Εθνομηδενισμός, Ξενοκεντρισμός, Μεταμοντέρνος πολυπολιτισμός.

Στις δεκαετίες του '80 και του '90 συντελέστηκε μία ακόμη μεταστροφή στον πανεπιστημιακό κόσμο και εμφανίστηκε μία εντελώς διαφορετική πρόκληση για τον Ελληνισμό με τη μορφή της πολυπολιτισμικότητας. Γενικά, οι υποστηρικτές της πολυπολιτισμικότητας ανήκουν σε ένα από δύο στρατόπεδα. Μερικοί πιστεύουν πως όλοι οι πολιτισμοί είναι ίσοι —ο Ελληνικός δεν είναι ούτε καλύτερος ούτε χειρότερος από οποιονδήποτε άλλο. Άλλοι, πιο πεισματάρηδες, είναι πεπεισμένοι ότι όλοι οι πολιτισμοί είναι ίσοι εκτός από το Ελληνικό, που είναι ιδιαίτερα ιμπεριαλιστικός, ηγεμονιστικός, εθνικιστικός, σεξιστικός και πατριαρχικός και κατά συνέπεια πρέπει να μελετάται μόνο ως παράδειγμα του τι πάει στραβά στο σύγχρονο κόσμο. Και στις δύο περιπτώσεις οι Έλληνες χάνουν: αν είναι το ίδιο με τους Τούρκους, Πακιστανούς ή τους Αλβανούς, γιατί να μελετάμε Ελληνικά αντί για Αγγλικά, Αλβανικά ή Τουρκικά; Αν είναι χειρότεροι, γιατί να τους μελετάμε, γενικώς;

Η αφηρημένη ιδέα της «ελληνικότητας» και το επιχείρημα ότι αυτό το μοναδικό όραμα ενός σχετικά μικρού πληθυσμού επηρέασε όλο το σύγχρονο ευρωπαϊκό πολιτισμό, αμφισβητεί άμεσα το πιο πρόσφατο ανθρωπολογικό δόγμα. Μια τέτοια προσέγγιση κάνει κάποιον να κερδίσει πολύ γρήγορα το ατυχές παρώνυμο του «πολιτιστικού αποικιοκράτη» που προσπαθεί να «παραχωρήσει προνόμια» και να «ηρωοποιήσει» την τέχνη και τη γραμματεία ενός συγκεκριμένου αρχαίου πολιτισμού μιας συγκεκριμένης εποχής.

Οι πλέον πολιτικοποιημένοι από αυτους κοινωνικούς πολυπολιτισμικούς επιστήμονες επιμένουν μάλιστα ότι ο όρος «ελληνισμός», ως συνολικός πολιτισμικός όρος, δεν έχει θέση στα πανεπιστήμια- πολλοί προτιμούν τον όρο .... «Βαλκανικός» —ορολογία περισσότερο σύμφωνη με την προσπάθεια που καταβάλει το πανεπιστήμιο για την επινόηση μιας «πολυπολιτισμικής» Ελλάδας...[συνέχεια...]