Του Γιώργου Κουρή - Capital.gr
Φόρους πληρώνουμε και θα πληρώνουμε είτε αγοράσουμε ένα σπίτι, είτε αγοράσουμε μια τσίχλα. Το θέμα είναι ότι, με πρόσχημα τη δικαιότερη αναδιανομή των εισοδημάτων, οι φόροι κατ’ ουσία ικανοποιούν ταμιακές ανάγκες που στη συνέχεια τροφοδοτούν τις χαμηλής ποιότητας υπηρεσίες ενός σπάταλου Δημοσίου.
Ας δούμε όμως μέσα από τα στοιχεία που δημοσιοποιεί το Υπουργείο Οικονομικών, ποιο είναι το φορολογικό βάρος που κουβαλά η Ελληνική κοινωνία τα τελευταία χρόνια. Οι μη-έχοντες αχρωματοψία καταλαβαίνουν από τον πίνακα που παραθέτουμε ποιες οικονομικές φιλοσοφίες ακολουθήθηκαν διαχρονικά και τι πληρώσαμε από το 1993 έως σήμερα. Αξιοσημείωτο είναι ότι η φορολογία αυξάνει όταν αλλάζει η κυβέρνηση (το 1993 και το 2009, όχι όμως το 2004).
Τώρα όμως η μείωση του ελλείμματος αποτελεί επιταγή «επιβίωσης» μέσα στη ζώνη του ευρώ. Εδώ η εμπειρία του παρελθόντος είναι άκρως καθοδηγητική. Όσες κυβερνήσεις προσπάθησαν να ξεπεράσουν το πρόβλημα του υψηλού δανεισμού και των ελλειμμάτων, με πολιτικές που στόχευσαν στην περιστολή των δαπανών, πέτυχαν.
Αντίθετα όσες χώρες προσπάθησαν να μειώσουν το δημοσιονομικό έλλειμμα μέσω της αύξησης των φόρων, απέτυχαν. Η λίστα των αποτυχημένων επεισοδίων είναι μεγάλη και την βρίσκει κανείς στα αρχεία του ΔΝΤ και του ΟΟΣΑ.
Η σημερινή κυβέρνηση υποστήριζε προεκλογικά και εφαρμόζει μετεκλογικά την θεωρία ότι η μέση φορολόγηση στη χώρα μας, επειδή κυμαίνεται μεταξύ 19% και 24% του ΑΕΠ και απέχει περίπου 10 μονάδες από τον μέσο όρο της ΕΕ, δικαιολογείται η αύξηση στους φόρους. Έτσι εφαρμόστηκε μια πρώτη ομοβροντία φόρων μέσα στο 2009, αλλά γνωρίζουμε ότι μας περιμένει και δεύτερη πολύ μεγαλύτερη του χρόνου, σε βαθμό που η πρώτη θα μοιάζει με γλύκισμα. Ως παράδειγμα βλέπουμε πως η φορολογία από 19,3% του ΑΕΠ το 1993, ανέβηκε στο 23,4% το 1999. Η πεπατημένη είναι σίγουρο ότι θα επαναληφθεί. Ήδη για το 2010 έχουν προϋπολογιστεί φορολογικά έσοδα που αναλογούν σε κάποια 3,5 δις € επί πλέον φόρους, ενώ τα εισοδήματα μένουν στάσιμα ή πέφτουν. Επειδή ο προϋπολογισμός θα αναθεωρηθεί στο επόμενο τρίμηνο, προβλέπω ότι το 2010, 2011 και 2012 η φορολογία θα φτάσει στο 26% του ΑΕΠ με στόχο κάποια 6 δις € επί πλέον φόρους το χρόνο.
Τι μας περιμένει στα ακίνητα; ΦΜΑΠ και για τα μικρά ακίνητα πλέον, αύξηση αντικειμενικών αξιών, αύξηση του ΤΑΠ, έως και δεκαπλάσιος φόρος στις κληρονομιές και ότι άλλο μπορεί να σκαρφιστεί ο ταμιακά απελπισμένος, που ξεχνά ότι το ακίνητο ως επένδυση το έχει ήδη πεθάνει. Τι μας περιμένει στα αυτοκίνητα; Ήδη οι «τσεκουριές» ταχυδρομικά έρχονται και αναμένεται περαιτέρω αύξηση του τμήματος του φόρου που αφορά την ρύπανση του περιβάλλοντος. Παίζεται επίσης και το τέλος ταξινόμησης. Το μεγάλο όμως «μπουγιουρντί» έρχεται μέσα στις τιμές της βενζίνης. Στην Ολλανδία σήμερα το λίτρο της αμόλυβδης πωλείται 1,45 €, ενώ στο Βέλγιο 1,37 €. Γιατί όχι και εδώ; Οι αυξήσεις θα έλθουν μέσα στους επόμενους 12 με 24 μήνες.
Φόρους πληρώνουμε και θα πληρώνουμε είτε αγοράσουμε ένα σπίτι, είτε αγοράσουμε μια τσίχλα. Το θέμα είναι ότι, με πρόσχημα τη δικαιότερη αναδιανομή των εισοδημάτων, οι φόροι κατ’ ουσία ικανοποιούν ταμιακές ανάγκες που στη συνέχεια τροφοδοτούν τις χαμηλής ποιότητας υπηρεσίες ενός σπάταλου Δημοσίου.
Ας δούμε όμως μέσα από τα στοιχεία που δημοσιοποιεί το Υπουργείο Οικονομικών, ποιο είναι το φορολογικό βάρος που κουβαλά η Ελληνική κοινωνία τα τελευταία χρόνια. Οι μη-έχοντες αχρωματοψία καταλαβαίνουν από τον πίνακα που παραθέτουμε ποιες οικονομικές φιλοσοφίες ακολουθήθηκαν διαχρονικά και τι πληρώσαμε από το 1993 έως σήμερα. Αξιοσημείωτο είναι ότι η φορολογία αυξάνει όταν αλλάζει η κυβέρνηση (το 1993 και το 2009, όχι όμως το 2004).
Τώρα όμως η μείωση του ελλείμματος αποτελεί επιταγή «επιβίωσης» μέσα στη ζώνη του ευρώ. Εδώ η εμπειρία του παρελθόντος είναι άκρως καθοδηγητική. Όσες κυβερνήσεις προσπάθησαν να ξεπεράσουν το πρόβλημα του υψηλού δανεισμού και των ελλειμμάτων, με πολιτικές που στόχευσαν στην περιστολή των δαπανών, πέτυχαν.
Αντίθετα όσες χώρες προσπάθησαν να μειώσουν το δημοσιονομικό έλλειμμα μέσω της αύξησης των φόρων, απέτυχαν. Η λίστα των αποτυχημένων επεισοδίων είναι μεγάλη και την βρίσκει κανείς στα αρχεία του ΔΝΤ και του ΟΟΣΑ.
Η σημερινή κυβέρνηση υποστήριζε προεκλογικά και εφαρμόζει μετεκλογικά την θεωρία ότι η μέση φορολόγηση στη χώρα μας, επειδή κυμαίνεται μεταξύ 19% και 24% του ΑΕΠ και απέχει περίπου 10 μονάδες από τον μέσο όρο της ΕΕ, δικαιολογείται η αύξηση στους φόρους. Έτσι εφαρμόστηκε μια πρώτη ομοβροντία φόρων μέσα στο 2009, αλλά γνωρίζουμε ότι μας περιμένει και δεύτερη πολύ μεγαλύτερη του χρόνου, σε βαθμό που η πρώτη θα μοιάζει με γλύκισμα. Ως παράδειγμα βλέπουμε πως η φορολογία από 19,3% του ΑΕΠ το 1993, ανέβηκε στο 23,4% το 1999. Η πεπατημένη είναι σίγουρο ότι θα επαναληφθεί. Ήδη για το 2010 έχουν προϋπολογιστεί φορολογικά έσοδα που αναλογούν σε κάποια 3,5 δις € επί πλέον φόρους, ενώ τα εισοδήματα μένουν στάσιμα ή πέφτουν. Επειδή ο προϋπολογισμός θα αναθεωρηθεί στο επόμενο τρίμηνο, προβλέπω ότι το 2010, 2011 και 2012 η φορολογία θα φτάσει στο 26% του ΑΕΠ με στόχο κάποια 6 δις € επί πλέον φόρους το χρόνο.
Τι μας περιμένει στα ακίνητα; ΦΜΑΠ και για τα μικρά ακίνητα πλέον, αύξηση αντικειμενικών αξιών, αύξηση του ΤΑΠ, έως και δεκαπλάσιος φόρος στις κληρονομιές και ότι άλλο μπορεί να σκαρφιστεί ο ταμιακά απελπισμένος, που ξεχνά ότι το ακίνητο ως επένδυση το έχει ήδη πεθάνει. Τι μας περιμένει στα αυτοκίνητα; Ήδη οι «τσεκουριές» ταχυδρομικά έρχονται και αναμένεται περαιτέρω αύξηση του τμήματος του φόρου που αφορά την ρύπανση του περιβάλλοντος. Παίζεται επίσης και το τέλος ταξινόμησης. Το μεγάλο όμως «μπουγιουρντί» έρχεται μέσα στις τιμές της βενζίνης. Στην Ολλανδία σήμερα το λίτρο της αμόλυβδης πωλείται 1,45 €, ενώ στο Βέλγιο 1,37 €. Γιατί όχι και εδώ; Οι αυξήσεις θα έλθουν μέσα στους επόμενους 12 με 24 μήνες.
Στα ποτά, τα τσιγάρα, τα κινητά, είναι γνωστή η φορομπηχτική συνήθεια. Στο κάτω-κάτω ο περιορισμός τους ωφελεί και την υγεία. Γιατί όμως ο ανώτερος συντελεστής ΦΠΑ στην Φιλανδία να είναι 22% και στο Βέλγιο 25%. Δεν θα ήταν καλό και εμείς να το παίξουμε περισσότερο Ευρωπαίοι; Λένε τώρα οι κατέχοντες τις καρέκλες στο Υπ. Οικονομικών που θέλουν να τονώσουν το αναπτυξιακό προφίλ της κυβέρνησης!
1 σχόλιο:
Καμμία συναίνεση στους πράσινους άχρηστους.
Όταν εμείς κυβερνούσαμε ήταν όλοι τους μία συνεχής άρνηση για τα πάντα.
Τώρα οι ξεφτίλες τους άρχισαν, οι παραιτήσεις τους άρχισαν και σύντομα ο αγνός οπαδός του πασόκ θα τους στείλει από εκεί που ήλθαν.
Απλά, επειδή ο Γιωργάκης είναι πολιτικός – μαριονέτα βραχυπρόθεσμα με φοβίζουν οι εξελίξεις στα 3 εθνικά μας θέματα, το σκοπιανό, το κυπριακό και τα ελληνοτουρκικά.
Βλέποντας ότι καταρέει ο Γιωργάκης οι αμερικάνοι είναι ικανοί για τα πάντα, ειδικά τώρα που έχασαν και τη Ντόρα.
Δημοσίευση σχολίου