Η Ελλάδα μέρος του Μεγάλου Παιχνιδιού

Από το http://anemogastri.blogspot.com/

Κάθε τρεις εβδομάδες η Ελλάδα φτάνει στο όριο της αδυναμίας δανεισμού και ταυτόχρονα υποχρεώνεται να πληρώνει βαρύ φόρο αίματος στις «αγορές». Όπως έχουμε πολλές φορές επισημάνει, αυτός ο δρόμος οδηγεί κατ' ευθείαν στην επισημοποίηση της αδυναμίας δανεισμού και στην προσφυγή μας στο ευρωπακέτο «στήριξης» και στο ΔΝΤ.

Το πακέτο αυτό από την αρχή το Ανεμογκάστρι το είχε χαρακτηρίσει φάντασμα και φαίνεται ότι τέτοιο εξακολουθεί να παραμένει παρά τις δύο αλλεπάλληλες συμφωνίες, τις εξειδικεύσεις και διευκρινίσεις για τον τρόπο και τους όρους ενεργοποίησής του. Κι αυτό διότι καθημερινά δημοσιεύονται ρεπορτάζ τα οποία κάνουν λόγο για δυσκολία έως άρνηση της Γερμανίας να παράσχει βοήθεια.
Η πραγματικότητα είναι εξαιρετικά σκληρή για τη χώρα μας για μερικούς πολύ απλούς λόγους: ....

1. Η παροχή της ευρωπαϊκής «βοήθειας» προς την Ελλάδα, εκτός του ότι συντίθεται από ακριβά δάνεια, έχει και πολιτικές παραμέτρους εξαιρετικά οδυνηρές για την υπόλοιπη Ευρώπη. Αν οι Ευρωπαίοι εκταμιεύσουν τα δάνεια, τότε ανοίγει ένας φαύλος κύκλος, αφού ο κρουνός του ευρωπαϊκού χρήματος θα πρέπει να τρέξει και στις περιπτώσεις των άλλων ευρω-pigs, τα οποία παίρνουν σειρά για να υποστούν την επίθεση της θεσμικής κερδοσκοπίας.

Όταν εξ αρχής διαπιστώναμε ότι είμαστε ένα διεθνές πειραματόζωο, αυτό δεν ερμηνευόταν μόνο με την έννοια ότι αποτελούμε ένα πεδίο βολής στο οποίο θα κρινόταν η αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων και των ασφαλιστικών δικαιωμάτων. Εκτός αυτού, ήμασταν και συνεχίζουμε να είμαστε, πέρα από τη δική μας οικτρή κατάσταση χρεοκοπίας, το όχημα για την επίθεση στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ.

* Οι κερδοσκόποι ήταν αυτοί που μας έσυραν στην αδυναμία δανεισμού.

* Οι ίδιοι απαίτησαν τη θέσπιση του πακέτου της ευρωπαϊκής «βοήθειας».

* Εκείνοι τώρα εκβιάζουν και απαιτούν την ενεργοποίησή της, άρα και την υπαγωγή μας στο ΔΝΤ.

* Δικός τους στόχος είναι η κερδοσκοπική επίθεση και στους άλλους αδύναμους κρίκους τώρα που η ελληνική μοίρα κρίθηκε και ο δρόμος προς το σφαγείο του ΔΝΤ μοιάζει... μονόδρομος.

2. Η ευρωπαϊκή στάση έναντι της Ελλάδας καθορίστηκε – και ακόμη καθορίζεται – κυρίως από τη συνειδητοποίηση του εύρους του «Μεγάλου Παιχνιδιού». Οι μεγάλες χώρες του ευρώ, όταν αποφάσιζαν να μας ξαποστείλουν στο ΔΝΤ, δεν το έκαναν μόνο για να προστατεύσουν τις τράπεζές τους από τη σκουπιδοποίηση των ελληνικών τίτλων. Το έκαναν κυρίως διότι γνωρίζουν πως η επίθεση στο ευρώ δεν είναι αμιγώς οικονομική.

Αντιθέτως το οικονομικό είναι μέρος μιας συνολικής απόπειρας γεωστρατηγικού ελέγχου της Ευρώπης. Η χαλάρωση των δεσμών μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών, άμεση συνέπεια της δεδομένης ευρωπαϊκής αδυναμίας να διασώσει όλα τα pigs (μερικά από τα οποία περιλαμβάνονται στις ισχυρές χώρες της ηπείρου) μοιραία θα αύξανε τη δυναμική της Ρωσίας και θα δημιουργούσε κενό ασφάλειας τόσο στο οικονομικό όσο και στο αμυντικό πεδίο στις χώρες που για ιστορικούς λόγους δεν θέλουν να δουν ενίσχυση της ρωσικής επιρροής στην Ευρώπη.

3. Ενισχυτικό προς όλα τα παραπάνω – αλλά και αφορμή γι’ αυτό το κείμενο – αποτελεί η ανάλυση του αμερικάνικου ινστιτούτου στρατηγικής πρόβλεψης Stratfor, το οποίο μόλις την Τρίτη διαπίστωσε ότι το ελληνικό πρόβλημα αποτέλεσε τη θρυαλλίδα για την εκρηκτική αλλαγή ισορροπιών, αλλά και για δραματικές αλλαγές στην ίδια τη δομή και τις σχέσεις μεταξύ των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Άλλωστε το αμερικάνικο think tank είχε «δει», ένα χρόνο πριν, στην ετήσια πρόβλεψή του για το 2010, τις εξελίξεις που βιώνουμε σήμερα. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του η οικονομική κρίση επρόκειτο να εξελιχθεί σε πολιτική «κρίση εμπιστοσύνης», με μακροχρόνιες και βαθύτερες συνέπειες όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά στην Ευρωπαϊκή Ένωση και γενικότερα στην ευρωπαϊκή ήπειρο.

Όταν, λοιπόν, το παρόν ιστολόγιο επεσήμαινε, πριν από κάμποσο καιρό, στην αρχή του ελληνικού θρίλερ και της περιπέτειας με την αδυναμία δανεισμού, ότι ο Παπανδρέου μας ωθεί συντεταγμένα και με σχέδιο προς το ΔΝΤ και την αμερικάνικη κηδεμονία αποσπώντας τη χώρα από την επιρροή της Ευρωπαϊκής Ένωσης, σημείωνε παράλληλα ότι:

«Προς αυτή την κατεύθυνση, πέρα από τον δεδομένο προσανατολισμό του Παπανδρέου, συντείνουν μερικά στοιχεία που αφορούν την Ευρωπαϊκή Ένωση και τη γερμανογαλλική ηγεσία της.

Καθώς οι Γάλλοι είναι ο αδύναμος κρίκος της ηγεσίας αυτής, το κύριο βάρος πέφτει στους Γερμανούς, οι οποίοι, όπως προσφυώς σημειώνουν πολλοί διεθνείς αναλυτές, θα πρέπει να πληρώσουν αν θέλουν να διατηρήσουν την ευρωπαϊκή ηγεσία. Πόσο όμως μπορεί η σημερινή Γερμανία να πληρώσει όταν ακόμη δεν έχει καταφέρει να συνέλθει από το βάρος της γερμανικής ενοποίησης;

Τα ευρωπαϊκά βάρη είναι ασύλληπτα μεγαλύτερα. Επιπλέον λείπουν οι μηχανισμοί που θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν και να προαγάγουν την ευρωπαϊκή ενοποίηση, ενώ, τέλος, μια σειρά χώρες – αυτές τής, κατά Μπους, "Νέας Ευρώπης" – έχουν καταδείξει τον αταλάντευτο ατλαντικό προσανατολισμό τους».

Ε, λοιπόν, αυτές οι χώρες της «Νέας Ευρώπης» είναι που τώρα διαπιστώνουν ότι η καταρρέουσα ισχύς της γαλλογερμανικής Ευρώπης τις υποχρεώνει να ενταχθούν πλήρως στην αμερικάνικη ομπρέλα. Ήδη χθες Βουλγαρία και Τσεχία ανακοίνωσαν επισήμως τη συμμετοχή τους στο αμερικάνικο αντιπυραυλικό σύστημα. Ο λόγος; Η εκτίμησή τους ότι είναι πλέον ορατή η προοπτική αύξησης της ρωσικής διείσδυσης στην Ευρώπη.

Η ελληνική περιπέτεια λοιπόν ήρθε η ώρα να τελειώνει. Άλλωστε μας θεωρούν νεκρή χώρα. Τώρα που άνοιξε ο χορός, θα χορέψουν κι άλλοι. Κι εμείς θα απομείνουμε με έναν Γιωργάκη να διαχειρίζεται την επιστροφή της χώρας στις δεκαετίες του 1940 και του 1950. Και από οικονομική και από πολιτική άποψη. Μέχρι οι τοποτηρητές μας ή η εγχώρια διαπλοκή να τον στείλουν κι αυτόν στον «σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας» – μια έκφραση που τόσο άρεσε στον πατέρα του. Ούτως ή άλλως, αργά ή γρήγορα, αυτή θα είναι η θέση του...