Από το Σπύρο ΣταυρίδηΤις τελευταίες δεκαετίες στη χώρα μας, ο πολίτης καλείται να υιοθετήσει μία ιδιάζουσα λογική βάση της οποίας, οφείλει να έχει κοινωνική, φορολογική, εθνική και πάσης άλλης συνείδηση την ίδια στιγμή που το κράτος μπορεί ανά πάσα στιγμή και ανέξοδα να αποδεικνύεται πλήρως ανακόλουθο και αναξιόπιστο. Επιδιώκοντας όμως να καταλογίσουμε αυτή τη βαριά ευθύνη στο απρόσωπο κράτος ή έστω και σε κάποιας περιόδου κυβερνήτες, η ανάγνωση της ελληνικής πραγματικότητας μας υποχρεώνει σε μια ακόμη πιο ιδιάζουσα διάχυση και διαπλοκή της αιτίας.
Από την εποχή της πρώτης μεταπολίτευσης του Κωνσταντίνου Καραμανλή του εθνάρχη, ζούμε υπό το πρίσμα του δόγματος «εγώ σας έριξα στη θάλασσα, εσείς μάθετε κολύμπι». Ως θάλασσα λογίζεται κάθε φορά το όραμα πανάκεια ενός μεγάλου στόχου του τύπου ένταξη στην ΕΟΚ ή στην ΟΝΕ και σταθερά η κατάκτηση της κοινωνικής δικαιοσύνης. Ως εύλογη υποχρέωση να μάθουμε κολύμπι νοείται η ατομική θυσία που απαιτεί η προσαρμογή η οποία στο μέλλον θα μας ανταποδώσει εγγύηση υψηλού βιοτικού επιπέδου. Στην πορεία όμως, σταθερά καταμετρούμε χαμένες ευκαιρίες και θυσίες δίχως αντίκρισμα που μεταφράζονται σε διασπαθισμένο δημόσιο χρήμα, είτε λόγω σπατάλης, είτε λόγω ανικανότητας εκείνων που το διαχειρίστηκαν. Σε όλες τις εποχές πάντως, λόγω της «αξιοποίησης» του δημόσιου χρήματος για την μακροημέρευση στην εξουσία των εκάστοτε κυβερνώντων μέσω της ικανοποίησης πάσης φύσεως αιτημάτων όποιων κοινωνικών ομάδων μπορούσαν πιο επιτυχημένα να εκβιάσουν την κεντρική εξουσία.
Η παραπάνω προσέγγιση δεν πηγάζει από μηδενιστική διάθεση. Προφανώς ουδείς μπορεί να ισχυριστεί ότι η σημερινή Ελλάδα έχει μείνει στάσιμη στα δεδομένα των μέσων της δεκαετίας του ’70. Όμως, μία απλή άθροιση των ατομικών και συλλογικών θυσιών των τελευταίων 35 ετών και η σύγκρισή τους με το αποτέλεσμα, εύκολα αποδεικνύει ότι το προσδοκώμενο αλλά κυρίως εκείνο που μπορούσε να έχει επιτευχθεί, απέχει κατά πολύ από εκείνο που προέκυψε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου