Του Γιάννη Καμάρα
Στα λεξικά υπάρχει το ρήμα διαπλέκω, που σημαίνει πλέκω κάτι μαζί με κάτι άλλο (επίσης συνυφαίνω), τα ουσιαστικά διάπλεγμα και διαπλοκή για πλεκτά ή υφασμάτινα κατασκευάσματα και το επίθετο διάπλοκος, που σημαίνει τον πλεγμένον με άλλον, συνώνυμο του ευρύτατα εν χρήσει σήμερα όρου διαπλεκόμενος.
Συνεπώς, ο όρος διαπλοκή, με την έννοια που χρησιμοποιείται σήμερα στην Ελλάδα για πολίτες και όχι για υφαντουργία προϊόντα, προϋποθέτει απαραιτήτως την ύπαρξη δύο διαπλεκομένων προσώπων: ενός οικονομικά πανίσχυρου ιδιώτη που αποφασίζει να διαφθείρει κάποιον άλλον προκειμένου να επιτύχει άνομα οφέλη. Και άν μεν ο «κάποιος άλλος» είναι ένας άλλος ιδιώτης, αυτό ποσώς ενδιαφέρει την κοινωνία. Ενδιαφέρει όμως τα μέγιστα αν ο άλλος που δέχεται να διαφθαρεί είναι μέλος της πολιτικής εξουσίας ή της Διοίκησης διότι, στην περίπτωση αυτή, η διαφθορά αποβαίνει εις βάρος του δημόσιου συμφέροντος.
Επομένως, άν είναι να πεί κανείς τα πράγματα με το όνομά τους, δεν θα πρέπει να χρησιμοποιεί ασαφείς όρους όπως διαπλοκή, διαπλεκόμενοι, διαφάνεια κλπ, αλλά να μιλήσει καθαρά για διαφθορά προσώπων που ασκούν πολιτική εξουσία ή εργάζονται για το Δημόσιο, από ανθρώπους που βρίσκονται μεν εκτός πολιτικής ή διοικητικής εξουσίας αλλά έχουν τεράστια οικονομική δύναμη.
Ο Μάρξ για τη Διαπλοκή
Η αυξανόμενη αναλογία των πολιτών που αποκτούσαν και κατείχαν ατομική ιδιοκτησία (κεφάλαιο οποιασδήποτε μορφής) απετέλεσε ευθύς εξαρχής βασικό επιχείρημα εναντίον της ορθότητας της μαρξιστικής θεωρίας. Τούτο δε, διότι, η ραγδαία αύξηση του αριθμού πολιτών-ιδιοκτητών κεφαλαίου, διέψευδε στην πράξη τον ισχυρισμό, ότι το κεφάλαιο θα τείνει να συγκεντρώνεται σε ολοέν και λιγότερα χέρια, δημιουργώντας έτσι ολοέν και μεγαλύτερο αριθμό προλεταρίων.
Από το άλλο μέρος, όμως, πολλοί αξιόλογοι μελετητές του έργου του Μάρξ (1818-1883) δεν έπαψαν να υποστηρίζουν, ότι αυτό το επιχείρημα ήταν εντελώς άσχετο με την κεντρική ιδέα του Μάρξ. Ο οποίος, «πολύ καλός στο να κατεβάζει ιδέες, όχι όμως και να τις διατυπώνει σωστά» (όπως έχει λεχθεί), όταν έγραφε «ιδιοκτησία» εννοούσε «ιδιοκτησία εφόσον αυτή αποτελεί πολιτική δύναμη». Θεωρώντας προφανές, ότι η υπερβολική συγκέντρωση κεφαλαίου στα χέρια ολίγων, παρέχει σ’ αυτούς τους ολίγους τη δυνατότητα να επηρεάζουν αποφασιστικά ή ακόμα και να κατευθύνουν τις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις του λαού μιας χώρας ή και ολόκληρης της ανθρωπότητας.
Στο βαθμό λοιπόν που η δεύτερη από τις...[...]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου