Μια ματιά στη γεωγραφική θέση των «πελατών» του ΔΝΤ αποκαλύπτει τη γεωπολιτική διάσταση και τον ρόλο που διαδραματίζει ο διεθνής οργανισμός. Κατ΄ αρχάς παρατηρούμε έναν συνωστισμό «πελατών» στις χώρες της Κεντρικής Αμερικής. Η χορήγηση βοήθειας του Ταμείου προς τις χώρες αυτές ξεκίνησε από την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου και συγκεκριμένα μετά την πρώτη ενεργειακή κρίση του 1973 για λόγους βεβαίως πολιτικούς: προκειμένου οι ΗΠΑ- που ήταν και είναι βεβαίως ο μεγαλύτερος χρηματοδότης του ΔΝΤ- να «δέσουν» και οικονομικά τις χώρες που βρίσκονται στο μαλακό υπογάστριό τους και να αποκλείσουν το ενδεχόμενο να μεταδοθεί το «μικρόβιο της επανάστασης» από την Κούβα σε αυτές.
Τη δεκαετία του 1970 οι μικρές χώρες της Κεντρικής Αμερικής αποκαλούνταν «μπανανίες»...
...(λόγω των αμερικανικών εταιρειών που εκμεταλλεύονταν τις φυτείες μπανανών που ευδοκιμούσαν σε αυτές). Οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες εγκαθιστούσαν και εξέτρεφαν απολύτως ελεγχόμενα από αυτές δικτατορικά καθεστώτα. Οι καιροί έχουν αλλάξει. Η ΕΣΣΔ κατέρρευσε, ο Φιντέλ Κάστρο γέρασε και η προσοχή της Ουάσιγκτον έχει στραφεί στους δύο δαπανηρούς πολέμους στους οποίους έχουν εμπλακεί οι ΗΠΑ δεκάδες χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά (Αφγανιστάν και Ιράκ). Οι δανειοδοτήσεις του ΔΝΤ όμως επιτρέπουν και σήμερα στην Ουάσιγκτον να ασκεί μια οιονεί οικονομική επιτροπεία και έναν έλεγχο στις χώρες της Κεντρικής Αμερικής.
Ο δεύτερος συνωστισμός «πελατών» του ΔΝΤ παρατηρείται στην Υποσαχάρια Αφρική. Εκεί τα συμφέροντα είναι απολύτως οικονομικά καθώς πρόκειται για χώρες με τεράστιο ορυκτό πλούτο που δεν θα ήταν δυνατόν να αφεθεί στην εκμετάλλευση των «ιθαγενών πληθυσμών». Μέσω του ΔΝΤ οι ΗΠΑ εξασφαλίζουν τον πλήρη έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών της λεγόμενης Μαύρης Αφρικής. Εκεί, μάλιστα, σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει πλέον στην Κεντρική Αμερική, οι Δυτικοί εξακολουθούν να «στήνουν» κυβερνήσεις ανδρεικέλων- σημειωτέον ότι στην εκμετάλλευση του πλούτου της περιοχής εμπλέκονται και ευρωπαϊκές πρώην αποικιοκρατικές χώρες, όπως η Γαλλία και το Βέλγιο.
Ο τρίτος γεωγραφικός συνωστισμός «πελατών» παρατηρείται στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη. Πρόκειται για χώρες που επί Ψυχρού Πολέμου υπήρξαν δορυφόροι της Σοβιετικής Ενωσης και σήμερα, αν και οι περισσότερες έχουν ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ενωση, αισθάνονται πολύ πλησιέστερα πολιτικώς και ιδιοσυγκρασιακώς προς τις ΗΠΑ παρά προς τους γείτονες ευρωπαίους εταίρους τους. Η δανειακή στήριξή τους από το αμερικανόστροφο ΔΝΤ τις φέρνει και οικονομικώς πλησιέστερα στις ΗΠΑ. Ετσι εξηγείται η προθυμία των Ανατολικοευρωπαίων να φιλοξενήσουν την αντιπυραυλική ασπίδα των ΗΠΑ π.χ. ή επίσης το κωμικοτραγικό γεγονός να αρνείται ο προεδρεύων της ΕΕ (το πρώτο εξάμηνο του 2009) πρόεδρος της Τσεχίας Βάτσλαβ Κλάους να αναρτήσει την ευρωπαϊκή σημαία με τα 12 αστέρια στον ιστό του προεδρικού μεγάρου στην Πράγα.
Τα γεωπολιτικά συμφέροντα βεβαίως της Ουάσιγκτον στις χώρες αυτές είναι προφανή: να δημιουργήσει έναν κλοιό καθεστώτων φιλικώς προσκειμένων προς αυτήν στο μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας. Θα έλεγε κανείς ότι οι χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης έχουν αναλάβει να παίξουν για τις ΗΠΑ τον γεωπολιτικό ρόλο που έπαιζε επί Ψυχρού Πολέμου η Τουρκία. Ενδεχόμενη προσφυγή της Ελλάδας στο ΔΝΤ θα αποτελέσει ακόμη μία ταπείνωση της Ευρώπης. Και τη φορά αυτή, του σκληρού ευρωπαϊκού πυρήνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου