Μύκονος η πραγματική πρωτεύουσα της Ελλαδάρας...

Tου Στέφανου Κασιμάτη

Είναι ένα αστείο που επαναλαμβάνεται συχνά στις παρέες, σε ποικίλες παραλλαγές. Αν μας συμβεί το χειρότερο, αν δηλαδή η χρεοκοπία (από την οποία, με βάση τα έως τώρα δεδομένα, δεν γλιτώνουμε...) επιφέρει και άλλες συμφορές στη χώρα, η Ελλάδα θα αναγεννηθεί, διότι η καρδιά της χτυπάει στη Μύκονο. Και η Μύκονος, χάρη στη γεωγραφική θέση της, δεν κινδυνεύει από κανέναν! Ετσι είναι, πράγματι· υπό την προϋπόθεση, όμως, ότι αναφερόμαστε στην «Ελλαδάρα» και όχι στην Ελλάδα. Το αποδεικνύει η ιστορία που ξεκίνησε τον περασμένο Ιούλιο στη Μύκονο, με αφορμή τη συναυλία δημοφιλούς ελαφρολαϊκού αοιδού...

Η εν λόγω συναυλία δόθηκε σε παραλιακό κέντρο, χωρίς να εκδοθούν ούτε εισιτήρια ούτε αποδείξεις ταμειακών μηχανών· και το κοινό της αποτελούσε η αφρόκρεμα της εγχώριας χλιδογκλαμουριάς. Ο τότε υπουργός Οικονομίας Γιάννης Παπαθανασίου έτυχε να πληροφορηθεί το γεγονός (από την αδελφή του που βρέθηκε εκεί με τη συντροφιά της...) και έδωσε την εντολή στην ΥΠΕΕ να ξεκινήσει τους σχετικούς ελέγχους. Ο έλεγχος έδειξε ότι στα βιβλία της εταιρείας...
...δεν εμφανιζόταν κανένα έσοδο από την εκδήλωση. Επεκτάθηκε μάλιστα σε όλα τα φυσικά και νομικά πρόσωπα που σχετίζονταν με την υπόθεση (χορηγούς, διοργανώτρια εταιρεία, καλλιτέχνες). Βρέθηκαν και κατασχέθηκαν τα σχετικά συμφωνητικά, ενώ επίσης δόθηκε εντολή να ανοιχθούν οι τραπεζικοί λογαριασμοί των εμπλεκομένων προσώπων. Επειτα, η χώρα μπήκε σε προεκλογικό πυρετό και η υπόθεση αφέθηκε στον κρατικό μηχανισμό.

Σχεδόν τρεις μήνες μετά τις εκλογές, στις 21 Δεκεμβρίου, ο Γ. Παπαθανασίου έθεσε το θέμα με ερώτηση προς τον υπουργό Οικονομικών. Η απάντηση που έλαβε στις 14 Ιανουαρίου ανέφερε ότι οι διαπιστωθείσες παραβάσεις είχαν «τεθεί υπ’ όψιν του αρμόδιου ελεγκτικού κέντρου», η δε επεξεργασία των στοιχείων βρισκόταν «ακόμη σε εξέλιξη». Πέρασαν άλλοι δύο μήνες και ο τέως υπουργός επανήλθε με νέα ερώτηση στις 17 Φεβρουαρίου. Από την περίπλοκη και προφανώς απόκρυφη διατύπωση της απάντησης, που δόθηκε στις 6 Μαρτίου, προέκυψε το εξωφρενικό ότι η τράπεζα του επιχειρηματία, σχεδόν έξι μήνες μετά την σχετική παραγγελία της ΥΠΕΕ, δεν είχε ακόμη δώσει τα στοιχεία για την κίνηση του λογαριασμού του! Παρ’ όλ’ αυτά, η τοπική ΔΟΥ είχε εκδώσει απόφαση επιβολής προστίμου, το ύψος του οποίου όμως, καθώς και τα υπόλοιπα στοιχεία της υπόθεσης, ήταν αδύνατον να κατατεθούν στη Βουλή, «καθόσον αυτό προσκρούει στις κείμενες διατάξεις περί φορολογικού απορρήτου». Τρέχα γύρευε, δηλαδή...

Μόλις χθες, άκουσα κατάπληκτος από το ραδιόφωνο τον υφυπουργό Οικονομικών Φίλιππο Σαχινίδη –άνθρωπο ανεπίληπτο, πλην εμφανώς πελαγωμένο– να δηλώνει ότι το επιβληθέν πρόστιμο στην επιχείρηση ήταν πράγματι πενιχρό, εν σχέσει με τα διαφυγόντα κέρδη του Δημοσίου (λόγω του σοκ, δεν συγκράτησα το ακριβές νούμερο, ήταν πάντως κάτω των 10.000...) και να εξηγεί ότι «δεν γινόταν αλλιώς, αφού αυτά τα περιθώρια δίνει ο νόμος, τον οποίο θα αλλάξουμε». Συμπεραίνω, λοιπόν, ότι τα περί της ισχύος των πολιτικών είναι μύθος. Η πραγματική ισχύς βρίσκεται στο σκοτεινό πλέγμα των συμφερόντων που αναπτύσσονται μεταξύ των εκπροσώπων της μαύρης οικονομίας, των πάσης φύσεως «επωνύμων», που αδιαφορούν προκλητικά για τη νομιμότητα, και του κρατικού μηχανισμού, που υποτίθεται ότι υφίσταται με σκοπό να προασπίζει το δημόσιο συμφέρον. Ιδού, λοιπόν, μια απάντηση –από τις πολλές που θα μπορούσαν να δοθούν– στο παλιό, μα πάντα επίκαιρο, ερώτημα: «Ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;» Μάλλον η Μύκονος, με όλες τις συνδηλώσεις της...