Το γεγονός της κοινωνικής και ατομικής αποβορβόρωσης νομίζω ότι είναι πλέον πέραν του δέοντος οφθαλμοφανές. Η αίσθηση ότι η ελληνική συλλογική ζωή δεν αποτελεί προϊόν συνεργασίας αλλά σύγκρουσης ατομικών συμφερόντων σε μέγιστο βαθμό, περνά σε όλα τα μέλη της μέσα από την καθημερινή τριβή τους. Όλοι έχουν άποψη για την κατάντια μας, όλοι έχουν «κάτι» να πουν για τη «σωτηρία» μας. Κυρίως, το ανάθεμα πέφτει στην πολιτεία. Αυτή είναι που ελέγχει ή τουλάχιστον μπορεί να ελέγξει τα κακώς κείμενα που ξεδιπλώνονται στην κοινωνία, αλλά και να θεσπίσει νόμους και οδηγίες για την καλυτέρευση της ζωής μας. Εδώ ακριβώς υπάρχει η σύγχυση και θα προσπαθήσω να την εξηγήσω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου