Κλίμα … ψυχολογία και … δεν συμμαζεύεται

Γράφει ο Ευθύλογος για το Καφενείο

Σαν χθες θυμάμαι τα προ δεκαετίας πανηγύρια για το millennium!
Που το γιορτάσαμε κι αυτό κατά λάθος (;) [1] ένα χρόνο γρηγορότερα, όπως και τώρα την λήξη της πρώτης 10ετίας του 21^ου αιώνα.
Να βιαζόμαστε τάχα να περάσουν πιο γρήγορα τα χρόνια;
Ή να βιαζόμαστε να υποδεχτούμε την καινούρια χιλιετία, τον καινούριο αιώνα ή έστω την καινούρια δεκαετία με την ελπίδα πως θα φέρει κάτι καλλίτερο από αυτά που μας επιφύλαξε το παρελθόν;
Δύσκολη η σχέση του ανθρώπου με τον χρόνο. [2]
Θέλουμε «χρόνια πολλά» για να μπορούμε να «σκοτώνουμε την ώρα μας» ενώ την ίδια στιγμή πιστεύουμε ότι «ο χρόνος είναι χρήμα» και μας γιατρεύει τον πόνο ο «πανδαμάτωρ χρόνος».
Και βέβαια, έτσι για να μην ξεχνάμε και τον χωρόχρονο, είμαστε πότε - πότε «εκτός τόπου και χρόνου».
Ίσως σ’ αυτή τη φετιχιστική αντιμετώπιση του χρόνου να οφείλονται και οι εκδηλώσεις με τις οποίες υποδεχόμαστε την έναρξη κάθε νέας χρονικής περιόδου. Όσο μεγαλύτερη μάλιστα είναι η περίοδος αυτή, τόσο εντυπωσιακότερα και τα πανηγύρια αλλά και οι συνακόλουθοι «πανηγυρικοί».
Αμφιβάλλω αν υπάρχει άλλος λαός που να συγχέει τόσο πολύ το «πανηγυρικό» με το «πανηγυριώτικο».
Άλλωστε σ’ ένα τέτοιο πανηγύρι έγιναν οι παραπάνω σκέψεις και όσες ακολουθούν. Επρόκειτο για μια από τις γνωστές «πίτες».
Αυτή τουλάχιστον κόπηκε στην ώρα της!
Κάθε σύλλογος, οργάνωση, ομάδα, κόμμα κλπ. που διαθέτει στοιχειώδη αυτοσεβασμό, οφείλει να κόψει πρωτοχρονιάτικη πίτα. Έστω και τον Μάρτη!
Αν μάλιστα παρευρίσκεται στην κοπή και κάποιος «επώνυμος», έ!! τότε το prestige της παρέας και κυρίως του προεδρείου ανεβαίνει κατακόρυφα.
Υποθέτω πως αυτός είναι συνήθως ο λόγος που κόβεται η βασιλόπιτα με 2 – 3 μήνες καθυστέρηση.
Οι κλεισμένες ημερομηνίες του «επώνυμου» κι όχι η δυσκολία εξεύρεσης κατάλληλου χώρου.
Πώς να το κάνουμε; Λίγο τόχεις να έρθει ο αξιότιμος κ. Τάδε να μας ευχηθεί και να εκφωνήσει και τον δεκάρικό του!
Σαν να τους ακούω να εκφράζουν τη χαρά και τη συγκίνησή τους γιατί «ξαναβρίσκονται ανάμεσα σε φίλους» (δεν ξέρουν ή δεν θυμούνται κανέναν) και στη συνέχεια να κράζουν υποκριτικά.
- Τέτοιες μέρες έχουμε χρέος να στρέψουμε τη σκέψη μας στους ....[...]