Οι πλούσιοι βασιλιάδες των γειτονικών περιοχών εποφθαλμιούσαν για χρόνια ολόκληρα τα πλούτη της χώρας αυτής, και πάρα πολλές φορές προσπάθησαν να τα κλέψουν. Με διάφορα προσχήματα και εκμεταλλευόμενοι τις πολιτικές συνθήκες, κατάφεραν αρκετές φορές με το στρατό τους να εισβάλουν στα εδάφη της. Οι κάτοικοι όμως της χώρας κατάφερναν κάθε φορά με ηρωϊκές....
προσπάθειες να παίρνουν πίσω την ελευθερία τους, και να τους διώχνουν από τη γη τους.
Οι πλούσιοι βασιλιάδες όμως δεν μπορούσαν να βγάλουν από το μυαλό τους τα πλούτη της χώρας, και μέρα νύχτα σκεφτόντουσαν πως θα νικήσουν το λαό για να του κλέψουν τη γη του. Αφού δοκίμασαν άπειρες φορές με το δυνατό στρατό τους να κατακτήσουν τη χώρα, όταν κατάλαβαν ότι δεν θα τα κατάφερναν ποτέ, οργάνωσαν ένα σχέδιο.
Να χαρίσουν στους κατοίκους της χώρας πάρα πολλά δώρα, έτσι που οι κάτοικοί της να μην τους βλέπουν πια σαν κατακτητές, αλλά σαν φίλους. Και έτσι έκαναν. Ετσι, οι πλούσιοι βασιλιάδες με τα φλουριά τους, έβαλαν τους μάγους τους να φτιάξουν διάφορα μπιχλιμπίδια με πολλά κουμπάκια και λαμπάκια, και τους ντελάληδες να τα διαλαλήσουν στους κατοίκους της χώρας ότι τα μπιχλιμπίδια θα έκαναν τη ζωή των κατοίκων πολύ πιο άνετη και ωραία από όσο ήταν σήμερα.
Η μεγαλύτερη εφεύρεση των μάγων ήταν ένα μαγικό κουτί το οποίο εμφάνιζε εικόνες ανθρώπων να μιλούν και να δίνουν συμβουλές για το πως πρέπει οι κάτοικοι να ντύνονται, πως να φέρονται, και πως να σκέφτονται "σωστά".
Οι κάτοικοι θαμπωμένοι από το μαγικό κουτί έπεσαν στην παγίδα, και όρμηξαν στα μπιχλιμπίδια με μανία, προσπαθώντας να αποκτήσουν ο καθένας όσο περισσότερα μπορούσε. Ειδικά φρόντισαν να αποκτήσουν ο καθένας από τουλάχιστον ένα μαγικό κουτί. Η καθημερινή λήψη αποφάσεων τους είχε κουράσει, και το μαγικό κουτί που έπαιρνε αποφάσεις για λογαριασμό τους ήταν ότι έπρεπε για να τους απαλλάξει από την κουραστική αυτή υποχρέωση και να τους αφήσει να χαρούν τη ζωή τους χωρίς προβληματισμούς.
Εκτός από τους μάγους, οι βασιλιάδες έστειλαν πολλούς κλόουν που έκαναν απίθανα πράγματα, ακροβάτες που μπορούσαν να κλοτσούν μπάλες μερόνυχτα ολόκληρα χωρίς να πέφτουν κάτω, τραγουδοποιούς για κάθε γούστο, αρλεκίνους που έλεγαν ξεκαρδιστικά ανέκδοτα, και άλλους πολλούς, και κάθε τόσο διοργάνωναν γιορτές, στις οποίες συμμετείχαν όλοι οι κάτοικοι μετά από παρότρυνση του μαγικού κουτιού.
Ετσι περνούσαν τα χρόνια, και οι κάτοικοι της χώρας βυθίστηκαν σε μια ζωή γεμάτη ανέσεις, δεν εργάζονταν πια τόσο σκληρά, και κρατούσαν το μυαλό τους ξεκούραστο αφού το μαγικό κουτί τους υποδείκνυε κάθε φορά τη σωστή απόφαση.
Οταν οι βασιλιάδες θεώρησαν ότι ήρθε ο χρόνος, έστειλαν έναν ακόμα θίασο. Αυτός όμως δεν ήταν θίασος διασκέδασης. Ηταν θίασος εισβολής. Οι βασιλιάδες έδωσαν σε μερικούς κατοίκους πολλά χρυσά φλουριά να αγοράσουν ότι μπιχλιμπίδια τράβαγε η ψυχή τους, και τους έπεισαν να γίνουν φίλοι με τα μέλη του θιάσου. Και τους έβαλαν να υποστηρίζουν ότι τα μέλη του θιάσου ήταν τα καταλληλότερα να γίνουν βασιλιάδες της χώρας. Και τους υποσχέθηκαν ότι όταν ο θίασος θα αποκτήσει τη βασιλεία, θα έχουν ακόμα περισσότερα φλουριά, να αγοράσουν ακόμα περισσότερα μπιχλιμπίδια.
Και έτσι ξεκίνησε μια συντονισμένη εκστρατεία από τα μέλη του θιάσου, τους κατοίκους που πήραν τα φλουριά, και βεβαίως του μαγικού κουτιού, να πείσουν το λαό της χώρας ότι πρέπει να διώξουν το βασιλιά και να κάνουν βασιλιά τον αρχηγό του θιάσου. Ο δε αρχηγός του θιάσου, ένας ικανότατος ψεύτης, υπόσχονταν στους κατοίκους ζωή με ακόμα μεγαλύτερες ανέσεις, και πολύ περισσότερα μπιχλιμπίδια.
Και οι κάτοικοι, οι οποίοι είχαν πάψει από πολλού να παίρνουν αποφάσεις, και η σκέψη είχε γίνει πια γι αυτούς πολύ επίπονη, υποστήριξαν θερμά την εκστρατεία, και καθαίρεσαν τον παλιό βασιλιά και έκαναν βασιλιά τους τον αρχηγό του θιάσου.
Μόλις όμως έκαναν βασιλιά τον αρχηγό του θιάσου, διαπίστωσαν με τρόμο ότι ο νέος τους Βασιλιάς δεν είχε καμία πρόθεση να τηρήσει τις υποσχέσεις που είχε δώσει. Αντίθετα, μόλις πήρε στα χέρια του την εξουσία άρχισε να πουλάει πράγματα που ανήκαν στους κατοίκους όπως τη βρύση του χωριού, το δημόσιο γάϊδαρο που μέχρι τότε χρησιμοποιούσαν οι κάτοικοι που δεν είχαν δικό τους.
Οι κάτοικοι είχαν προβληματιστεί. Κάθε βράδυ όμως συμβουλεύονταν το μαγικό κουτί, και εκείνο τους έλεγε ότι όλα ήταν μια χαρά, και ότι η βρύση πουλήθηκε γιατί το νερό δεν ήταν καλό, και ο γάιδαρος γιατί έτρωγε πολύ σανό. Και ο θίασος έδινε χρυσά φλουριά σε όλους. Και έτσι πείθονταν οι κάτοικοι ότι όλα γίνονταν προς όφελός τους. Και κοιμόνταν ήσυχοι.
Μια μέρα, ο νέος βασιλιάς αποφάσισε να δανειστεί από τους πλούσιους βασιλιάδες για λογαριασμό των κατοίκων. Οι κάτοικοι θα έπρεπε να επιστρέψουν τα φλουριά που δανείστηκαν με τόκους. Και τα φλουριά του δανείου τα μοίρασε στους κάτοικους, δίνοντας προτεραιότητα στους φίλους του. Κράτησε και ο ίδιος πολλά. Οι κάτοικοι χάρηκαν που για μια ακόμα φορά μπορούσαν να αγοράζουν πολλα μπιχλιμπίδια, και καινούρια μαγικά κουτιά, πιο μεγάλα, πιο χρωματιστά, που αποφάσιζαν για όλο και περισσότερα θέματα. Και έδιναν τα φλουριά που δανείστηκαν με τόκο πίσω στους πλούσιους βασιλιάδες, γιατί αυτοί πουλούσαν και τα κουτιά και τα μπιχλιμπίδια.
Εφτασε όμως μια μέρα που οι κάτοικοι δεν μπορούσαν να επιστρέψουν τα φλουριά που είχαν δανειστεί, καθώς τα είχαν ήδη δώσει στους πλούσιους βασιλιάδες. Ο Βασιλιάς της χώρας (ο αρχηγός του θιάσου) που ήταν φίλος με τους πλούσιους βασιλιάδες των άλλων χωρών, πήρε τη γενναία απόφαση να δανειστεί για λογαριασμό των κατοίκων κι άλλα φλουριά για να πληρώσει τα φλουριά που ήδη χρωστούσαν οι κάτοικοι.
Οι πλούσιοι βασιλιάδες το έπαιξαν στην αρχή λίγο δύσκολοι, απαίτησαν να μπει υποθήκη η χώρα για να εξασφαλίσουν τα φλουριά τους, και όταν βεβαιώθηκαν ότι οι τόκοι ήταν τόσοι πολλοί που οι κάτοικοι δεν υπήρχε περίπτωση να τους πληρώσουν, δέχθηκαν να δώσουν τα επιπλέον φλουριά.
Ο νέος βασιλιάς αφού έπεισε τους κατοίκους ότι τα κοιτάσματα που υπήρχαν στη χώρα δεν υπήρχαν, τους μάλωσε γιατί δανείστηκαν τόσα φλουριά μόνο και μόνο για να καλοπεράσουν και τους ανακοίνωσε ότι θα αρχίσει να απαιτεί φόρους για να πληρωθούν τα χρέη τους. Και ξεκίνησε να στέλνει τον σερίφη με τους στρατιώτες, να μπαίνει στα σπίτια των κατοίκων, να τους παίρνει όσα φλουριά τους είχαν απομείνει και αφού κρατούσε για τον εαυτό του αρκετά, τα άλλα τα έδινε στους φίλους του τους πλούσιους βασιλιάδες των γειτονικών χωρών. Ελεγε δε στους κάτοικους ότι τα φλουριά δεν έφταναν, και ότι θα έπρεπε εκτός από τη βρύση και το γάιδαρο να πουλήσουν και άλλα πράγματα ώστε να ξεπληρώσουν τα φλουριά που πήραν. Αφού τους βοήθησε με τη βοήθεια του μαγικού κουτιού να αποφασίσουν ότι έχει δίκιο, άρχισε να πουλάει την γη της χώρας.
Οι κάτοικοι σοκαρίστηκαν από αυτή τη νέα κατάσταση που βρέθηκαν, δεν έκαναν όμως τίποτα, γιατί το μαγικό κουτί τους έλεγε ότι πρέπει να ξεπληρώσουν το χρέος, και ότι αυτοί οι ίδιοι έφταιγαν που δέχθηκαν τα φλουριά και τα μπιχλιμπίδια. Και έτσι δεν αντιδρούσαν όταν οι στρατιώτες έμπαιναν στο σπίτι του γείτονα, και ήλπιζαν ότι δεν θα ζήσουν οι ίδιοι τέτοιες φρικτές στιγμές, και ότι θα γλίτωναν από τη μανία του νέου Βασιλιά.
Οταν οι βασιλιάδες βεβαιώθηκαν ότι οι κάτοικοι της χώρας δεν θα πολεμούσαν όπως τις προηγούμενες φορές, πέρασαν στο τελικό στάδιο του σχεδίου τους. Ζήτησαν από τους κάτοικους να επιστρέψουν τα φλουριά, και επειδή φυσικά οι κάτοικοι δεν τα είχαν, αφού τα περισσότερα τα είχαν επιστρέψει στους πλούσιους βασιλιάδες ανταλλάσσοντας τα με μπιχλιμπίδια και μαγικά κουτιά ενώ τα υπόλοιπα τους τα είχε πάρει ο δικός τους βασιλιάς, τους έπεισαν να εργάζονται σκληρά χωρίς πληρωμή, κρατώντας όλα τα φλουριά δικά τους. Φρόντιζαν δε να μην μειώνεται το ποσό των φλουριών που χρωστούσαν οι κάτοικοι, ώστε να τους έχουν δούλους για πάντα.
Κι όσο για τη χώρα, δεν τους ενδιέφερε πως την ονόμαζαν οι κάτοικοι, αφού πια ήταν δική τους...
Θαλαμοφύλακας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου