Πολλοί από μας δεν έχουν ίσως προσέξει μια σημαντική αλλαγή που σημειώνεται τελευταία στη Νέα Δημοκρατία. Για όσους δεν το έχουν αντιληφθεί, η Νέα Δημοκρατία πλέον, για πρώτη φορά στην ιστορία της, αποφάσισε να βάλει στρατηγικό στόχο στην πολιτική της ύπαρξη και την πολιτική δράση της και αυτός είναι, όχι απλά η κατάληψη της εξουσίας, αλλά ο μετασχηματισμός της ίδιας της κοινωνίας. Η κατάληψη της εξουσίας δεν αποτελεί πλέον αυτοσκοπό για το κόμμα αυτό, αλλά μέσον (ενδιάμεσος τακτικός στόχος) για την επίτευξη του πιο πάνω στρατηγικού στόχου που έχει θέσει. Αυτή η εξέλιξη είναι κάτι που δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο.
το θολό του Κωνσταντίνου Καραμανλή περί «Ριζοσπαστικού Φιλελευθερισμού», που στην πράξη αντίθετα μετατράπηκε σε ευρύτατες κρατικοποιήσεις, δεν είχε συγκεκριμένη ιδεολογία που θα της έδινε κοινωνικό λόγο ύπαρξης ως πολιτικής δύναμης και ισχυρό ενιαίο πολιτικό λόγο.Η πολιτική πρακτική που εφάρμοζε μέχρι τώρα η Νέα Δημοκρατία και ειδικά στην τελευταία διακυβέρνηση υπό τον κ. Καραμανλή, ήταν ότι ψάρευε στα θολά νερά του κεντρώου χώρου και παρουσιαζόταν ως ένα κεντρώο κόμμα. Όμως, πολιτικό κέντρο στην ουσία δεν υφίσταται, ούτε το διαπνέει κάποια ιδεολογία. Στην πραγματικότητα πρόκειται για εκείνες τις μάζες των πολιτών που αλλάζουν κάθε φορά στρατόπεδο, μεταξύ Κεντροδεξιάς και Κεντροαριστεράς, ανάλογα με την πολιτική κόπωση και την φθορά που φέρνει η εξουσία ή ανάλογα με τον αέρα του νικητή που εξασφαλίζει κάθε φορά ένα κόμμα. Είναι αλήθεια ότι οι «μεταφερόμενες» αυτές μάζες δίνουν την κυβέρνηση, αλλά αν ένα κόμμα κυνηγάει συνεχώς αυτές τις απολιτικές μάζες, στο τέλος θα χάσει τις πολιτικά παραδοσιακές λαϊκές μάζες του.
Έτσι η Νέα Δημοκρατία, απεμπολώντας κάθε ιδεολογική απόχρωση, κατάντησε να έχει ως αυτοσκοπό της την κατάληψη της εξουσίας με επικοινωνιακές μεθόδους πολιτικού μάρκετινγκ. Οι πιο πάνω μεταφερόμενες (μεταξύ των δύο πολιτικών χώρων) μάζες που ψήφισαν τη Νέα Δημοκρατία το 2004, το έκαναν αφενός γιατί ήταν κουρασμένες από την πολυετή εξουσία του ΠΑΣΟΚ, αφετέρου γιατί ο αέρας του νικητή ήταν με τη Νέα Δημοκρατία. Όμως η Νέα Δημοκρατία, μη πιστεύοντας, ούτε η ίδια στο απατηλό σύνθημά της για την «επανίδρυση του κράτους» και μη διαθέτοντας κανένα στρατηγικό στόχο, απλά προσπάθησε να διαχειριστεί το πολιτικό σύστημα (ή σύστημα ΠΑΣΟΚ) και να απολαύσει την εξουσία. Τα αποτελέσματα είναι ήδη γνωστά.
Σήμερα λοιπόν, ο Αντώνης Σαμαράς, αντιλαμβανόμενος όλα τα πιο πάνω προσπαθεί να προσδώσει ιδεολογία στο κόμμα (Κοινωνικός Φιλελευθερισμός), για να την χρησιμοποιήσει ως βασικό όπλο επίτευξης του στρατηγικού στόχου που πλέον έχει θέσει, δηλαδή του μετασχηματισμού της κοινωνίας. Θα έχετε ήδη προσέξει, ότι μιλάει συνεχώς για εκείνο το 60-40.
Η ελληνική κοινωνία, με τις μέχρι τώρα πολιτικές πρακτικές που έχουν εφαρμοστεί και τις ιδεολογίες που έχουν επικρατήσει, έχει μετατραπεί (στην πράξη και στις αντιλήψεις), σε μια κοινωνία κρατικοδίαιτη (μάλιστα η ίδια η άρχουσα τάξη της είναι κρατικοδίαιτη), με επιδοτούμενους στην ουσία πολίτες από χρήματα δανεικά. Αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί. Η ελληνική κοινωνία θα πρέπει πλέον να αρχίσει να παράγει, να αναπτύσσει την ιδιωτική πρωτοβουλία και ιδιωτική επιχειρηματικότητα με ίδια κεφάλαια (Φιλελευθερισμός), αλλά αυτός ο φιλελευθερισμός δεν μπορεί να είναι άκρατος, όπως θέλουν οι Νεοφιλελεύθεροι (π.χ. το σημερινό ΠΑΣΟΚ, η κ. Μπακογιάννη και ο ΛΑΟΣ). Ο άκρατος Νεοφιλελευθερισμός οδηγεί σε ασυδοσία στην αγορά και σε επικράτηση των ισχυρών μερών έναντι των αδυνάτων. Θα πρέπει λοιπόν να μπαίνουν ξεκάθαροι κανόνες οικονομικού παιχνιδιού και να γίνεται συνεχής έλεγχος τήρησης των κανόνων αυτών από ένα ισχυρό και ταυτόχρονα απόλυτα δημοκρατικό κράτος (Κοινωνικός).
Η σύγχρονη Νέα Δημοκρατία λοιπόν, με ιδεολογικό της όπλο τον Κοινωνικό Φιλελευθερισμό και στρατηγικό της στόχο τον Κοινωνικό Μετασχηματισμό, μετατρέπεται σε ένα λαϊκό κόμμα, δηλαδή σε τμήμα του λαού που επιδιώκει κινηματικά την αλλαγή του κοινωνικού status quo.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου