Ο Γιώργος Παπανδρέου και η άγνοια της ελληνικής πραγματικότητας

Του Μανώλη Κυπραίου

«Λεφτά έχουμε», είχε πει πριν τις προηγούμενες εκλογές ο σημερινός πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου. «Θα βοηθήσουμε τους δανειολήπτες» είχε τονίσει η σημερινή υπουργός Οικονομίας Λούκα Κατσέλη. «Θα τα βγάλουμε πέρα, έχουμε σχέδιο χωρίς επιβάρυνση της μεσαίας τάξης» επαναλάμβανε ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου…
Σήμερα σχεδόν 8 μήνες μετά τις εκλογές, όχι μόνο τίποτα από ότι υποσχέθηκε ο Γιώργος Παπανδρέου δεν έχει υλοποιηθεί, αλλά αντίθετα έχει συμβεί το αντίθετο.
Και εύλογα έχουν γεννηθεί πολλά ερωτήματα σε όλους μας:
Πως τα υποσχέθηκαν όλα αυτά;
Είχαν κακή πληροφόρηση;
Η ανάγκη τους για εξουσία τους οδήγησε να πουν ψέματα;
Τους είχαν υποσχεθεί ξένες χώρες κεφάλαια και τελικά τους κορόιδεψαν;
Το βέβαιο είναι ένα: Η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου έχει χάσει τη ρότα της και θυμίζει καράβι που μεσοπέλαγα-εν μέσω θύελλας-οι μηχανές του σταμάτησαν.
Δυστυχώς ο Γιώργος Παπανδρέου φαίνεται πως έχει άλλη άποψη για την ελληνική κοινωνία. Εχοντας δυτικού τύπου στερεότυπα και τακτικές δίνει το στίγμα ηγέτη που βρίσκεται σε πανικό, φοβούμενος για το χειρότερο. Και αυτό είναι το λάθος του, ένα λάθος που «μεταγγίζεται» και στους υπουργούς οι οποίοι μεταδίδουν ακριβώς το ίδιο μήνυμα, τη στιγμή που ένας λαός αναζητά μια σανίδα σωτηρίας και έναν ηγέτη που θα τον πείσει πως τον οδηγεί με ασφάλεια εκτός του τυφώνα.
Αν κάποιος παρακολουθήσει με προσοχή τις συνεντεύξεις υπουργών και πρωτοκλασάτων στελεχών της κυβέρνησης θα καταλάβει πως ...επικρατεί κυριολεκτικά μια βαβέλ. Και αυτό το μπέρδεμα με τα συνεχή «πρόσω ολοταχώς», «κράτει», «πίσω ολοταχώς» σε ότι αφορά τα σχέδια της κυβέρνησης, καθώς και η «τεχνητή διασπορά» για να «σφυγομετρήσουν» αντιδράσεις και μετά να αποφασίσουν, εντείνει το κομφούζιο.
Ο πρωθυπουργός, όπως και σχεδόν το σύνολο των πολιτικών, δεν έχει συνειδητοποιήσει πως μιλάει σε έναν λαό, μορφωμένο, κουρασμένο και οργισμένο. Αυτή τη στιγμή χρειάζονται να παρθούν σημαντικές αποφάσεις.
Αλλά ποιες και πως;
Δεν έχει ξεκαθαρίσει ο πρωθυπουργός στον ελληνικό λαό τι μέλλει γενέσθαι, πως, πότε και με ποιόν τρόπο.
Ο σχεδιασμός και ο τρόπος επικοινωνίας του Γιώργου Παπανδρέου θα ήταν άψογος, αν ζούσε σε μια καρτεσιανά δομημένη χώρα όπως αυτές του βορά ή οι ΗΠΑ. Όμως εδώ είναι Μεσόγειος και εμείς είμαστε Ελληνες.
Ο Ελληνας είναι πολίτης έντονα συνδεδεμένος με το συναίσθημα και όχι τόσο με τη λογική. Δεν είναι ορθολογιστής. Θέλει καθάριες εξηγήσεις, πολιτικούς που να εμπνέουν εμπιστοσύνη και να του δίνουν κουράγιο. Ο Ελληνας παρακαλάει τον Θεό και προχωράει, καλώς ή κακώς, όπως δεκάδες άλλοι λαοί. Ηταν πάντα έτσι, και έτσι θα παραμείνει. Και όταν του δοθεί το κίνητρο να πιστέψει στους ηγέτες του, τότε κάνει θαύματα και έχει υπομονή όνου.
Δεν του αρέσει να τον κοροϊδεύουν και μπορεί να αντιδράσει εξαιρετικά βίαια απέναντι σε αδικίες. Και παρά το γεγονός πως άπαντες μας κατηγορούν, μέσα από το χάος που (δήθεν) βλέπουν στη χώρα μας, υπάρχει τάξη. Τάξη διαφορετική από αυτή που ο Καρτέσιος και οι απόγονοί του έχουν δομήσει. Τάξη την οποία έχει βαθιά μέσα στο DNA του. Ενας ελληνικός αλλά αποτελεσματικός τρόπος.
Ο Γιώργος Παπανδρέου τα αγνοεί όλα αυτά. Και προχωρά πιστεύοντας πως πράττει τα δέοντα. Τραγικό λάθος όμως εκ μέρους του.
Σε θέματα πολιτικής, οικονομίας και εξωτερικής πολιτικής, όχι μόνο δεν υπάρχει κάποια θετική εξέλιξη, αλλά αντίθετα όλες οι εξελίξεις είναι αρνητικές, συρρικνώνοντας τη χώρα εντός και εκτός συνόρων.
Και ειλικρινά, κανένας Ελληνας δεν το θέλει αυτό. Και ούτε κανένας Ελληνας αν ο Γιώργος Παπανδρέου έδινε το στίγμα ενός πολιτικού αποφασισμένου να φτιάξει μια «νέα Ελλάδα», δεν θα έλεγε «όχι» στο να τον στηρίξει μέχρι τέλους.
Όμως η μέχρι τώρα πορεία, μάλλον απογοήτευση έχει να προσφέρει παρά ελπίδα, βυθίζοντας την Ελλάδα στη δίνη της αυτοκαταστροφής.
Από αυτό τον τόπο πέρασαν πολλοί πολιτικοί που ήθελαν να τον «σώσουν». Ελάχιστοι κατάφεραν να πείσουν, μετρημένοι στα δάκτυλα του ενός χεριού. Οι περισσότεροι ήταν χαμαιλέοντες και καιροσκόποι. Όμως, αργά ή γρήγορα ο ελληνικός λαός τους κατάλαβε και τους έβαλε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.
Τον ίδιο δρόμο φαίνεται πως ακολουθεί και ο σημερινός πρωθυπουργός. Αγνοεί πως ναι μεν «ανήκομεν εις τη Δύσιν» αλλά «ανήκομεν και εις την Ανατολήν». Μπορεί να προσπαθεί να διορθωθούν οι αριθμοί, αλλά οι άνθρωποι δεν είναι αριθμοί. Και χωρίς τους ανθρώπους οι αριθμοί είναι απλά σύμβολα, με ακριβώς αυτή την πολιτική να έχει οδηγήσει στη σημερινή παγκόσμια οικονομική ύφεση. Αγνοια, έλλειψη υψηλής στρατηγικής και ικανών τακτικών.
Οι περισπούδαστοι καθηγητές που ανέλαβαν να «σώσουν» την Ελλάδα από το Χάρβαρντ μέχρι το LSE τα έκαναν «θάλασσα». Και όπως ανέφερα και παραπάνω για ένα μοναδικό λόγο: Εφάρμοσαν «ξένα μοντέλα» για την ελληνική πραγματικότητα.
Η Ελλάδα έχει αρκετούς φυσικούς πόρους και πολλές δυνατότητες, οι οποίες δεν χρησιμοποιήθηκαν και δεν αναπτύχθηκαν. Μπορεί να μη έχει τη δυνατότητα να φτιάξει ένα Ρουρ, έχει τη δυνατότητα όμως να γίνει διεθνές κέντρο ανάπτυξης τεχνολογίας, να αναπτύξει νέα αγροτική και κτηνοτροφική δυναμική και να προσελκύσει επενδυτές στον τομέα των υπηρεσιών και της εκμετάλλευσης φυσικών πόρων.
Και αν θέλει κι άλλες προτάσεις η κυβέρνηση υπάρχουν μέσα στα αραχνιασμένα ντουλάπια των υπουργείων.
Αλλά ας αφήσει κατά μέρους τους περίπλοκους όρους, τα αγγλοσαξωνικά πρότυπα και τις περισπούδαστες αναλύσεις τύπου «Τσιτσέριν» κι ας αποδείξει το αυτονόητο: Πως ο ελληνικός λαός δεν έκανε ένα ακόμη τραγικό σφάλμα επιλέγοντάς τους, μιας και η άμμος στην κλεψύδρα τελειώνει…

Υ.Γ.: Προς τους επικοινωνιολόγους του πρωθυπουργού. Η εικόνα του ασπρομάλλη, κουρασμένου, με έρπη πρωθυπουργού, προκαλεί τη συμπάθεια του λαού, όμως ο Γιώργος Παπανδρέου δεν είναι ο «άνθρωπος της διπλανής πόρτας» αλλά ο πρωθυπουργός ενός Κράτους και οφείλει να δείχνει ακμαίος, ικανός και έτοιμος να αντιμετωπίσει τις πιο δύσκολες καταστάσεις.
Επί χρόνια η Ελλάδα έζησε με την εικόνα ενός «κουρασμένου» πρωθυπουργού, δεν χρειάζεται να ζήσει και με την εικόνα ενός «ταλαιπωρημένου»… 

 

Καφενείο