα χρειάζεται χρόνος. Κυρίως, όμως, χρειάζεται η Ν.Δ. να αποδείξει ότι δεν είναι «τσούρμο» επίδοξων επιβητόρων της εξουσίας, αλλά ένα κόμμα με ιδεολογία, ηθικές αρχές, επεξεργασμένο πολιτικό σχέδιο και αξιόπιστο στελεχικό δυναμικό.

Ο Αντώνης Σαμαράς εξελέγη όχι με το συμβατικό εσωκομματικό αλισβερίσι, αλλά επειδή εξέφρασε το διάχυτο αίτημα της βάσης για ηθική, ιδεολογική και πολιτική αναγέννηση. Είναι αυτό το αίτημα που ανέτρεψε τις μεθοδεύσεις του φθαρμένου κομματικού κατεστημένου. Εάν ως αρχηγός ακολουθήσει την πεπατημένη, δεν αποκλείεται να γίνει κάποια στιγμή πρωθυπουργός. Αποκλείεται, όμως, να ανατάξει το κόμμα του, να υπερβεί την κρίση πολιτικής αντιπροσώπευσης και κυρίως να κυβερνήσει παραγωγικά, όπως έχει ζωτική ανάγκη η χώρα.