Οι 100 ημέρες…

του Ελευθέριου Τζιόλα

Πρώτα απ΄όλα, μια επισήμανση γενικώτερης σημασίας. Μεταξύ των διαπιστώσεων και των πράξεων, μεταξύ των λόγων και των έργων υπάρχει, συνήθως, στη χώρα μας μια απόσταση χάους. Συνέβαινε και πρίν, αλλά, τώρα, μπορεί να αποβεί καταστροφική.

Σχεδόν όλοι, -εκπρόσωποι πολιτικών κομμάτων, κοινωνικών χώρων, οικονομικών φορέων, αλλά και οι απλοί πολίτες-, στις εκτιμήσεις τους διαπιστώνουν ότι η χώρα βρίσκεται στη δυσκολώτερη κατάσταση όλης της διαδρομής των τελευταίων πενήντα (50) και πλέον χρόνων . Σχεδόν όλοι λένε ότι για πρώτη φορά στα τελευταία χρόνια η επόμενη γενιά, δηλαδή τα παιδιά μας, θα ζήσουν χειρότερα από την προηγούμενη, δηλαδή από εμάς. Οι ευθύνες, βέβαια, εδώ του Κ.Καραμανλή (του ''μικρού'') και της ''Ν.Δ.'' είναι ευθύνες με διάσταση χρεοκοπίας της πατρίδας. Η ζωή, όμως, και η πατρίδα ζητούν να συνεχίσουμε.

Συνεχίζουμε...

Κι ενώ, λοιπόν, διατυπώνεται αυτός ο δραματικός συμπερασματικός λόγος για την κατάσταση της χώρας, οι συμπεριφορές, οι πράξεις είναι σε εντελώς διαφορετικό κλίμα, σε εκδηλώσεις διαφορετικής λογικής. Βρίσκονται στην προέκταση ενός άκρατου ατομισμού, ενός περιρρέοντος ευδαιμονικού μικροαστισμού, σαν να μην συμβαίνει κάτι πολύ βαθύ και συγκλονιστικό... Μάλλον σε ένα μικροεπεισόδιο οικονομικής δυσπραγίας, παρά σε μια συθέμελη κρίση παραπέμπουν όλες αυτές οι πρακτικές, οι στάσεις και οι εκδηλώσεις.

Στο πλαίσιο αυτό, η κυβέρνηση έστειλε διαπεραστικά μηνύματα σχετικά με τη διαχείρηση της δημόσιας περιουσίας και χρησιμοποίησε τη δύναμη του παραδείγματος με τον αναγκαίο αυτοπεριορισμό των διευθυντικών κορυφών (σε μια κρίσιμη περίοδο δημοσιονομικής προσαρμογής). Εμφάνισε, όμως, προβλήματα στην έγκαιρη διατύπωση μιας συγκροτημένης και ιεραρχημένης πολιτικής διεξόδου από την κρίση. Τρείς είναι οι άξονες ενός τέτοιου σχεδίου :

Περισσότερα εδώ : http://e-diavlos.blogspot.com/2010/01/o-100.html