Την τελευταία φορά που οι Έλληνες αισθάνθηκαν ότι «τα πράγματα πάνε καλά για τη χώρα» ήταν το καλοκαίρι 2004, τότε που ψυχολογικά, αθλητικά, αλλά και πολιτικά η χώρα βρέθηκε στο υψηλότερο βάθρο. Έκτοτε τα πράγματα αντιστράφηκαν. Στη χρονοσειρά της εθνικής διάθεσης, η ψαλίδα μεταξύ της απαισιοδοξίας και της αισιοδοξίας διευρύνεται διαρκώς.
Σήμερα, η ψυχολογία έχει πατώσει. Και δικαιολογημένα. Η εποχή για τη χώρα είναι ιδιαίτερα κρίσιμη. Τα εθνικά θεμελιώδη μεγέθη έχουν ξεφύγει. Οι διαρθρωτικές αλλαγές δεν ήρθαν ποτέ, η λογιστική βελτίωση των πραγμάτων δεν άντεξε τη δοκιμασία της πρώτης κρίσης που διήλθε η κοινώς λεγόμενη ‘παγκοσμιοποίηση’, το μοντέλο διακυβέρνησης της μεταπολίτευσης οδηγήθηκε σε πτώχευση.
Το μούδιασμα που προκαλεί η οικονομική αβεβαιότητα και η ...
...υπερκατανάλωση των Μέσων Ενημέρωσης επεκτείνεται σε ολοένα και μεγαλύτερες ομάδες πληθυσμού. Η αστάθεια κυριαρχεί. Οι φήμες δίνουν και παίρνουν. Τα ερωτήματα σχεδόν αλλόκοτα. Είναι ασφαλείς οι καταθέσεις μας; Τί θα γίνει αν επιστρέψουμε στη δραχμή; Θα τυπωθούν μεγάλα χαρτονομίσματα για να μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τις τεράστιες ‘δραχμικές τιμές’ που συναντούμε στην καθημερινότητα μας; [Αυτό και μόνο δεν είναι κακή ιδέα, όχι όμως για την κεντρική οικονομική πολιτική, αλλά για τις ενώσεις καταναλωτών. Να μετατρέψουν, επικοινωνιακά, τις σημερινές τιμές σε δραχμές, έτσι, απλώς και μόνο για να ‘τιμήσουν’ δημοσίως την ακρίβεια... κουλούρι 200 δρχ., καφές και τυρόπιτα 3.500 δρχ., ποτό 7.000, μήλα 1.500 το κιλό, 250.000 δρχ. ο καθαρός βασικός μισθός... και πάει λέγοντας].
Οι προοπτικές έχουν ήδη προδιαγραφεί και περιγραφεί. Η προεξόφληση του μέλλοντος έχει εξαντληθεί από όλα τα χείλη για διαφορετικούς λόγους. Τα κυβερνητικά, προκειμένου να εξασφαλίσουν περιθώρια κινήσεων και χαρακτηριστικά ηρώων για το τέλος, της αξιωματικής αντιπολίτευσης, με σκοπό να γεμίσουν οι άδειες σελίδες των ομιλιών προέδρου και στελεχών, οι οποίοι καλούνται να επιχειρηματολογήσουν με τη φαρέτρα παντελώς άδεια.
Στην χώρα μας κρίση διέρχεται το Κράτος, το οποίο αφού το αποψιλώσαμε, αδυνατεί πλέον να μάς συντηρήσει. Ομοίως, οι κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες είδαν την αγελάδα να αδυνατίζει και το άρμεγμα σταμάτησε. Βέβαια, το πρόβλημα είναι ότι δεν έχουν μάθει να κάνουν κάτι άλλο, όπως να διακρίνονται για τις δεξιότητές τους, προσωπικά και επιχειρηματικά. Έτσι, εκείνοι που πρόλαβαν και έκαναν τις μπάζες είναι ασφαλείς. Και για να είναι ασφαλέστεροι, έβγαλαν και μερικά εκατομμύρια ευρώ στην Ευρώπη. Οι υπόλοιποι έμειναν ξέμπαρκοι. Με άδεια τα κρατικά ταμεία και την ποιοτικά ανύπαρκτη οντότητά τους, το μέλλον τους είναι κενό. Έτσι προκαλούν ανεργία, επεκτείνοντας την δυστυχία τους σε εργαζόμενους που τούς εμπιστεύτηκαν.
Αυτά παρατηρούνται σε όλους τους τομείς. Από τη μεταποίηση και την δήθεν βαρειά βιομηχανία της χώρας, τις χιλιάδες παρασιτικές επιχειρήσεις, πολλές από τις οποίες προστατεύονται από τον, πλέον, πολιτικό όρο ‘μικρομεσαίες’, έως και τα ‘μαγαζιά’ της εγχώριας βιομηχανίας της επικοινωνίας, πολλά από τα οποία δεν έχουν λόγο ύπαρξης. Τηλεοπτικών καναλιών συμπεριλαμβανομένων.
Η ευθύνη για την κατάσταση είναι συνολική. Βέβαια, πιο υπεύθυνοι είναι οι εκάστοτε κυβερνώντες, δηλαδή κάποιοι από εμάς, οι οποίοι (με την εξαίρεση των τζακιών που ‘ηγούνται’ των προσπαθειών) κατά καιρούς επιλέγονται να κάνουν κουμάντο.
Πρωτίστως η ευθύνη ανήκει σε όλους εκείνους που έχουν αποτύχει να προστατεύσουν τη χώρα από τις αδυναμίες της, τους πολίτες από την προχειρότητα σκέψης και δράσης, τον εθνικό πλούτο από τη διανομή του σε βολεμένους και ανάξιους, όχι γιατί έχω κάτι εναντίον τους, αλλά διότι οι ιδιότητες αυτές συνοδεύονται από αναποτελεσματικότητα, αδράνεια και εύκολες λύσεις. Οι οποίες όμως δεν οδηγούν πουθενά.
Έτσι, αυτό που μάς έμεινε είναι η πορεία προς τη δημιουργική καταστροφή. Με οργανωμένο τρόπο. Εκεί άλλωστε βρίσκεται το μέλλον της χώρας. Αρκετές χώρες που σήμερα αντιμετωπίζουν το μέλλον με αισιοδοξία, κάποια στιγμή στην ιστορία τους «τα άλλαξαν όλα». Κι όσοι θέλουν περισσότερες λεπτομέρειες, ας ψάξουν στο διαδίκτυο έναν διάσημο Ούγγρο με το όνομα Joseph Schumpeter…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου