Τιμημένη εργατιά...

Του Θανάση Μαυρίδη

Το κάθε πράγμα, τελικώς, έχει σε αυτό τον κόσμο και σε αυτή την κοινωνία την «τιμή» του. Ακόμα και οι δίκαιοι αγώνες του εργατικού κινήματος απέναντι στην πλουτοκρατία έχουν ένα αντίτιμο. Στην περίπτωση του ΟΛΠ το ποσό αυτό ήταν μόλις 69 εκατ. ευρώ. Τόσα χρήματα θα διατεθούν από το καταχρεωμένο ελληνικό κράτος για να μην κλείσουν πάλι τα λιμάνια. Καλή μας νύκτα...

Περιμέναμε από την ελληνική αριστερά, η οποία καθοδήγησε και στήριξε τις απεργιακές κινητοποιήσεις, οι οποίες με τη σειρά τους οδήγησαν στα πρόθυρα της καταστροφής ή ακόμη και πέρα απ’ αυτά χιλιάδες εμπόρους και επαγγελματίες, να έχουν βγάλει μία ανακοίνωση του τύπου «ο αγώνας τώρα δικαιώνεται».

Εκτός και αν προετοιμάζουν κι άλλα ανάλογα κτυπήματα στην πλουτοκρατία και αναγκαστούμε, τελικώς, να βρούμε κι άλλα εκατομμύρια, πολλά εκατομμύρια, για να συνεχίσουν να δουλεύουν οι σιδηροδρομικοί σταθμοί, τα αστικά λεωφορεία και ό,τι άλλο μπορεί κανείς να φανταστεί. Αυτό που μας απέκρυψαν επιμελώς από την πρώτη στιγμή οι «αγωνιστές» είναι ότι τα χρήματα αυτά θα πληρωνόντουσαν από τον κρατικό προϋπολογισμό. Δηλαδή απ’ όλους μας. Με άλλα λόγια, η λεγόμενη πλουτοκρατία είμαστε όλοι εμείς.

Στην ελληνική αριστερά υπάρχει η αντίληψη ότι γενικώς και αορίστως κάπου είναι κρυμμένα εκατομμύρια και ότι το μόνο που έχει να κάνει το προλεταριάτο είναι να βγει στους δρόμους, να φωνάξει και να τα διεκδικήσει. Έτσι έχουν διαπαιδαγωγηθεί τα μέλη της, αυτό είναι το φωτεινό μήνυμα που επιχειρείται να περάσει στις πλατιές λαϊκές μάζες.

Και το δίκιο των εργαζομένων; Υπάρχουν δικαιώματα, πρέπει να υπάρχει κοινωνική μέριμνα. Αλλά για όλους και σύμφωνα με τις δυνατότητες του κράτους και όχι μόνο για εκείνους που σαν συντεχνία έχουν τη δυνατότητα να πιέζουν περισσότερο γι΄ αυτό το κοινωνικό σύνολο.