Η γλώσσα απετέλεσε και αποτελεί το οξύ πρόβλημα της φιλοσοφίας. Αυτό ξεκίνησε όταν ο πρώτος άνθρωπος στην προσπάθειά του να κατηγοριοποιήσει τα πράγματα εκτράπηκε στη εννοιολογική του διατύπωση, με αποτέλεσμα να οδηγηθεί σε ένα λάθος διάδρομο, μας λέει ο Παρμενίδης, ο πρώτος στην κυριολεξία αναλυτής της γλώσσας.
Η εκτροπή αυτή την οποία αναφέρει μπορεί να οριστεί ως «το προπατορικό αμάρτημα», μια εποχή που κατά σύμπτωση (;) γράφεται η Βίβλος.
Το φιλοσοφικό πρόβλημα της γλώσσας ενέσκηψε με την αρχή της φιλοσοφίας.
Η εκτροπή αυτή την οποία αναφέρει μπορεί να οριστεί ως «το προπατορικό αμάρτημα», μια εποχή που κατά σύμπτωση (;) γράφεται η Βίβλος.
Το φιλοσοφικό πρόβλημα της γλώσσας ενέσκηψε με την αρχή της φιλοσοφίας.
Ο Αναξίμανδρος μιλά «σιβυλλικά», ο Ηράκλειτος εμφανίζεται την εποχή του «σκοτεινός» στην κατανόησή του, ο Πυθαγόρας απορρίπτει τις λέξεις στηριζόμενος στους αριθμούς, που τους θεωρεί συνεπείς και σταθερούς που δεν υπόκεινται σε παρανοήσεις, και είχε δίκιο, μέχρι τον πρώτο άρρητο που του ενέσκηψε ως σπέρμα φρίκης από το γνωστό θεώρημά του.
Η μεγάλη όμως εισδοχή στη γλώσσα συνέβη από τον αναφερθέντα και σχεδόν σύγχρονο του Πυθαγόρα, τον Ελεάτη Παρμενίδη, ο οποίος θεωρείται πνευματικός πατέρας του όντος των τέλειων ιδεών του Πλάτωνα, και του μηχανισμού της λογικής του Αριστοτέλη.
Η αδυναμία της γλώσσας αλλά και η αξία της επισημαίνονται για πρώτη φορά σε γραπτό κείμενο από τον Ελεάτη στοχαστή...
Η αδυναμία της γλώσσας αλλά και η αξία της επισημαίνονται για πρώτη φορά σε γραπτό κείμενο από τον Ελεάτη στοχαστή...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου