Τα κίνητρα των στυγερών δολοφόνων

Γράφει η Φανούλα Αργυρού

Η δολοφονία του μ. Άντη Χατζηκωστή πράγματι θυμίζει κάποιες σκληρές μέρες και νύχτες του παρελθόντος, που δεν θα ήθελε κανένας να θυμάται. Ήλθε ως αποκορύφωμα των προηγούμενων πρωτοφανών φαινομένων για την Κύπρο, της κλοπής του λειψάνου του μ. Τάσσου Παπαδόπουλου, τη σύληση του τάφου του, τη σύληση του τάφου άλλου πρώην Προέδρου Σπ. Κυπριανού...
Ο Άντης ήταν ένα εξαίρετο παιδί με αρχές, ένα άτομο που κανένα δεν ενόχλησε. Ένα παιδί που θα το κλάψουν και οι πέτρες. Και μαζί θα κλάψουμε και το χάλι της πατρίδας μας, και πού μας οδήγησαν και μας οδηγούν κάποιοι.
Τα τελευταία θλιβερά και φοβερά φαινόμενα που πλήττουν την Κύπρο μας είναι φρικιαστικά. Μας θυμίζουν τις δολοφονίες του Δεκέμβρη του 1963, όταν οι Τούρκοι και η ΤΜΤ, με τους Βρετανούς βοηθούς, ήθελαν να μας επιβάλουν τον τουρκισμό... Τρομερά πράγματα.
Τη δολοφονία του Θεόφιλου Γεωργιάδη. Και εκείνου με δύο σφαίρες...
Όποιοι και να ήταν οι λόγοι της άνανδρης αυτής δολοφονίας εκ προμελέτης και επί πληρωμή, γιατί όντως πρέπει να ήταν, εκείνο που κατάφεραν είναι να εμπεδώσουν στο λαό ότι ο στόχος τους είναι να κλείσουν τα στόματα όλων όσοι αντιστέκονται στη λύση που προσπαθούν κάποιοι να επιβάλουν. Ο Χάνεϊ μας το είπε, εξάλλου, εμείς θα σας το ξαναφέρνουμε μέχρι να το δεχθείτε...
Και να σκεφθείτε ότι μόλις πριν από λίγες μέρες, ένα πολιτικό πρόσωπο κατηγόρησε αδίκως κάποιες σατιρικές εφημερίδες στην Κύπρο, ότι τάχα με τα γραφόμενά τους υπονοούν (ή κάτι τέτοιο) τη... φυσική εξόντωση του Προέδρου!
Άλλου όμως την πραγματική «φυσική εξόντωση» στόχευαν σφαίρες...
Και το πλέον παράδοξο είναι ότι το έγκλημα αυτό έγινε με τη μεγαλύτερη ευκολία «μπροστά στα μάτια» των δύο μεγαλύτερων υπηρεσιών παρακολουθήσεων στο νησί. Την αμερικανική πρεσβεία και την Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Η αμερικανική πρεσβεία έχει μετατραπεί σε ένα ουσιαστικό φρούριο στην καρδιά της Λευκωσίας, εξοπλισμένη με την υψηλότερη τεχνολογία παρακολούθησης και όχι μόνο για την ασφάλεια του συγκροτήματός της. Ούτε γάτος δεν μπορεί να κουνηθεί δίχως να καταγράφεται. Η ΚΥΠ, η Αστυνομία, η Κυβέρνηση οφείλουν να απαιτήσουν και να εξασφαλίσουν τη βοήθεια όλων όσοι κατέχουν την παραμικρή πληροφορία. Οι πρεσβείες που φιλοξενούνται στον τόπο μας, έναν τόπο όπου βιώνει ένα βάσανο και μια τραγωδία για την οποία οι ξένες αυτές υπηρεσίες έχουν τη δική τους μερίδα ευθύνης, όπως είναι η πρεσβεία των ΗΠΑ αλλά και της Βρετανίας, καθώς και της Ρωσίας (που και εκείνη βρίσκεται στην άμεση περιοχή της δολοφονίας, και αυτή θα πρέπει να διατηρεί σημαντικές υπηρεσίες παρακολούθησης) έχουν υποχρέωση να ανταποκριθούν παραχωρώντας κάθε πληροφορία που έχουν για να εντοπιστούν οι άνανδροι δολοφόνοι, όποιοι και να είναι και για όποιο λόγο και να εκτέλεσαν το αδικοχαμένο θύμα τους. Και να μη μείνει και αυτή η δολοφονική πράξη ανεξιχνίαστη.
Αυτά τα λίγα προς το παρόν, για ένα παιδί που γνώρισα από τον καιρό που ήταν 20 χρονών φοιτητής στο Λονδίνο και τον θαύμαζα για την άψογη συμπεριφορά και ευπρέπειά του, για την εκτίμηση που είχε για όλους, το παντοτινό του χαμόγελο.
Αν νομίζουν ότι θα κάμψουν την αποφασιστικότητα του λαού με τέτοιες απάνθρωπες πράξεις αθώων, λανθάνονται οικτρά. Τουναντίον, φουντώνουν το κοινό αίσθημα, το θυμό την αγανάκτηση...
Η ασφάλεια του τόπου έχει πια ξοφλήσει. Το κράτος και ο λαός στον τόπο μας βρίσκονται στο έλεος των εγκληματικών στοιχείων που έχουν το απάνω χέρι. Δυστυχώς. Ούτε οι νεκροί ούτε οι ζωντανοί είναι ασφαλείς πλέον. Η Κύπρος παραπαίει, και πολιτικώς και κοινωνικώς, και οι μόνοι κερδισμένοι είναι οι εχθροί μας, οι κατακτητές μας.