Η Νέα Ρώμη υπό κατάρευση....

Σήμερα όλα δείχνουν ένα λάθος. 

Η θεώρηση πραγμάτων δεν έλαβε υ­πόψη της τον νόμο της φύσης. Ου­σιαστικά το γεγονός ότι ο άνθρωπος είναι πιο βάρβαρος από τη ζούγκλα. Δεν τρώει για να χορτάσει.

Γράφει ο Μενέλαος Τασιόπουλος

Στο τέλος του Ψυχρού Πολέ­μου, με την κατάρρευση της Σοβιετίας και του υπαρκτού Σοσιαλισμού, στα κέντρα προβλη­ματισμού, σχεδιασμού και αποφάσε­ων του καπιταλισμού της Δύσης α­ναπτύχθηκε μια απολύτως λανθα­σμένη, όπως αποδεικνύεται από την πραγματική ζωή, θεώρηση πραγμά­των. Σύμφωνα με αυτήν, τα κράτη πλέον ήταν αντιπαραγωγικά, επικίν­δυνα και προεξοφλούσε η ύπαρξη τους Θερμούς πολέμους. Αντίθετα, εάν τα κράτη αντικαθιστούσαν εται­ρείες και αγορές και αυτές συσσώ­ρευαν τον πλούτο, με πολύ μικρότε­ρο πλέον κόστος από τα κράτη, οι φόροι θα αντικαθιστούνταν από δά­νεια και ευκαιρίες κατανάλωσης, ενώ τα ωφελήματα για τις κοινωνίες θα ήταν πολλαπλάσια, σε επίπεδο μέ­σου νοικοκυριού, με δεδομένο ότι θα απαξιωνόταν ο μεσολαβητής, που έπαιρνε τη μερίδα του...
λέοντος τόσο από τις επιχειρήσεις όσο και α­πό τους πολίτες-καταναλωτές, για να εγγυάται μια σειρά λειτουργιών, που προσομοίαζαν στα τέλη του 20ού με τα σύμβολα της μοναρχίας του τέλους του 19ου αιώνα.
Τον ρόλο των κρατών θα μπορού­σαν να παίξουν οι "επενδυτικές" τράπεζες, οι οποίες στην ουσία θα διέχεαν τον πλούτο προς τις μάζες, διατηρώντας ταυτόχρονα το δικαίω­μα για τον εαυτό τους να υπολογί­ζουν το κόστος τους με τέτοιο τρό­πο ώστε να διασφαλίζεται η συνθήκη αρμονίας μέσα από την εμπεδω­μένη, φυσική, ανισότητα μεταξύ των υψηλών, μέσων και χαμηλών εισο­δημάτων, στη βάση της αέναης κα­τανάλωσης, που αποτελεί τη λει­τουργική βάση του σύγχρονου καπι­ταλισμού. Αντιμετώπισαν ουσιαστικά τα εθνικά κράτη ως παλαιά δουκάτα και βασίλεια και αποφάσισαν την κα­τάργηση τους. Σε αντίθεση, άλλω­στε, με τα εθνικά κράτη του παλαιού και κάπως κλειστοφοβικού αστι­σμού, οι τράπεζες και οι δεξαμενές κεφαλαίου που θα τις χρηματοδο­τούσαν, για να γίνουν πιο ισχυρές α­πό τις υπάρχουσες διεθνείς δομές, θα έπρεπε να έχουν την ευχέρεια της διεθνούς δράσης και της πέραν των εθνικών συνόρων και ειδικών, α­νά περιοχή, φορολογικών καθεστώτων ευχέρεια δράσης. Αρα θα έπρε­πε να μιλάμε για διεθνείς, υπερεθνικές τράπεζες και παγκοσμιοποιημένη διεθνή οντότητα. Όπως σε κάθε δομή χρειάζεται συνεκτική ουσία για να υπάρξει, έτσι και στον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό προαπαιτείτο συνεκτική ουσία κοινή, πέρα από περιοχές, έθνη, θρησκείες, γλώσσες, παραδόσεις, ειδικά χαρα­κτηριστικά. Ο κύκλος του χρήματος, η προσδοκία και η διάχυση της ευη­μερίας θα ήταν επαρκή κίνητρα για να αποδεχθούν οι τοπικές εξουσίες των εθνών- κρατών ή να οδηγηθούν ή να εξαναγκασθούν στην αποδοχή της "νέας τάξης πραγμάτων".
Μάλιστα, αυτή, για να εκφρασθεί με φιλοσοφικούς όρους, παρά την οικονομίστικη προσέγγιση της, χα­ρακτηρίσθηκε και ορίσθηκε ως "νέα ελευθερία", εξ ου και ο "νέος φιλευθερισμός".
Το νέο αυτό δόγμα των κέντρων του καπιταλισμού της Δύσης εμπε­δώθηκε ως εφαρμοσμένη γεωοικονομική στρατηγική στις αρχές της δεκαετίας του '90. Στην Αμερική, που άνοιξε τις αγορές μετά την επο­χή Ρούσβελτ, την περίοδο της προ­εδρίας Κλίντον, με έτερο πόλο στον αγγλοσαξωνικό άξονα την πρωθυ­πουργία Μπλερ στο Ηνωμένο Βασί­λειο και μια σειρά σοσιαλδημοκρατι­κών κυβερνήσεων του "τρίτου δρό­μου" στην Ηπειρωτική Ευρώπη. Για να υπάρξει υπέρβαση των νομισμά­των στις διάφορες περιοχές του κό­σμου δόθηκε έμφαση στα υπερα­τλαντικά κέντρα διαμόρφωσης του καπιταλισμού, στους άυλους τί­τλους, που σε συνδυασμό με τα πα­ράγωγα, ως πολλαπλασιαστές διό­γκωσης του πλούτου, μετετράπη­σαν στις κυρίαρχες αξίες του διε­θνούς καπιταλισμού νέου τύπου, που σε αντίθεση με τον κλασικό δεν θα ήταν συνδεδεμένος με την παρα­γωγή, άρα με τις εδαφικές επικρά­τειες και τις κατά τόπους και πολλές φορές απολύτως διαφορετικές με­ταξύ τους αποφάσεις των τοπικών-εθνικών κυβερνήσεων. Στην Ευρώ­πη αξιοποιήθηκε η ύπαρξη της ΕΟΚ, που ήταν φυσικά διαρθρωμένη εντε­λώς διαφορετικά από τις νέες επι­διώξεις και οδηγήθηκε στη μετεξέλι­ξη της σε Ένωση, με πρόφαση και ε­πικοινωνιακό εργαλείο τις φαντασιώ­σεις περί "φεντεραλισμού" στην Ευ­ρώπη, στη λογική των αμερικανικών Πολιτειών.Το πιο σημαντικό ήταν και στη δεκαετία του '90 προωθήθηκε με επάρκεια- η διεύρυνση της εμπορικής ζώνης στα απελεύθερα πλέον, από τη σοβιετική επιρροή, κράτη της Ανατολικής Ευρώπης και η συνένωση των δύο Γερμανιών. Παράλληλα,προωθήθηκε η μετατροπή του κλειστού και παλαιότερου πυρήνα της Ευρώπης σε ενιαίο οικονομικό καινομισματικό χώρο, με το πέρασμα αρμοδιοτήτων και εξουσιών από τις εθνικές κυβερνήσεις στις ενωσιακές δομές και η κυριαρχία του νέου Βερολίνου και της Φρανκφούρτης, όπου καθόλου τυχαία δεν έχει την έδρα της η Κεντρική Τράπεζα της Ευρώπης, με προδιαγραφή καταρχήν να τη διαχειρίζεται Γερμανός τραπεζίτης. Ας μην αγνοούμε το γεγονός ότι τα μεταπολεμικά χρόνια κατοχήςτης Γερμανίας έδιναν διαβεβαιώσεις στο παγκόσμιο κέντροτου καπιταλισμού, που παραμένει στη Νέα Υόρκη, ότι δεν θα χαλάσει η συμφωνία μεταξύ Ηπειρωτικής Ευρώπης και αγγλοσαξονικού άξονα, ότι η ενιαία Ευρώπη θα παραμείνει σε συμπληρωματικό πεδίο και όχι σε ανταγωνισμό με τις ΗΠΑ. Αυτό διατυπώθηκε με σαφήνεια και στη Συνθήκη του Μάαστριχτ, παραμένοντας ακέραιο ως προς την προδιαγραφή του στη μετέπειτα Συμφωνία της Λισσαβόνας.
Για τον λόγο αυτό η Ευρωζώνη δεν διαθέτει κεντρική τράπεζα που να χρηματοδοτεί τα κράτη της Ένω­σης, παρά μόνον τις τράπεζες των κρατών-μελών, ούτε οίκους πιστο­ληπτικής αξιολόγησης των οικονο­μιών, ούτως ώστε να διασφαλίζεται η συνοχή του δίπολου του καπιταλισμού της Δύσης, με ταυτόχρονη πρωτοκαθεδρία στις αγορές των ΗΠΑ και ειδικά της Γουόλ Στριτ. Η Συνθήκη του Μάαστριχτ, από τη συ­γκρότηση της και τη βάση της, ου­σιαστικά διασφαλίζει την κυριαρχία του επονομαζόμενου και ως "βό­ρειου άξονα" στην Ηπειρωτική Ευ­ρώπη, έναντι του Μεσογειακού Νό­του της. Ουσιαστικά συζητάμε για τη σχέση Γερμανίας-Ρωσίας και την εμπέδωση της σχέσης αλληλεξάρ­τησης της βιομηχανικής παραγωγής της πρώτης, μοντέλο κλασικού καπι­ταλισμού, με τις πρώτες ύλες της δεύτερης. Οι πρώτες ύλες της Ρωσί­ας, όμως, δεν θα βρίσκονταν στη διάθεση ενός εθνικιστικού-αυτοκρατορικού καθεστώτος, τύπου Πούτιν, ούτε υπό την κυριαρχία της δυναμι­κής αστικής τάξης της Αγίας Πε­τρούπολης, αλλά στην εκμετάλλευ­ση των επονομαζόμενων και "φεου­δαρχών" της περιόδου Γιέλτσιν. Αρα όλο το σχήμα μέσω των αγορών θα είχε τη βάση του στη Γουόλ Στριτ και τη Νέα Υόρκη, που θα παρέμενε η Μητρόπολη του Καπιταλισμού της Δύσης και η στρατηγική βάση στην αγοροπωλησία χρήματος και ζωνών επιρροής των γκρουπ του νέου κα­πιταλισμού, που θα υποκαθιστούσε τις εθνικές κυβερνήσεις, λειτουργώ­ντας στις νέες επικράτειες-περιοχές του παγκόσμιου χωριού.
Ο νέος αυτός καπιταλισμός είχε και γεωπολιτική θεώρηση, αφού στη βά­ση του ήταν η προετοιμασία της Δύ­σης να αντιμετωπίσει τον "δράκο" που ξυπνά, την Κίνα, και τα δεδομέ­να μιας νέας παγκόσμιας ισορροπίας.
Σήμερα όλα δείχνουν ένα λάθος. Η θεώρηση πραγμάτων δεν έλαβε υ­πόψη της τον νόμο της φύσης. Ου­σιαστικά το γεγονός ότι ο άνθρωπος είναι πιο βάρβαρος από τη ζούγκλα. Δεν τρώει για να χορτάσει. Είναι ένα απολύτως άπληστο, ατομικιστικό και απολύτως αιμοβόρικο ον, που μπο­ρεί να βρει την αρμονία μόνο μέσα από τον πολιτισμό, την κοινωνικότη­τα της παράδοσης, το πλαίσιο δια­παιδαγώγησης των οργανωμένων δομών του έθνους-κράτους. Εάν α­νατραπούν τα δεδομένα, η επαίσχυ­ντη ισχύς τον οδηγεί, είτε προσωπι­κά είτε μέσω των εταιρειών, πίσω στο χάος του βαρβαρισμού του όχι για να χορτάσει, αλλά για να επιβλη­θεί μέχρι αυτοκαταστροφής του. Η απληστία των αγορών τις μετέτρεψε σε "πιράνχας", το μόνο ον στον πλα­νήτη που προσομοιάζει σε νοοτρο­πία και φυσικό τρόπο ζωής με τον άνθρωπο.
Οι κρίσεις στην οικονομία και τις αγορές είναι συμφυείς με το σύστη­μα και μεταδίδονται με πολύ πιο ά­μεσο τρόπο στις διαδρομές του νέ­ου καπιταλισμού. Ο πλούτος δεν με­τατρέπεται σε ευημερία και επάρκεια αλλά σε απληστία και ανταγωνισμό. Ετσι η μεγάλη Ανατολή που ανατέλ­λει, η κυριαρχία της "Αυτοκρατορίας του Δράκου" δείχνει μη αναστρέψι­μη στηριγμένη σε κρατικές δομές, παράδοση πολιτισμού και αρμονία μέσα από τη δομή της κάστας. Η Νέ­α Ρώμη είναι πιο εκτεθειμένη από ποτέ στην κατάρρευση, είτε αυτή ξεκινά από τη φιλοσοφική έδρα της Δύσης, την Ελλάδα, είτε από την κα­τάρρευση των "γιγάντων" του καπι­ταλισμού που στερούνται όμως κοινωνισμού και επάρκειας ως προς τη λογική της ανάπτυξης τους. Ο πλού­τος είναι άυλος και η σύγκρουση με­ταξύ αγορών και λαών, που βρίσκο­νται υπό πτώχευση, νομοτελειακή, χωρίς τη διαιτησία των κρατών. Η Νέα Ρώμη καταρρέει, η συμφιλίωση δεν επήλθε και οι τραπεζίτες, οι χρηματιστές και ο νέος πλούτος δεν κατόρθωσαν να γίνουν αριστοκρα­τία. Ο νέος καπιταλισμός της τάχα παγκοσμιοποίησης των G7, Q20 ή και της Ευρωζώνης παρέμεινε υπο­τελής στα κατώτερα ένστικτα του ανθρώπου, άρα από τη συγκρότη­ση του ακόμη- πεισιθάνατος...

listonplace