Από το http://greekstory.wordpress.comΊσως να είμαι από τους λίγους Έλληνες, προς τους οποίους ο Νίκος Κακαουνάκης, πριν από πολλά χρόνια είχε ζητήσει συγγνώμη, από τη συχνότητα του ΣΚΑΙ για αντικειμενικά λανθασμένη δημοσιογραφική-πολιτική αναφορά με την οποία με είχε “τιμήσει” δημοσίως.
Οι λόγοι και το παρασκήνιο αδιάφοροι, αλλά το γεγονός αυτό καθεαυτό είχε σημασία για μένα, διότι, έκτοτε, τον παρακολουθούσα με μεγαλύτερο ενδιαφέρον ως δημοσιογράφο και τηλεοπτικό σχολιαστή. Είχε μία πηγαία δύναμη να μετατρέπει το σχόλιο του καφενείου σε πολιτική ατάκα που ξεχύλιζε με ένταση από τα τηλεοπτικά παράθυρα. Προκαλούσε φόβο στους πολιτικούς και τηλεοπτικούς αντιπάλους του. Ο καθημερινός χαρακτήρας του πολιτικού λόγου του μπορούσε να αποδομήσει ακόμη και τον πιο ικανό συνομιλητή.
Ο Κακαουνάκης είχε και πολλούς επικριτές, κυρίως από τον χώρο της κεντροδεξιάς. Βρήκα όμως αρκετούς από αυτούς που ένοιωσαν στενάχωρα με τον θάνατό του. Ήταν η δύναμη της εικόνας τα τελευταία χρόνια, κάτι που “έβγαζε” στον κόσμο, ίσως.
Σε κάθε περίπτωση ήταν δημοσιογραφική δύναμη. Εκπροσωπούσε, με γνήσιο τρόπο, αυτό που στην Αγγλία αποκαλούν popular journalism. Εδώ με τη διπλή έννοια, του λαϊκού και του δημοφιλούς. Ήταν ίσως το πιο δυνατό political watchdog για την κεντροαριστερά, και όχι μόνο. Η απώλειά του είναι σημαντική για τη νέα κυβέρνηση, η οποία αγωνίζεται να σταθεί στα πόδια της εν μέσω κρίσης.
Και φυσικά, ο θάνατός του ήταν και αυτός απόλυτα δημοσιογραφικός. Ανέδειξε, ακόμη μία φορά τα προβλήματα της καθημερινότητας των πολιτών, διασήμων και μη…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου