Πεθαίνει η αγορά...

Μπροστά σε κραχ βρίσκεται ΟΛΗ η αγορά. Πνέει τα λοίσθια, χωρίς ίχνος υπερβολής. Ο τζίρος έχει κατρακυλήσει... Σε βαθμό που δεν έχει προηγούμενο. Επιχειρήσεις υπολειτουργούν.
Το ίδιο και τα εργοστάσια. Στα μαγαζιά οι υπάλληλοι κάθονται... Η οικοδομή έχει κατεβάσει ρολά! Οι μέρες περνάνε... Με το οξυγόνο να λιγοστεύει...

Και ό,τι έχει απομείνει να αφαιρείται με τα εισπρακτικά μέτρα. Που μειώνουν ακόμα περισσότερο την αγοραστική δύναμη του πολίτη. Κι αυτό δεν φαίνεται να αντιλαμβάνονται εκείνοι που αποφασίζουν τι ακριβώς σημαίνει. Αυτό που ξέρει ο ψιλικατζής της γειτονιάς, ο καταστηματάρχης της Ερμού, ο έμπορος της επαρχίας. Ότι αν δεν έχει λεφτά στην τσέπη του ο καταναλωτής για να αγοράσει, ΤΙΠΟΤΕ δεν δουλεύει. Χωρίς ζήτηση, παραγωγή, από το χωράφι μέχρι τη βαριά βιομηχανία, δεν υπάρχει. Τα πάντα σε μια χώρα λειτουργούν για τον έναν και μόνο: τον καταναλωτή.

Στο άγχος της, που είναι δικαιολογημένο, η κυβέρνηση να βρει έσοδα, βάζει φόρους χωρίς να υπολογίζει τις επιπτώσεις. Έτσι όμως δεν αφαιρείς μόνο από τον πολίτη, στεγνώνεις και την αγορά. Αυξάνεις τα καύσιμα και δεν μετράς τι κόστος θα επιφέρει. Σε όλα τα στάδια της παραγωγής οι τιμές θα ανέβουν. Με αποτέλεσμα, τον περιορισμό της ζήτησης! Την αγορά λιγότερων ειδών. Κι αυτό καταλήγει στο να έχει λιγότερες εισπράξεις το Δημόσιο από ΦΠΑ και τζίρο.

Όσες διαφωνίες κι αν έχει κανείς με την καταιγίδα των φόρων και των περικοπών, επί δικαίους και αδίκους, που ξέσπασε στο όνομα της αντιμετώπισης της κρίσης, η αγωνία του κράτους και της κυβέρνησης πρέπει να είναι το πώς θα κρατήσει ζωντανή την αγορά. Να μην αναγκασθούμε να εισαγάγουμε λουκέτα, μια και υπάρχει μεγάλη... ζήτηση, να μην πλημμυρίσουν οι δρόμοι ανέργους, που ήδη έχουν αρχίσει να μαζεύονται, και να μην ξαναπάρουν έλληνες εργαζόμενοι τον δρόμο της ξενιτιάς... να γίνουν μετανάστες.

Και αυτή η ανάσα, το απαραίτητο οξυγόνο, μέχρις στιγμής είναι εκτός της κυβερνητικής ατζέντας. Κι αυτό είναι που τρομάζει τον κόσμο της αγοράς, βλέποντας καθημερινά το ταμείο άδειο... Ούτε ένα μέτρο ενίσχυσης δεν υπήρξε. Για να είμαστε δίκαιοι, η καραμέλα της ανάπτυξης δεν λείπει από το στόμα του πρωθυπουργού και υπουργών. Μόνο που μέχρι να λιώσει και να γίνει το «ΘΑ» πράξη, θα χρειαστεί πάνω από ένας χρόνος και βάλε... Και τότε η εγχείρηση μπορεί να πετύχει, μόνο που ο ασθενής θα έχει προ πολλού πεθάνει...
Πριν λοιπόν συμβεί το μοιραίο, ας βρουν τον τρόπο να δουλέψει η αγορά. Να αποφευχθεί η κηδεία... Το τι πρέπει να γίνει το ξέρουν οι κυβερνώντες.

Μόνο που ό,τι είναι να γίνει θα πρέπει να γίνει όχι αύριο, αλλά χθες... Και επειδή όλες αυτές τις μέρες οι συζητήσεις στα κανάλια περιστρέφονται όλες γύρω από την αφαίμαξη των εργαζομένων, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι υπάρχει και η άλλη πλευρά, το ίδιο σημαντική, του καταστηματάρχη, του επιχειρηματία, του εργοστασιάρχη. Που κι αυτός ζει στο ίδιο καζάνι της αγωνίας για το αύριο...

Πηγή - Παρόν της Κυριακής