Γεια σας,αυτές τις ημέρες γίνεται τεράστια κουβέντα σχετικά με την δυνατότητα εμφάνισης νέου πολιτικού κόμματος, που θα έρθει να κλείσει το κενό που αφήνουν τα κόμματα που υπάρχουν ήδη εντός και εκτός Βουλής. Η αποχώρηση της κ. Μπακογιάννη από την ΝΔ, αλλά και η κόντρα μεταξύ πολιτικών και επιχειρηματιών, δίνουν "καύσιμη ύλη" ώστε να φουντώσει μία τέτοια συζήτηση.
Νομίζω πως μία ανάλυση για αυτό το θέμα, θα πρέπει να έχει δύο βάσεις. Μία πολιτική (για τον τρόπο που αντιμετωπίζουν το θέμα οι πολιτικοί και τα κόμματα) και μία κοινωνική (για τον τρόπο που αντιμετωπίζουν ή θα αντιμετωπίσουν οι πολίτες ένα νέο κόμμα).
Αρχίζοντας από την πολιτική οπτική του ζητήματος, δεν νομίζω ότι έχουμε και πολλά περιθώρια επιλογών και καινοτομίας. Είναι δεδομένο ότι οι πολιτικοί και τα κόμματα, εκτός αλλά πολύ περισσότερο εντός κοινοβουλίου, δεν θα ήθελαν να δουν ένα τέτοιο ενδεχόμενο να πραγματοποιείται... Άλλωστε ποιος θα ήθελε να έχει μεγαλύτερο ανταγωνισμό και περισσότερες προκλήσεις?
Ακόμα και αν ξεπεράσουμε όμως το αγκάθι των προσωπικών επιδιώξεων των πολιτικών, ποιά ομάδα θα ήταν σε θέση να διαθέτει την πολιτική εμπειρία και συγχρόνως να είναι "άφθαρτη" από την μέχρι σήμερα πολιτική? Η κ. Μπακογιάννη, εκ των πραγμάτων, έχει ένα συγκεκριμένο κεντροδεξιό (διευρυμένο βέβαια) ακροατήριο. Όμως έχει δύο σημαντικά προβλήματα: πρώτον ήταν μέλος της χειρότερης κυβέρνησης (το ομολογούν ακόμα και στελέχη της ΝΔ), με μεγάλο αξίωμα μάλιστα, δεύτερον για καλή ή κακή της τύχη, εκτός από την δική της πορεία στην πολιτική, "κουβαλάει" και αυτή του πατέρα της. Μεγάλα αγκάθια, αλλά στην πολιτική, όπως και στην ζωή, ποτέ δεν πρέπει να λέμε ποτέ.
Από την άλλη, η πιθανότητα μίας κυβέρνησης "βιομηχάνων", δηλαδή της εμφάνιση του "μπερλουσκονισμού" στην Ελλάδα, μπορεί να είναι ισχυρή, όμως δεν μπορεί να γίνει από την μία μέρα στην άλλη. Χρειάζεται συστηματική δουλειά και μακροχρόνια προσπάθεια ώστε να γίνει κάτι αντίστοιχο και να επιτύχει (να καταλάβει την εξουσία). Μην ξεχνάμε ότι στην Ελλάδα δεν διαθέτουμε (ευτυχώς) έναν επιχειρηματία την "εμβέλειας" του Ιταλού πρωθυπουργού, που να διαθέτει τα κεφάλαια και να μπορεί να αντέξει το "ρίσκο" της άμεσης εμπλοκής του στην πολιτική.
Ακόμα όμως και τα ίδια τα κόμματα που κάθε τόσο διαφημίζουν την "αλλαγή", ελάχιστα την πιστεύουν και την κάνουν πράξη. Το βλέπουμε καθημερινά, όπου οι πρώην υπουργοί επιθυμούν την υπουργοποίησή τους, σαν να είναι οι μοναδικοί ικανοί. Επίσης, οι βουλευτές ποτέ δεν σταματούν να είναι υποψήφιοι, ώστε να δώσουν χώρο σε νέες ιδέες, φρέσκα πρόσωπα και ανανέωση. Πως μπορεί ένας άγνωστος υποψήφιος να κερδίσει έναν πολιτικό που εμφανίζεται σε τηλεοράσεις, ραδιόφωνα και δεν χάνει ευκαιρία να σχολιάζει τα πάντα, από οικονομική πολιτική, μέχρι ερωτικά dvd...
Από την άλλη έχουμε την κοινωνία... Εμείς... Και σε αυτό το σημείο, μπαίνει το ερώτημα: "Είναι η κοινωνία έτοιμη για ένα νέο κόμμα?". Μία τέτοια συζήτηση θα ήταν ατελής και δεν θα έβγαζε σε κανένα λογικό συμπέρασμα. Όλοι "σιχτιρίζουμε" τον δικομματισμό και συγχρόνως του δίνουμε το 77,4% των ψήφων, ενώ στα τρία μικρότερα κόμματα της Βουλής, δίνουμε το 17,77% συνολικά...
Άρα, ως κοινωνία θεωρητικά ζητάμε την αλλαγή, αλλά ως εκλογικό σώμα είμαστε εξαιρετικά συντηρητικοί. Δεν ψηφίζουμε μόνο τον δικομματισμό, αλλά και τα ίδια πρόσωπα που τον αντιπροσωπεύουν. Τα στατιστικά για τους νέους βουλευτές, σε σύγκριση με τους παλαιούς, είναι απογοητευτικά. Στις τελευταίες εκλογές, συμμετείχαν 19 κόμματα. Άραγε τα ξέρουμε? Έχουμε ακούσει τι έχουν να πουν? (Δεν διαφωνώ βέβαια ότι ορισμένα από αυτά τα 19 είναι τουλάχιστον αστεία, αν όχι γελοία)
Βλέπουμε λοιπόν ότι έχουμε αφήσει μία πολύ μικρή χαραμάδα για την δημιουργία νέων κομμάτων. Από την μία οι πολιτικοί πνίγουν οποιαδήποτε νέα προσπάθεια, από την άλλοι οι πολίτες δεν ανοίγουμε τα αυτιά μας σε "μη-τηλεοπτικά γνωστούς" πολιτικούς. Προσπαθούμε πάντα να επιλέγουμε τους λιγότερο κακούς ανάμεσα στους χειρότερους. Ενώ το "όλοι ίδιοι είναι" καταπλακώνει κάθε ελπίδα...
Σε πρόσφατη δημοσκόπηση, στην ερώτηση "με ποιους είστε οργισμένοι?", το 91% απάντησε με κόμματα/πολιτικούς, ενώ δεύτεροι είναι οι δημοσιογράφοι με 43%. Επίσης, το 96,7% όσων απάντησαν είπαν ότι πρέπει να τιμωρηθούν όσοι ευθύνονται για την κρίση. Αυτά τα αποτελέσματα είναι άκρως αποκαλυπτικά για την σύγχυσή μας και υποστηρίζουν την παραπάνω θέση μου για την κοινωνία.
Ενώ είμαστε οργισμένοι με τους δημοσιογράφους, ψηφίζουμε αυτούς που μας παρουσιάζουν συχνότερα και ενώ ζητάμε την τιμωρία μελών των κομμάτων, δυναμώνουμε αυτά τα κόμματα, ψηφίζοντας ένα από τα δύο "μεγάλα".
Νομίζω ότι με τα συγκεκριμένα δεδομένα σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, ένα νέο κόμμα ή θα πρέπει να έχει "παλιά" και "βαριά" ονόματα για να πετύχει ή θα πρέπει να είναι έτοιμο για ένα μακροχρόνιο και ασύμφορο ταξίδι στο άγνωστο. Στην πρώτη περίπτωση, τα ονόματα θα κουβαλούν και ιστορία, οπότε δεν μιλάμε για κάτι πραγματικά νέο, ενώ στην δεύτερη περίπτωση οι καλές προθέσεις και ιδέες, η ικανότητα και η τιμιότητα, θα γίνουν για μία ακόμα φορά θύματα ενός συστήματος που όλοι τρέφουμε και όλοι δαιμονοποιούμε...
Τελικά, δεν έχουν άδικο όσοι υποστηρίζουν ότι: "Κάθε λαός έχει τους πολιτικούς που του αξίζουν"... Άλλωστε όσοι είναι στην εξουσία, έχουν την δική μας υποστήριξη, μέσω της ψήφου μας...
Σας ευχαριστώ,
Γιώργος Φακίτσας
Η καλύτερη δημοκρατία είναι εκείνη, όπου στους κακούς δεν επιτρέπεται να παίρνουν την εξουσία και στους καλούς δεν επιτρέπεται ν’ αρνούνται τη διακυβέρνηση του τόπου τους.
Νομίζω πως μία ανάλυση για αυτό το θέμα, θα πρέπει να έχει δύο βάσεις. Μία πολιτική (για τον τρόπο που αντιμετωπίζουν το θέμα οι πολιτικοί και τα κόμματα) και μία κοινωνική (για τον τρόπο που αντιμετωπίζουν ή θα αντιμετωπίσουν οι πολίτες ένα νέο κόμμα).
Αρχίζοντας από την πολιτική οπτική του ζητήματος, δεν νομίζω ότι έχουμε και πολλά περιθώρια επιλογών και καινοτομίας. Είναι δεδομένο ότι οι πολιτικοί και τα κόμματα, εκτός αλλά πολύ περισσότερο εντός κοινοβουλίου, δεν θα ήθελαν να δουν ένα τέτοιο ενδεχόμενο να πραγματοποιείται... Άλλωστε ποιος θα ήθελε να έχει μεγαλύτερο ανταγωνισμό και περισσότερες προκλήσεις?
Ακόμα και αν ξεπεράσουμε όμως το αγκάθι των προσωπικών επιδιώξεων των πολιτικών, ποιά ομάδα θα ήταν σε θέση να διαθέτει την πολιτική εμπειρία και συγχρόνως να είναι "άφθαρτη" από την μέχρι σήμερα πολιτική? Η κ. Μπακογιάννη, εκ των πραγμάτων, έχει ένα συγκεκριμένο κεντροδεξιό (διευρυμένο βέβαια) ακροατήριο. Όμως έχει δύο σημαντικά προβλήματα: πρώτον ήταν μέλος της χειρότερης κυβέρνησης (το ομολογούν ακόμα και στελέχη της ΝΔ), με μεγάλο αξίωμα μάλιστα, δεύτερον για καλή ή κακή της τύχη, εκτός από την δική της πορεία στην πολιτική, "κουβαλάει" και αυτή του πατέρα της. Μεγάλα αγκάθια, αλλά στην πολιτική, όπως και στην ζωή, ποτέ δεν πρέπει να λέμε ποτέ.
Από την άλλη, η πιθανότητα μίας κυβέρνησης "βιομηχάνων", δηλαδή της εμφάνιση του "μπερλουσκονισμού" στην Ελλάδα, μπορεί να είναι ισχυρή, όμως δεν μπορεί να γίνει από την μία μέρα στην άλλη. Χρειάζεται συστηματική δουλειά και μακροχρόνια προσπάθεια ώστε να γίνει κάτι αντίστοιχο και να επιτύχει (να καταλάβει την εξουσία). Μην ξεχνάμε ότι στην Ελλάδα δεν διαθέτουμε (ευτυχώς) έναν επιχειρηματία την "εμβέλειας" του Ιταλού πρωθυπουργού, που να διαθέτει τα κεφάλαια και να μπορεί να αντέξει το "ρίσκο" της άμεσης εμπλοκής του στην πολιτική.
Ακόμα όμως και τα ίδια τα κόμματα που κάθε τόσο διαφημίζουν την "αλλαγή", ελάχιστα την πιστεύουν και την κάνουν πράξη. Το βλέπουμε καθημερινά, όπου οι πρώην υπουργοί επιθυμούν την υπουργοποίησή τους, σαν να είναι οι μοναδικοί ικανοί. Επίσης, οι βουλευτές ποτέ δεν σταματούν να είναι υποψήφιοι, ώστε να δώσουν χώρο σε νέες ιδέες, φρέσκα πρόσωπα και ανανέωση. Πως μπορεί ένας άγνωστος υποψήφιος να κερδίσει έναν πολιτικό που εμφανίζεται σε τηλεοράσεις, ραδιόφωνα και δεν χάνει ευκαιρία να σχολιάζει τα πάντα, από οικονομική πολιτική, μέχρι ερωτικά dvd...
Από την άλλη έχουμε την κοινωνία... Εμείς... Και σε αυτό το σημείο, μπαίνει το ερώτημα: "Είναι η κοινωνία έτοιμη για ένα νέο κόμμα?". Μία τέτοια συζήτηση θα ήταν ατελής και δεν θα έβγαζε σε κανένα λογικό συμπέρασμα. Όλοι "σιχτιρίζουμε" τον δικομματισμό και συγχρόνως του δίνουμε το 77,4% των ψήφων, ενώ στα τρία μικρότερα κόμματα της Βουλής, δίνουμε το 17,77% συνολικά...
Άρα, ως κοινωνία θεωρητικά ζητάμε την αλλαγή, αλλά ως εκλογικό σώμα είμαστε εξαιρετικά συντηρητικοί. Δεν ψηφίζουμε μόνο τον δικομματισμό, αλλά και τα ίδια πρόσωπα που τον αντιπροσωπεύουν. Τα στατιστικά για τους νέους βουλευτές, σε σύγκριση με τους παλαιούς, είναι απογοητευτικά. Στις τελευταίες εκλογές, συμμετείχαν 19 κόμματα. Άραγε τα ξέρουμε? Έχουμε ακούσει τι έχουν να πουν? (Δεν διαφωνώ βέβαια ότι ορισμένα από αυτά τα 19 είναι τουλάχιστον αστεία, αν όχι γελοία)
Βλέπουμε λοιπόν ότι έχουμε αφήσει μία πολύ μικρή χαραμάδα για την δημιουργία νέων κομμάτων. Από την μία οι πολιτικοί πνίγουν οποιαδήποτε νέα προσπάθεια, από την άλλοι οι πολίτες δεν ανοίγουμε τα αυτιά μας σε "μη-τηλεοπτικά γνωστούς" πολιτικούς. Προσπαθούμε πάντα να επιλέγουμε τους λιγότερο κακούς ανάμεσα στους χειρότερους. Ενώ το "όλοι ίδιοι είναι" καταπλακώνει κάθε ελπίδα...
Σε πρόσφατη δημοσκόπηση, στην ερώτηση "με ποιους είστε οργισμένοι?", το 91% απάντησε με κόμματα/πολιτικούς, ενώ δεύτεροι είναι οι δημοσιογράφοι με 43%. Επίσης, το 96,7% όσων απάντησαν είπαν ότι πρέπει να τιμωρηθούν όσοι ευθύνονται για την κρίση. Αυτά τα αποτελέσματα είναι άκρως αποκαλυπτικά για την σύγχυσή μας και υποστηρίζουν την παραπάνω θέση μου για την κοινωνία.
Ενώ είμαστε οργισμένοι με τους δημοσιογράφους, ψηφίζουμε αυτούς που μας παρουσιάζουν συχνότερα και ενώ ζητάμε την τιμωρία μελών των κομμάτων, δυναμώνουμε αυτά τα κόμματα, ψηφίζοντας ένα από τα δύο "μεγάλα".
Νομίζω ότι με τα συγκεκριμένα δεδομένα σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, ένα νέο κόμμα ή θα πρέπει να έχει "παλιά" και "βαριά" ονόματα για να πετύχει ή θα πρέπει να είναι έτοιμο για ένα μακροχρόνιο και ασύμφορο ταξίδι στο άγνωστο. Στην πρώτη περίπτωση, τα ονόματα θα κουβαλούν και ιστορία, οπότε δεν μιλάμε για κάτι πραγματικά νέο, ενώ στην δεύτερη περίπτωση οι καλές προθέσεις και ιδέες, η ικανότητα και η τιμιότητα, θα γίνουν για μία ακόμα φορά θύματα ενός συστήματος που όλοι τρέφουμε και όλοι δαιμονοποιούμε...
Τελικά, δεν έχουν άδικο όσοι υποστηρίζουν ότι: "Κάθε λαός έχει τους πολιτικούς που του αξίζουν"... Άλλωστε όσοι είναι στην εξουσία, έχουν την δική μας υποστήριξη, μέσω της ψήφου μας...
Σας ευχαριστώ,
Γιώργος Φακίτσας
Η καλύτερη δημοκρατία είναι εκείνη, όπου στους κακούς δεν επιτρέπεται να παίρνουν την εξουσία και στους καλούς δεν επιτρέπεται ν’ αρνούνται τη διακυβέρνηση του τόπου τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου