Το βήμα πίσω του Σαμαρά

Του Σταυρου Λυγερου

Αναμφίβολα, το ΠΑΣΟΚ στήνει εξεταστικές επιτροπές και για να δημιουργήσει εντυπώσεις σε βάρος της Ν.Δ. Εχει, όμως, ισχυρό επιχείρημα. Η παραγραφή των ποινικών ευθυνών δεν είναι λόγος η υπόθεση να πάει και πολιτικά στο χρονοντούλαπο. Είναι η πρακτική της παραγραφής και της μη διαλεύκανσης, που έχει εδραιώσει την πεποίθηση ότι το σύστημα τελικώς αφήνει τους διαπλεκόμενους και διεφθαρμένους πολιτικούς όχι μόνο εκτός φυλακής, αλλά και χωρίς ηθική καταδίκη.
Παρά τη ρητορική τους περί μηδενικής ανοχής στη διαφθορά, τα κόμματα εξουσίας παρεμποδίζουν με διάφορα τερτίπια την καταδίκη στελεχών τους, που έχουν εμπλακεί σε σκάνδαλα. Ακόμα και τις κραυγαλέες περιπτώσεις προτιμούν να τις αποστρατεύουν πολιτικά παρά να τις στέλνουν στη Δικαιοσύνη. Δικαιώνουν έτσι την πεποίθηση των πολιτών ότι «κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει».
Το κλίμα ατιμωρησίας τροφοδοτεί τη διαπλοκή/διαφθορά και απαξιώνει το πολιτικό σύστημα. Η προηγούμενη κυβέρνηση βούλιαξε στα σκάνδαλα, επειδή ο Καραμανλής δεν είχε την τόλμη να σπάσει την ιδιότυπη ομερτά. Οταν με την αλαζονεία της εξουσίας κάλυψε τους «βατοπεδινούς» συνεργάτες του (Σεπτέμβριος 2008), δεν μπορούσε να φαντασθεί ότι υπέγραφε την ηθική απαξίωση και την πολιτική καταδίκη του.
Ο Σαμαράς φάνηκε ότι θα σπάσει αυτή την παράδοση. Δυστυχώς γι’ αυτόν, τη Ν.Δ. και το πολιτικό σύστημα, υπαναχώρησε. Προφανώς, επηρεάσθηκε από τη νοοτροπία, που παρεμποδίζει πάντα τη διελεύκανση σκανδάλων μ’ ένα συνδυασμό νομικίστικων και μικροκομματικών επιχειρημάτων: «υπάρχει πόρισμα της Βουλής», «δεν έχουν προσκομίσει νέα στοιχεία», «ο Παπανδρέου θέλει να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη» «γιατί να παίξουμε το παιχνίδι του ΠΑΣΟΚ;» κ.λπ.
Ολα αυτά, όμως, είναι για τον σκουπιδοτενεκέ. Είναι προϊόντα ενός απαξιωμένου πολιτικού συστήματος και μόνο χλευασμό προκαλούν στους πολίτες. Γιατί, όμως, ο Σαμαράς γίνεται όμηρος μιας νοοτροπίας, που απειλεί να ακυρώσει την πολιτική επαγγελία του; Θα είχε μια δικαιολογία εάν του είχε δοθεί το δακτυλίδι. Ο Σαμαράς, όμως, εξελέγη από τη βάση με κινηματικούς όρους, κόντρα στο κομματικό και παρακομματικό κατεστημένο. Δεν χρωστάει και δεν έχει να φοβηθεί τίποτα. Ας θυμάται ότι οι ηγέτες ανοίγουν δρόμους και ανατρέπουν νοοτροπίες. Αντιθέτως, οι φοβισμένοι ισορροπιστές πρόεδροι εγκλωβίζονται σ’ αυτά που παρέλαβαν με τα γνωστά αποτελέσματα.