Του Τάκη Μαχαίρα - Πολιτικού Επιστήμονα
Αυτό που χρεοκόπησε και με πάταγο καταρρέει στις ημέρες μας, δεν είναι τόσο η οικονομία της χώρας, όσο η Λαϊκιστική Δημοκρατία της Ελλάδας (κατ’ αναλογίαν προς τις πάλαι ποτέ «Λαϊκές Δημοκρατίες» του πρώην «υπαρκτού σοσιαλισμού»). Το ιδιότυπο, δηλαδή, εκείνο πολιτικο-κοινωνικό θεσμικό υβρίδιο, που διαμορφώθηκε στην πατρίδα μας σταδιακά μετά τη Μεταπολίτευση του 1974, ως προϊόν πολύμορφων διεργασιών και ποικίλων συμβιβασμών μιας «μπερδεμένης κοινωνίας». Που πελαγοδρομούσε και πελαγοδρομεί, μεταξύ αντιφατικών ιδεολογικών προσανατολισμών, αντινομικών αξιακών κωδίκων, και αλληλοσυγκρουόμενων ατομικών και συλλογικών προτεραιοτήτων. Και που αδυνατώντας να ξεκαθαρίσει τα πράγματα, αναγόρευσε την αναντιστοιχία λόγων και πράξεων σε τέχνη, την υποκρισία σε κυρίαρχη κοινωνική συμπεριφορά και το «κρύψιμο» των προβλημάτων «κάτω από το χαλί» σε κορυφαία (και επιβραβευόμενη) πολιτική «επιδεξιότητα».
Είναι ακριβώς στο πλαίσιο αυτό που, δεκαετίες τώρα, στη Λαϊκιστική Δημοκρατία της...
...Ελλάδας, πολιτική ελίτ και πολίτες είχαν συνομολογήσει σιωπηλά μια σύμβαση αμοιβαίας αποχής από την αλήθεια, που διακαθόριζε ως άτυπο συμβόλαιο τις μεταξύ τους σχέσεις. Όπου, από τη μια η πολιτική ελίτ είχε το «ελεύθερο» να «παραμυθιάζει» άνετα και ατιμωρητί τους πολίτες για «επιτεύγματα» και «κατορθώματα» της διακυβερνήσεώς της, επιτρέποντας ενίοτε εις εαυτόν και τα ανάλογα «τυχερά». Και όπου, από την άλλη, οι πολίτες είχαν την ευχέρεια να αποκτούν και να αποσπούν «κεκτημένα» και «δικαιώματα» πέραν των δυνατοτήτων της οικονομίας και πολλές φορές εκτός των ορίων της δεοντολογίας μιας συντεταγμένης δημοκρατικής πολιτείας. Επιβαρύνοντας συνεχώς, και οι μεν και οι δε, με τις διαβαθμίσεις ευθύνης που συνεπάγεται ο ρόλος της κάθε πλευράς, την Ελληνική πατρίδα με επαχθή οικονομικά χρέη, δυσβάσταχτα θεσμικά βάρη και πολυποίκιλες υστερήσεις στην κατεύθυνση της προώθησης της απαιτούμενης προσαρμογής της χώρας στις ανάγκες ενός ραγδαία μεταβαλλόμενου παγκόσμιου οικονομικού περιβάλλοντος.
Όσο τα «πράγματα πήγαιναν καλά», όσο η Λαϊκιστική Δημοκρατία της Ελλάδας δεν πιεζόταν από τις συνθήκες να αναλάβει τις ευθύνες και να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις που συσσώρευε, πολιτική ελίτ και πολίτες έμοιαζαν να απολαμβάνουν αδιατάρακτα τους «καρπούς» της σιωπηλής σύμβασής τους. Μέχρι που ήρθε η κρίση. Που οι μεν (εθελοτυφλούντες) δεν ανέμεναν και οι δε (δέσμιοι του «ευσεβοποθισμού» τους) δεν διανοούνταν καν. Οπότε τα «πράγματα» αμέσως άλλαξαν. Η μεν πολιτική ελίτ, πανικόβλητη, καταλήφθηκε από το σύνδρομο του «μαθητευόμενου μάγου», που δεν μπορεί να ελέγξει τις φωτιές που άναψε ο ίδιος, και προσπαθεί σπασμωδικά να αντιμετωπίσει την κατάσταση με ατελέσφορα πια πυροσβεστικά μέσα. Οι δε πολίτες, περίτρομοι, κατέχονται από το σύνδρομο του «κακομαθημένου παιδιού», που αρνείται να αποδεχθεί την αθέτηση υπεσχημένων από τους γονείς, και χωρίς να εξετάζουν καν ενδεχόμενες δικές τους ευθύνες για την όλη κατάσταση, ξεσπούν σε τυφλές αντιδράσεις, που τείνουν να γίνουν ανεξέλεγκτες και βίαιες.
Ανευθυνότητα της πολιτικής ελίτ και ανωριμότητα της κοινωνίας είναι ,δυστυχώς, μέχρι τώρα, οι δυο όψεις του νομίσματος της εν εξελίξει ευρισκόμενης Ελληνικής κρίσης. Που αν δεν τιθασευθεί άμεσα με γενναίες πολιτικές πρωτοβουλίες που θα έχουν ως κύριο γνώρισμα την επιστροφή της αλήθειας και της ειλικρίνειας στην κοινωνική και πολιτική ζωή του τόπου, απειλεί να βυθίσει την Ελλάδα σε μια παρακμή χωρίς αύριο.
Και ας είμαστε ειλικρινείς:
Στην Ελλάδα δεν αξίζει να παρακμάζει, επειδή μια ιθύνουσα γενιά της, η δική μας, αποδεικνύεται – δυστυχώς – κατώτερη της ιστορίας της ...
Υ.Γ. Ο τίτλος είναι «δανεισμένος» από το πολύκροτο βιβλίο του κορυφαίου Γάλλου Φιλοσόφου Ραιημόν Αρόν «Συνηγορία για την Ευρώπη που Παρακμάζει», που κυκλοφόρησε στα τέλη της δεκαετίας του ΄70.
Online - Press
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου