Συνωμοσίες, δολοπλοκίες, ίντριγκες. Στις 21 Απριλίου του 1967, η Ελλάδα μπήκε σε μια 7χρονη περίοδο βίας και φοβίας. Αποφασισμένοι να εξουσιάσουν τη χώρα «αποκαθιστώντας» τον ρόλο των Eνόπλων Δυνάμεων στην πολιτική πραγματικότητα, οι συνταγματάρχες επέβαλαν μαζί με τον στρατιωτικό νόμο και ένα γενικευμένο κλίμα εκφοβισμού και καχυποψίας. Την ώρα που η χώρα έμπαινε «σε γύψο», το παρασκήνιο οργίαζε...
Σχέδιο δολοφονίας του Ανδρέα Παπανδρέου με την αμοιβή μάλιστα του δολοφόνου να έχει...
...καθοριστεί, οργάνωση δολοφονίας των πρωτεργατών της απριλιανής δικτατορίας από τον τέως βασιλιά κατά την παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου 1967 στη Θεσσαλονίκη και μπαράζ παρακολουθήσεων ακόμη και των πρωτοκλασάτων στελεχών του καθεστώτος.
Ολα αυτά προκύπτουν σήμερα, τέσσερις και πλέον δεκαετίες μετά, από ιστορικά ντοκουμέντα αλλά και αυθεντικές χειρόγραφες «καταθέσεις» πρωταιτίων της δικτατορίας, που έχει καταφέρει να συλλέξει, ύστερα από επίπονη προσπάθεια χρόνων, ο συγγραφέας Δήμος Λεβιθόπουλος.
Εχοντας θέσει ως «στόχο ζωής» την ανάδειξη της ιστορίας της 7ετίας στις πιο... σκοτεινές λεπτομέρειές της, ο ερευνητής έχει «βουτήξει» στα βαθιά της χούντας για να συλλέξει στοιχεία και προφορικές μαρτυρίες. Στο πλαίσιο της έρευνας, ο Δ. Λεβιθόπουλος αντάλλαξε σειρά επιστολών με τον Στυλιανό Παττακό, από τις οποίες προκύπτουν σημαντικές και άγνωστες πληροφορίες για τη στρατιωτική δικτατορία στη χώρα μας.
«Η ιστορία της δικτατορίας πρέπει να γραφεί ξανά από την αρχή. Οσα είδαν το φως όλα αυτά τα χρόνια, τα οποία είναι πολλά και σπουδαία, δεν είναι ούτε το 1/10 της Ιστορίας, που όπως κάθε Ιστορία γράφεται με αίμα αθώων και μελάνη ενόχων» δηλώνει στο «Εθνος της Κυριακής» ο ερευνητής Δήμος Λεβιθόπουλος. Από τις 12 ανέκδοτες επιστολές του ίδιου του δικτάτορα Παττακού που μας έδωσε ενδεικτικά ο παραλήπτης τους, επιλέγουμε -τι να πρωτοβάλει κανείς;- ορισμένες αλήθειες που σοκάρουν.
Ο επίδοξος εκτελεστής
«Αληθεύει ότι υπήρξε σχέδιο δολοφονίας του Ανδρέα Παπανδρέου λίγους μήνες αφότου εγκαταστάθηκε στην Αμερική με επίδοξο εκτελεστή συνταγματάρχη εκ των πρωτεργατών της 21ης Απριλίου και μετέπειτα υπουργό του καθεστώτος; Ναι ή όχι; Κι ακόμα, είναι αλήθεια ότι το εγχείρημα εγκαταλείφθηκε γιατί ο Παπαδόπουλος κατάλαβε ότι η δολοφονία του Ανδρέα θα ξεσήκωνε τον κόσμο μέσα και έξω από την Ελλάδα;». Είναι μία από τις ερωτήσεις που μέσα από αδιάσειστα στοιχεία θέτει ο Δήμος Λεβιθόπουλος στον Στυλιανό Παττακό.
«Δεν υπήρχε σχέδιο δολοφονίας του Ανδρέα, μία σκέψις ήτο μόνον, εγένετο μία πρότασις... Εις εκ των συνεπαναστατών μου έκανε πρότασιν να τον εφοδιάσωμεν με ένα χρηματικόν ποσόν, νομίζω τριάντα χιλιάδες δολάρια και να πάει να σκοτώσει τον Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος (κατά τη γνώμη του), επροξένει ζημίαν εις την επανάστασιν και την Πατρίδα... Του απήντησα ότι δεν εκάμαμεν την επανάσταση διά να σκοτώσωμεν, αλλά διά να σώσωμεν. Εξάλλου, δεν βλέπω να κινδυνεύωμεν από τον Ανδρέαν, ούτε από άλλους! Φοβούμαι ότι αν υπάρχη κίνδυνος, αυτός υφίσταται εις τας ψυχάς ημών των ιδίων. (...) Αυτά γνωρίζω, μόνο αυτά, φίλτατέ μου Δήμο, όχι λοιπόν σχέδια. Σκέψεις έκαναν, οι φρουροί, οι φύλακες της επαναστάσεως, οι βασιλικότεροι του βασιλέως. Προεκαλούντο συναισθηματικώς από τα αντεθνικά έργα των εις το σκότος εργαζομένων εναντίον των συμφερόντων του ελληνικού λαού, κυρίως εκείνων οι οποίοι ευρίσκοντο εις τας αυλάς του Μίδα...», απαντά διπλωματικά ο δικτάτορας.
Παρακολουθήσεις
Η καχυποψία και η επιφύλαξη δεν αφορούσε μόνο στα πολιτικά φρονήματα των Ελλήνων πολιτών της περιόδου. Στις «καταθέσεις» του προς τον Δ. Λεβιθόπουλο, ο Παττακός παραδέχεται πως τον ίδιο και την οικογένειά του παρακολουθούσε η ΚΥΠ υπό τον συνταγματάρχη Μιχάλη Ρουφογάλλη, αλλά και η ΕΣΑ υπό τον αρχηγό της Δημήτρη Ιωαννίδη. «Ναι, ναι, με παρηκολούθουν και Υπηρεσίαι -ΚΥΠ, ΕΣΑ, ...- και όχι μόνον εμέ, αλλά και τα μέλη της οικογένειάς μου. Ουδείς ψόγος. Το ήθελον. Διατί; Διότι έτσι, επρόσεχα να μην υποπέσω εις σφάλμα. (...) Με παρηκολούθουν «λυτοί και δεμένοι» και όχι μόνον εμέ αλλά και τους εαυτούς των -αλλήλοι, αλλήλους- ακόμη και τον Πρωθυπουργόν, τον Βασιλέα και τον Αντιβασιλέα. Είναι το σύστημα των κυβερνώντων. Οχι μόνο των δικτατορικών, όλων ανεξαιρέτως...».
Ο ίδιος ο Παττακός φυσικά δεν έμεινε... «άπραγος». Εχοντας υπό τον έλεγχό του τη Γενική Διεύθυνση Εθνικής Ασφάλειας (ΓΔΕΑ) παρακολουθούσε τους υπολοίπους. ΚΥΠ και ΓΔΕΑ μάλιστα είχαν πολύ έντονη μεταξύ τους κόντρα. «Ακόμη και σήμερα, βλέπω ότι κάποια εξέχοντα στελέχη της χούντας πληροφορούνται σημαντικά πράγματα για το καθεστώς που τότε δεν τα ήξεραν», λέει ο Δ. Λεβιθόπουλος. Μεταπολιτευτικά, όταν βρέθηκαν όλοι στον Κορυδαλλό και πληροφορούνταν τις αποκαλύψεις απ’ έξω, πληροφορίες λένε ότι έκοβαν την καλημέρα κι ότι έφταναν μέχρι και στα χέρια! «Αν οι Ελληνες ήξεραν όλο το παρασκήνιο δεν θα διαδήλωναν μόνο έξω από την αμερικανική πρεσβεία, αλλά και λίγο παρακάτω...», λέει ο Λεβιθόπουλος με νόημα.
Στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου 1967 στη Θεσσαλονίκη
Ο τέως βασιλιάς σχεδίαζε τη δολοφονία των πραξικοπηματιών
Ο τέως δεν έβλεπε με καλό μάτι τη χούντα, αφού «πρόλαβε» την εκτροπή που και ο ίδιος προετοίμαζε με «δικούς του» στρατηγούς. Τα στοιχεία αποκαλύπτουν πως μέχρι το γνωστό σε όλους μας βασιλικό αντικίνημα της 13ης Δεκεμβρίου 1967, ο τέως έκανε κι άλλες συνωμοσίες εναντίον του σκληρού πυρήνα της χούντας.
«Ο βασιλεύς Κωνσταντίνος έκαμεν ο,τι μπορούσε διά να απαλλαγή από ημάς τους επαναστατήσαντας... Υπήρχαν λοιπόν και άλλα κινήματα μεταξύ της 21ης Απριλίου 1967 και 28ης Οκτωβρίου 1967 εκ μέρους του βασιλέως. Τοιαύτα ήσαν αι αυθαίρετοι επισκέψεις του εις Μονάδας των Ε.Δ. (Ενόπλων Δυνάμεων), εις τους Αξιωματικούς των οποίων έθετεν ερωτήματα χρήσιμα διά σχεδιαζόμενην ενέργειαν ανατροπής μας. Ητο η επίσκεψίς του εις ξένας χώρας αιτούμενος υποστήριξίν των διά σχεδιαζόμενην ενέργειαν ανατροπής μας...», σημειώνει ο ίδιος ο δικτάτορας.
Η πιο καλά οργανωμένη συνωμοσία για σύλληψη ή δολοφονία των συνταγματαρχών θα λάμβανε χώρα κατά τη στρατιωτική παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου του 1967 στη Θεσσαλονίκη.
«Ολίγας ημέρας προ της 28ης Οκτωβρίου 1967 επληροφορήθημεν από τον Δημήτριον Ιωαννίδην και από την ΚΥΠ ότι ο Βασιλεύς, εν συνεργασία με ισχυράς μετ’ αυτού φιλίας ανωτάτους Αξιωματικούς, εσχεδίαζε την σύλληψιν ημών των τριών πρωτεργατών της Επαναστάσεως κατά την παρέλασιν της 28ης Οκτωβρίου 1967, ή ακόμη και την δολοφονίαν μας. Ως πρόσωπον της εμπιστοσύνης του διά την επιτυχή εκτέλεσιν του σχεδίου του είχε επιλέξει τον Διοικητήν της Σχολής Πολέμου, εδρευούσης εις την Γεωργικήν Σχολήν Θεσσαλονίκης Ταξίαρχον Λιαράκον Σωτήριον, εκλεκτόν Αξιωματικόν και γενναίον πολεμιστήν.
Ημείς οι τρεις, πληροφορηθέντες εγκαίρως το σχέδιον ενηργήσαμε ως εξής: Α. Μελετήσαμεν το σχέδιον της παρελάσεως. Β. Ενημερώθημεν επί των φρονημάτων των επικεφαλής των τμημάτων της παρελάσεως Αξιωματικών. Γ. Απεφασίσαμεν την αντικατάστασιν των υπόπτων διά απολύτου εμπιστοσύνης μας Αξιωματικών.
ΜπαλοθιέςΙδιαιτέρως διά τας τεθωρακισμένας μονάδας το έργον ανέλαβον υπό την προσωπικήν μου ευθύνην. Δ. Συνεκροτήσαμεν ομάδα προσωπικής μας ασφάλειας εξ Αξιωματικών απολύτου εμπιστοσύνης μας, η οποία μας ηκολούθη καθ’ όλην την διάρκεια του τριήμερου εορτασμού... Οι Αξιωματικοί αυτοί μας ηκολούθουν επιδεικτικώς και ένοπλοι. Μάλιστα, εις ένα κοινόν δείπνον συμμετέχοντος και του βασιλέως, προσκεκλημένου μας, εις παραλιακόν εξωχικόν κέντρον της Καλαμαριάς, τη εγκρίσει ημών έρριξαν «μπαλοτιές» -κρητικός όρος των ασκόπων πυροβολισμών...
Αντελήφθησαν οι αντίπαλοι, μεθ’ ων και ο διευθυντής της Σχολής Πολέμου, ο επικεφαλής του σχεδίου συλλήψεως ή εκτελέσεώς μας και οι συν αυτώ...».
Παρά το γεγονός ότι άλλες πηγές μνημονεύουν το περιστατικό διαφορετικά, αυτό που έχει σημασία είναι ότι αποτέλεσε «σταθμό» στην οργάνωση του βασιλικού αντικινήματος του Δεκεμβρίου, το οποίο οι δικτάτορες άφησαν να εκδηλωθεί για να εξουθενώσουν τελικά τους βασιλικούς.
Παττακός προς Κωνσταντίνο
Ο επαναστάτης είναι ανώτερος και όχι ο βασιλιάς
Ο Στυλιανός Παττακός ήταν ακραιφνής βασιλικός και στρατιωτικός εκπαιδευτής του τέως στην ιππασία... Το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου σήμανε το τέλος στην αγαστή σχέση τους. Τις πρώτες ημέρες μάλιστα, σε συνάντηση του τέως με τους πραξικοπηματίες, ο τέως αποκάλεσε ευθέως τον Παττακό ηλίθιο, ενώ ζήτησε από τους συνταγματάρχες να «πάρουν πίσω την επανάστασή τους». Για να λάβει την απάντηση του Παττακού πως «στην επανάσταση ανώτερος είναι ο επαναστάτης και όχι ο βασιλιάς. Δεν λαμβάνω εντολές από εσάς»...
Δήμος Λεβιθόπουλος
Η χούντα πέθανε, αλλά κάποια φουγάρα της επιμένουν να καπνίζουν ακόμα
Στις 21 Απριλίου του 1967, ο Δήμος Λεβιθόπουλος ήταν μόλις 8 χρονών. «Στην Πάτρα όπου ζούσα με την οικογένειά μου, πήραμε τα βιβλία, τα φύλλα της ‘Αυγής’ και το αρχείο του πατέρα μου Γιώργου, ο οποίος ήταν συντάκτης στην ‘Ελεύθερη Αχαΐα’ και την ‘Ελεύθερη Ελλάδα’. Τα κάναμε πολτό στη σκάφη και τα πετάξαμε», θυμάται. «Μετά, απλώς περιμέναμε τη σύλληψή του...».
Οι μνήμες της δικτατορίας καθόρισαν τη ζωή του Δήμου Λεβιθόπουλου. Δούλεψε ως δημοσιογράφος σε γνωστές εφημερίδες της Πάτρας και των Αθηνών. Από όταν ασχολήθηκε αποκλειστικά με την ιστορική έρευνά του, μεταξύ άλλων, είχε και μία άνευ προηγουμένου καυτή αλληλογραφία με τον Στυλιανό Παττακό, στην οποία με στοιχεία τον ρωτούσε λεπτομέρειες σχετικά με τα έργα και τις ημέρες των συνταγματαρχών.
«Στην πρώτη επίσκεψή μου στο σπίτι του Παττακού πήγα με ένα καδράκι χαρακτικής που έκαναν οι εξόριστοι στη Γυάρο για να ενισχύσουν τις οικογένειές τους. Το πήρε, χαμογέλασε και μου χάρισε ένα ποτήρι με το έμβλημα της 21ης Απριλίου, το πουλί», λέει ο Δ. Λεβιθόπουλος και συμπληρώνει: «Βρίσκομαι εδώ και χρόνια σε επαφή με τους ίδιους πρωτεργάτες του στρατιωτικού καθεστώτος για να συλλέξω συγκλονιστικά στοιχεία της Ιστορίας, που τελικά είναι τόσο πολλά, που προς το παρόν δεν τολμώ να τη γράψω. Δεν μου έλειψε η τόλμη, αλλά είναι αυτοκτονία να μπεις στο κλουβί της τίγρης για να αποδείξεις στην ίδια ότι είναι άγρια. Η χούντα μπορεί να πέθανε, αλλά πολλά φουγάρα και τσιμινιέρες που χτίστηκαν τότε καπνίζουν ακόμη...».
Στο αρχείο του, στο οποίο έχει δώσει το όνομα του πατέρα του «Αρχείο Ελληνικών Γραμμάτων Γεώργιος Λεβιθόπουλος», ο Δ. Λεβιθόπουλος έχει συλλέξει εκατοντάδες συγκλονιστικά ντοκουμέντα που μας άφησαν άφωνους, ικανά να ανατρέψουν πολλά γνωστά κεφάλαια της σύγχρονης Ιστορίας από το κίνημα του 1935 έως το ερμαφρόδιτο 1974.
Μαρία Ψαρά - Έθνος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου