Για να ξαναγεννηθεί ελπίδα

Tου Χρήστου Γιανναρά

Αυτό το είδος των υπανθρώπων, που για να θριαμβεύσει η δική τους αλάθητη εκδοχή ποιο το «σωστό» και ποιο το «δίκιο» απανθρακώνουν σήμερα ζωντανούς ανθρώπους και κατακαίνε βιβλία, το γέννησε στην Ελλάδα η τριαντάχρονη (μεταπολιτευτική) καπηλεία της Αριστεράς. Εσπειραν διαστροφή, τυφλή ιδιοτέλεια, καιροσκοπισμό. Και θερίζουμε σήμερα έγκλημα, φρίκη, τρόμο, ανομία.

Αριστερά σημαίνει: κοινωνιοκεντρική πολιτική, επομένως ανιδιοτέλεια, αντίσταση στα συντεχνιακά συμφέροντα, πάλη για την προτεραιότητα της ανθρωπιάς και των σχέσεων. Στη μεταπολιτευτική Ελλάδα η «Αριστερά» αναδείχθηκε σε εκτροφείο συνδικαλισμένων τυράννων του κοινωνικού σώματος, ψυχανώμαλων βανδάλων, μονοδιάστατης υστερίας συμφεροντολόγων.

Τριάντα χρόνια τώρα προβάλλουν αυτή την κιβδηλεία και τον συνακόλουθο καριερισμό σαν τη μόνη «προοδευτική» πρόταση για την πολιτική και την κοινωνία. Με καλοστημένη...
ιδεολογική τρομοκρατία, σε απόλυτο κενό αντιπροτάσεων, πέτυχαν να τους παραδοθεί από όλες τις κυβερνήσεις (κάθε κομματικής ταμπέλας), μετά τη δικτατορία, η διαχείριση των μέτρων και κριτηρίων ποιότητας της ζωής του τόπου, δηλαδή η εξουσία στην εκπαίδευση: στο σχολειό και στο πανεπιστήμιο. Οι σημερινοί κουκουλοφόροι με τις πρακτικές των Ναζί, ποιο δημοτικό σχολειό τέλειωσαν, ποιο γυμνάσιο, ποιο ανύπαρκτο λύκειο; Δημοτικό, όπου δάσκαλοι οδηγούσαν συντεταγμένους τους πιτσιρικάδες έξω από το αστυνομικό τμήμα της γειτονιάς να τσιρίξουν συντονισμένα «μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι», πετώντας πέτρες και νεράντζια. Πιτσιρικάδες με τα βιβλία τους λογοκριμένα από την «προοδευτική Αριστερά» μη τυχόν και ξεμυτίσει πουθενά η λέξη «πατρίδα», η λέξη «ιερό», η λέξη «χρέος». Η ίδια Αριστερά, στο γυμνάσιο και στο λύκειο, στρεβλώνει την Ιστορία σε οικονομικίστικο ντετερμινισμό, διαστρέφει το άθλημα της ελευθερίας σε «δικαίωμα» που εκβιάζεται γκανγκστερικά, στραγγαλίζει με τα κλισέ του εθνομηδενισμού την ευαισθησία του ανήκειν, τη φιλοπατρία. Τρεις δεκαετίες τώρα, η μονοπώληση της εκπαίδευσης από τους καπήλους της Αριστεράς παράγει μαζικά βάνδαλους καταληψίες του ιερού χώρου της μάθησης, ευνουχισμένους διαδηλωτές να αναμηρυκάζουν τον κρετινισμό της κομματικής ντουντούκας.

Η δημοκρατία (η νεωτερική) είναι εξ ορισμού πολυφωνική, και η πολιτική - ιδεολογική πολυφωνία προϋποθέτει (όχι απλώς ανέχεται) και κόμματα που απορρίπτουν τη δημοκρατία, προτείνουν διαφορετικές αρχές οργάνωσης και στόχων της συλλογικότητας. Αλλά οι αρχές αυτές (του μαρξισμού - λενινισμού ή του ναζισμού ή του φασισμού ή του μαοϊσμού ή των Ερυθρών Χμερ) προϋποτίθενται στη δημοκρατική πολυφωνία ως προτάσεις, για να επιλεγούν ή να απορριφθούν από τους ψηφοφόρους – όχι ως πρόγραμμα μεθοδικής βίας, όχι ως πρακτική εκβιασμών, όχι ως ελλοχεύουσες απόπειρες στανικής επιβολής τους μέσω εγκλημάτων κατάλυσης του έννομου κράτους. Οταν η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών έχει επιλέξει καταστατικά (με Σύνταγμα και νόμους) το πολίτευμα της δημοκρατίας, είναι εξωφρενικό και παράλογο να μετέχουν στο κορυφαίο όργανο της δημοκρατίας, στο κοινοβούλιο, κόμματα που μεθοδικά και με χρήση βίας καταλύουν τους όρους λειτουργίας της δημοκρατίας.

Κάθε πολίτης ή ομάδα πολιτών στο δημοκρατικό πολίτευμα δικαιούται να πιστεύει και να προπαγανδίζει όποια πρόταση, πολιτική, ιδεολογική, κοσμοθεωρητική, προτιμάει. Το μόνο που δεν δικαιούται, είναι να ακυρώνει αυτή την ελευθερία των επιλογών, να καταλύει τους θεσμισμένους όρους της δημοκρατίας. Παύει να υπάρχει πολίτευμα δημοκρατίας, όταν μειοψηφίες θέλουν να επιβάλουν στην πλειοψηφία των πολιτών, με βία, τραμπουκισμό και παρανομία, τις απόψεις τους, το «δίκιο» τους. Αυτό το όριο αυτοάμυνας είναι η αλφαβήτα της δημοκρατίας, η στοιχειώδης και αυτονόητη λογική που θεμελιώνει θεσμικά την ελευθερία. Γι’ αυτό και όταν αρχηγοί κομμάτων ή στελέχη ή εκπρόσωποι διακηρύχνουν επίσημα και επιβεβαιώνουν έμπρακτα ότι τους νόμους που ψηφίζει το κοινοβούλιο αυτοί τους ακυρώνουν με βία και τρομοκρατία στους δρόμους, τότε, όπου λειτουργεί δημοκρατία, επεμβαίνει Ανώτατο Συνταγματικό Δικαστήριο και παύει να αναγνωρίζει ως πολιτικό κόμμα τη φασιστοειδή συντεχνία.

Τουλάχιστον κάποιες φωνές να διασώζουν τη συνείδηση των ορίων: να μην ακκίζεται σαν «δημοκρατία» ο ολοκληρωτισμός, σαν «πρόοδος» η βουλιμική ασυδοσία και ο τραμπουκισμός. Δεν είναι δημοκρατία η καιροσκοπική ανοχή κομμάτων με διακηρυγμένη και μεθοδική την άρνηση των θεσμών και αρχών της δημοκρατίας. Εκτός ορίων της δημοκρατίας είναι όχι μόνο όσοι καριερίστικα εμπορεύονται το αφιόνι απατηλών ολοκληρωτισμών, αλλά και όσοι τους ανέχονται και τους νομιμοποιούν με την ανοχή τους.

Αυτό που και τυπικά κατέρρευσε στις 23 Απριλίου δεν είναι η ελληνική οικονομία. Η υποχρεωτική παραίτησή μας από την κρατική ανεξαρτησία και αυτοδιαχείριση απλώς συγκεκριμενοποιεί τη συντελεσμένη από καιρό κατάρρευση της δημοκρατίας στην Ελλάδα. Για τον αξιολύπητα ολίγιστο πρωθυπουργό μας, αλλά και για τον υποδειγματικό σε ευπρεπή αφασία κ. Σαμαρά η δημοκρατία μοιάζει να είναι ένα νομικό γεγονός, σφραγίδες και χαρτιά, που βαυκαλίζονται ότι το συντηρούν. Γι’ αυτό και συνεχίζουν να κρώζουν τις ίδιες φθαρμένες α-νόητες λέξεις μπροστά σε απανθρακωμένα κορμιά και στον πανικό της κοινωνίας. Συνεχίζει ο κ. Σαμαράς να περιστοιχίζεται από τις ίδιες χιλιοφθαρμένες φιγούρες τής πιο αηδιαστικής κομματικής παρακμής, μόνο για να τις ανταμείψει ο θλιβερός που τον στήριξαν να κερδίσει την αρχηγία! Ανάλογα εκτός τόπου και χρόνου ο υποκοριστικά αποκαλούμενος από τον λαό πρωθυπουργός, μοιάζει να απολαμβάνει το κυβερνητικό σκηνικό που έστησε με τα φιλαράκια του, ευδαιμονικά αδιάφορος αν παράγουν έργο ή συντηρούν το κενό.

Είναι απίστευτο, πόση τυφλότητα παράγει η παρακμή. Αν αντιλαμβάνονταν οι δυο αρχηγοί ποια οργή συνοδεύει την ανυποληψία με την οποία τους αντιμετωπίζει η ελλαδική κοινωνία, θα ακολουθούσαν πανικόβλητοι στη φυγή του τον βραχύ προκάτοχο της πρωθυπουργίας. Δεν έχουν τις κεραίες και την ευαισθησία να νιώσουν στην ψυχή τους πόσο αφόρητο είναι για τον Ελληνα να ντρέπεται για την πατρίδα του, πόσο βασανιστικά λαχταράει συλλογική αξιοπρέπεια, τεκμηριωμένη περηφάνια. Εχει καταρρεύσει το πολιτικό σύστημα και μαζί του το κράτος και η οικονομία. Ομως, δεν έχει καταρρεύσει η ελληνική κοινωνία, διαθέτει ακόμα εφεδρείες ποιότητας αμόλευτες από την κομματική σιχαμάρα. Αν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, με τις αρμοδιότητες που του απομένουν, τολμήσει την επιστράτευση αυτής της ποιότητας και μας οδηγήσει σε πραγματική μεταπολίτευση και Συντακτική Εθνοσυνέλευση, ξαναγεννιέται ελπίδα. Αλλά, προσοχή: Σε κυβέρνηση προσωπικοτήτων δεν χωράει ούτε ελάχιστο δείγμα από το πολιτικό προσωπικό των τελευταίων τριάντα χρόνων της αποτροπιαστικής κομματοκρατίας. Προτιμότερο το χάος από τον εμπαιγμό.