Πολύ "παγωμένα" τα Χριστούγεννα…

Γράφει η Μαρία Σεφέρου

Αυτά είναι τα φετινά… Κι όμως, οι θερμοκρασίες στη χώρα μας είναι υψηλές για την εποχή. Άσχετο… Έχουμε ξυλιάσει στην κυριολεξία από την κρυάδα – μια κρυάδα που νιώθουμε να μας διαπερνά μέχρι τον πυρήνα της ψυχής μας... Τα ψεύτικα λαμπιόνια και τα στολίδια που έχουν κρεμαστεί σε δρόμους και πλατείες, όπως είναι το έθιμο, οι λόφοι από κουραμπιέδες και μελομακάρονα, οι αχνιστές γαλοπούλες με τα παραγεμίσματα, δεν καταφέρνουν να μας γεμίσουν την ψυχή με ζεστασιά. Τι μας λείπει άραγε; Μήπως ξεπαγιάσαμε από τις εξαγγελίες-απειλές για τις θυσίες που καλούμαστε να κάνουμε, πληρώνοντας για πολλοστή φορά τα σπασμένα και τα κλεμμένα άλλων, για να βγει – αν ποτέ βγει – η χώρα από τα οικονομικά αδιέξοδα και να γλιτώσει την πτώχευση;

Για μένα, εκείνο που μας λείπει συνοψίζεται σε μία και μόνο λέξη: ΑΓΑΠΗ. Εδώ είναι το μεγάλο έλλειμμα της φυλής μας, που όσο πάει διογκώνεται. Κι αυτό το έλλειμμα δεν πρόκειται ποτέ να καλυφθεί με μέτρα κατά της φοροδιαφυγής, με διαρθρωτικές αλλαγές, ξεπουλήματα ασημικών, με εξωτερικά δάνεια, ή με πράσινη ανάπτυξη. Αυτό το εθνοκτόνο έλλειμμα δεν καλύπτεται με χρήμα ή με οτιδήποτε υλικό. Δεν υπάρχουν Τράπεζες που θα μας δανείσουν Αγάπη, όσο υψηλά επιτόκια κι αν τους δώσουμε. Η ΑΓΑΠΗ είναι ένας ανεκτίμητος θησαυρός που δεν εξαγοράζεται ακόμη και με όλο το χρυσάφι της γης.

Η ΑΓΑΠΗ είναι η υπέρτατη αξία, μια παντοδύναμη θεραπευτική ενέργεια που γεννιέται και αναπτύσσεται μέσα στην ψυχή του ανθρώπου και, όπως οι αχτίδες του ήλιου, διαλύει το πνευματικό σκοτάδι και ζεσταίνει ολόκληρη την ύπαρξη. Η ΑΓΑΠΗ είναι όπως ο ήλιος, ενώ η έλλειψη αγάπης σαν το γκρίζο ουρανό με τα πυκνά σύννεφα. Ακόμη και τα παιδιά είναι σκυθρωπά σε μια μουντή συννεφιασμένη μέρα. Ο ήλιος όμως κάνει τη διαφορά. Τι κρίμα που εμείς οι Έλληνες προτιμούμε το γκρίζο ουρανό από την ξαστεριά … «Συννεφιασμένη Κυριακή, μοιάζεις με την καρδιά μου, που έχει πάντα συννεφιά…», λέει το δημοφιλές τραγούδι του Τσιτσάνη. Συννεφιασμένη είναι η καρδιά του Έλληνα, και δε λέει να ξαστερώσει. Μίσος παντού, ζήλεια που σπάζει κόκκαλα, εγωισμός σκληρότερος κι από το γρανίτη, πείσμα που φτάνει μέχρι παραλογισμού και αυτογελοιοποίησης, χολή μέχρι που στραγγίζει τη χοληδόχο κύστη…[...]