Η χρεοκοπία θα μπορούσε να είναι μία δυνατότητα...

Του Τασου Tελλογλου

Στο μετρό του Μονάχου ο φίλος που συνάντησα τυχαία και δουλεύει σε μεγάλη γερμανική τράπεζα, μετά το «καλησπέρα τι κάνεις;», με ρωτάει αυθόρμητα: «Πότε θα σταματήσει η Ελλάδα να πληρώνει;». Δεν είχε γίνει ακόμα η υποβάθμιση από τον οίκο Fitch ούτε η προειδοποίηση της S&P για πιθανή υποβάθμιση σε ένα μήνα.

Ο γνωστός χριστιανοκοινωνιστής παράγων Πέτερ Γκαουβάιλερ και άλλοι ευρωσκεπτικιστές της Γερμανίας, που έκαναν καμπάνια πριν από 10 χρόνια ενάντια στην κατάργηση του μάρκου και την εισαγωγή του ευρώ, λένε τώρα με νόημα: Εμείς σας τα λέγαμε, νομισματική ένωση με τους Ελληνες και τους άλλους νότιους είναι αδύνατη, οι άνθρωποι δεν ξέρουν τι είναι δημοσιονομική πειθαρχία.

Δημιουργική στατιστική

Αυτή η επιχειρηματολογία μοιάζει να αντλεί τη νομιμοποίησή της από τα πράγματα, αλλά παραλείπει να αναφερθεί σε δύο παραμέτρους: Μια σειρά χωρών της Βόρειας Ευρώπης και η Ιταλία έμαθαν στους Ελληνες υπαλλήλους του υπουργείου Οικονομικών τη δημιουργική στατιστική (π. χ. και η Γερμανία δεν περιλαμβάνει δαπάνες του συστήματος υγείας στα στοιχεία για το έλλειμμα) και ότι ο βασικός ωφελημένος από την υπερχρέωση των Ελλήνων είναι οι γερμανικές βιομηχανίες, είτε πρόκειται για το αυτοκίνητο είτε για τις φαρμακοβιομηχανίες είτε για τις εταιρείες κατασκευής υποδομών για μεγάλα κρατικά projects.

«H Ελλάδα και η Πορτογαλία νωρίτερα αυτόν τον χρόνο έδωσαν κίνητρα για την αντικατάσταση των παλιών αυτοκινήτων επειδή τους πιέσαμε και εμείς μέσω της κυβέρνησής μας, χωρίς να πάρουν τίποτα πίσω…» μου είπε την ίδια μέρα σύμβουλος του ομίλου Volkswagen. Στην εφημερίδα Sueddeutsche Zeitung οι συνάδελφοι με ρωτούσαν πώς καταφέρναμε και ζούσαμε τόσα χρόνια πάνω από τις δυνατότητές μας. Και γιατί το χρέος του δημόσιου τομέα είναι εξ ίσου μεγάλο με εκείνο του ιδιωτικού. «Το χειρότερο είναι», μου είπε πρώην στέλεχος της Siemens που έρχεται τα τελευταία 30 χρόνια στην Ελλάδα και έχει δικαστεί για τα «μαύρα ταμεία», «ότι όσοι νέοι άνθρωποι τελειώνουν τα πανεπιστήμια και προσπαθούν να μπουν σε αυτή τη μικρή σας οικονομία πρέπει να έχουν γνωστό, διαφορετικά πρέπει να φύγουν στο εξωτερικό όσο καλοί και αν είναι. Αυτή τη χρονιά θα φύγει πολύς κόσμος στο εξωτερικό».

Κακά τα ψέματα, οι Γερμανοί ξέρουν πολύ καλά τις αδυναμίες της οικονομίας και της κοινωνίας μας, όπως άλλωστε και οι υπόλοιποι εταίροι μας στην Ενωση. Επειδή οι Γερμανοί είναι πρακτικοί άνθρωποι, αναρωτιούνται τι θα γίνει από δω και μπρος. Το να πάρει έκτακτη βοήθεια η Ελλάδα για να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο της στάσης πληρωμών, όπως είχε εισηγηθεί ο πρώην «τσάρος» της γερμανικής οικονομίας Πέερ Στάινμπρουκ, γεμίζει φόβο τους Γερμανούς συνομιλητές μου, τουλάχιστον όσο και το ενδεχόμενο μιας πτώχευσης στη Ζώνη του Ευρώ. Αδιέξοδο;

Στη χώρα φαίνεται να κερδίζουν όλο και περισσότερο εδαφος οι φωνές που επαναφέρουν την ιδέα για μία «Ευρώπη του σκληρού πυρήνα». Οι οπαδοί αυτής της λύσης είναι στην πλειοψηφία τους υπέρ της άποψης να αφεθεί η χώρα μας στην τύχη της. Οπως και κάθε άλλη χώρα της ενωσης με παρόμοια προβλήματα. «Αντί να πληρώσετε πρόστιμα, θα πάρετε και χρήματα από πάνω» μου είπαν δύο φίλοι που δουλεύουν σε μεγάλες εταιρείες του Μονάχου. Ερχονται διαρκώς για διακοπές τα τελευταία χρόνια, αγαπούν τη χώρα και τους ανθρώπους της, αλλά μισούν τη δημόσια ζωή της.

Ενας από αυτούς μού είπε με πολύ σοβαρό ύφος: «Η χρεοκοπία θα ηταν μία δυνατότητα, μία ευκαιρία να αρχίσει η χώρα από την αρχή. Δέν είμαι σίγουρος ότι χρεοκοπεί η χώρα, χρεοκοπεί όμως το σύστημα διαχείρισης που παρέμεινε μετά το 1974 αναλλοίωτο και δεν έχει καμία σχέση με τις ανάγκες του σημερινού κόσμου. Αν δεν αλλάξετε αυτό το σύστημα εκ βάθρων, δεν έχετε κανένα μέλλον στον σημερινό κόσμο…». Είναι μία απίστευτα σκληρή γλώσσα που σε αναγκάζει να αμυνθείς, να υπερασπιστείς πράγματα στα οποία δεν πιστεύεις και να καταλήξεις στο τέλος στο συμπέρασμα ότι ίσως εμείς θα έπρεπε να προσεγγίζουμε τα πράγματα με αυτόν τον τρόπο.