Ενα μολυσμένο σφουγγάρι...

Του Πέτρου Τατούλη

Είναι γνωστό τοις πάσι ότι το σφουγγάρι όταν απορροφά ποσότητα νερού και ακαθαρσιών μουχλιάζει, μαζεύει μύκητες, μολύνει και διαχέει στον χώρο απαίσιες οσμές. Μεταφέροντας την πραγματικότητα αυτή στον χώρο της Νέας Δημοκρατίας, ήταν μάλλον ατυχής η φράση του νεοεκλεγέντος προέδρου της, ο οποίος θέλοντας να τονίσει την ενότητα της επόμενης ημέρας, μίλησε για το «σφουγγάρι» που προφανώς θα σβήσει τις αψιμαχίες και το δυστυχές παρελθόν αυτής της χειρίστης περιόδου που διήγε η κεντροδεξιά. Κάποιος όμως πρέπει να στύψει και να καθαρίσει το μολυσμένο σφουγγάρι…

Και να το «καθαρίσει» από δύο πράγματα. Κατ’ αρχήν, από την ανυπαρξία ιδεολογικής αντιπαράθεσης, που υπήρξε υπαίτια για την αδυναμία συγκρότησης μιας συνεκτικής πλατφόρμας ιδεών. Αυτή η πλατφόρμα είναι που θα δώσει τα εχέγγυα για μία πειστική και οραματική πρόταση διακυβέρνησης στην ελληνική κεντροδεξιά.

Το δεύτερο ζητούμενο είναι ότι ο κ. Σαμαράς δεν παραλαμβάνει άγραφες σελίδες, αλλά ένα εξαιρετικά κακογραμμένο βιβλίο. Επίσης, η προσωπική πολιτική του παρακαταθήκη είναι βεβαρημένη, όχι με αποστασίες, αλλά με μία στάση υπονομευτική του εθνικού συμφέροντος, διόλου ρεαλιστική και φορτισμένη με υφέρπουσα ιδιοτέλεια. Η αυτοκριτική πρέπει να είναι ουσιαστική. Οι κυβερνήσεις Καραμανλή -συνεπεία της ανικανότητας, ατολμίας και διαφθοράς τους- έφεραν τον τόπο σε τρομακτικά αδιέξοδα. Η φράση «έλα μωρέ!» έχει εμποτίσει την κοινωνική συνείδηση σε τέτοιο βαθμό, ώστε η απάθεια, η ατιμωρησία και η διάχυση της διαφθοράς αποτελούν πυρίτιδα στα θεμέλια της δημοκρατίας.

Τα βήματα στην αλλαγή είναι συγκεκριμένα.

Διάλογος για τα ιδεολογικά ζητήματα. Mια μεγάλη παράταξη δεν τα χωράει όλα. Αυτό χρησιμεύει ως άλλοθι για εκείνους που επιμένουν να βλέπουν το κόμμα ως όχημα για τη νομή της εξουσίας. Ο κοινός στόχος δεν είναι «να ξαναγίνουμε κυβέρνηση», αλλά να εξεύρουμε ένα κοινά αποδεκτό σχέδιο για ένα καλύτερο αύριο.

Ο διάλογος αυτός δεν μπορεί να εγκλωβιστεί σε ψευτοδιλήμματα. Η «ιδεολογική καθαρότητα» του κ. Σαμαρά, ιστορικά, έχει οδηγήσει σε κλειστοφοβικές συμπεριφορές, ολοκληρωτισμό, οπισθοδρόμηση και συντηρητισμό. Εξίσου διάτρητη αποδεικνύεται η εμμονή στη λαϊκή δεξιά. Αφενός διότι κανείς τους δεν κατονομάζει ποια είναι η αντιλαϊκή δεξιά και πώς ανέχονται να συστεγάζονται υπό την ίδια σκέπη. Αφετέρου, ως γνήσια αριστερίστικη παλινωδία, υπονοεί ότι υπάρχουν πόροι που θα άλλαζαν τις ζωές μας άρδην και κάποιοι επιλέγουν τεχνηέντως να τους κρύβουν. Τέλος, επικίνδυνη είναι η διάκριση που επιχειρείται ανάμεσα σε πατριωτικά κινήματα και προφανώς άλλα «αντιπατριωτικά». Τον μεγαλοϊδεατισμό και τις ανέξοδες - αδιέξοδες πολιτικές τα έχουμε πληρώσει με απομονωτισμό και αποτυχίες.

Ο διάλογος αυτός δεν μπορεί να γίνει πίσω από γραφεία με παρεούλες. Η Νέα Δημοκρατία πρέπει να μετασχηματιστεί σε ένα αξιοκρατικό κόμμα. Εναν οργανισμό που θα ακολουθεί ανοικτές και διαφανείς διαδικασίες. Ο κ. Παπανδρέου έδειξε τον δρόμο και όσο κι αν οι δυνάμεις της συντήρησης πολεμούν τη νεωτερικότητα, δείχνει ακόμη να αντιστέκεται στο «βαθύ» ΠΑΣΟΚ.

Η συζήτηση για τον προϋπολογισμό θα είναι η πρώτη δοκιμασία για τη Ν.Δ. υπό τον κ. Σαμαρά. Θα αυτοπεριοριστεί με λαϊκισμούς και νεοκαραμανλικούς βερμπαλισμούς σε μια αδιέξοδη αντιπολίτευση ή θα πάει ένα βήμα ακόμη παραπέρα από την κυβέρνηση, ωθώντας την να μη συμβιβαστεί με «ήπιες προσαρμογές» και εκπτώσεις, με δεδομένο ότι ο τόπος έχει ανάγκη από τομές και ρήξεις; Θα κοιτάξει τον εαυτό της στον καθρέφτη ή θα δείξει με το δάχτυλο μακριά; Θα αφήσει το σφουγγάρι μουχλιασμένο και μολυσμένο ή θα το στύψει προκειμένου να το καθαρίσει από κάθε μύκητα, όσο και αν αυτό πονέσει;