Μια πρωτότυπη ιδέα: να ευθύνεται το κόμμα για τις καταχρήσεις των πολιτικών του

Γράφει ο Χρήστος Μαγγούτας

 

Αν πάτε σε κάποιο κατάστημα και ο υπάλληλος σας φερθεί άσχημα ή προσβλητικά ή κάνει κάποιο λάθος στο ταμείο και πληρώσατε παραπάνω, δεν ευθύνεται απέναντί σας αυτός, αλλά το κατάστημα.

Κάποιος μάνατζερ της ΙΒΜ αποκάλεσε κάποιον υπάλληλο  “Old guy” (γέρο). Ο υπάλληλος το θεώρησε προσβολή, γιατί η ηλικία δε μπορεί να διαδραματίζει κανένα ρόλο στην εργασιακή σχέση και ασφαλώς δε στράφηκε κατά του μάνατζερ, αλλά κατά της ΙΒΜ. Το δικαστήριο του επιδίκασε αποζημίωση, αν δεν κάνω λάθος, γύρω στο 1 εκατομμύριο δολάρια. Το θέμα είναι σαφές στο νόμο: για κάθε πράξη των υπαλλήλων του ευθύνεται ο εργοδότης.

   

Γιατί αυτό να μην ισχύει -και μάλιστα τα μέγιστα- για τα πολιτικά κόμματα; Δεν είναι το κόμμα....
μέσα από το οποίο εκλέγεται κάποιος βουλευτής; Δεν είναι το κόμμα που επιλέγει τους υπουργούς; Δεν πρέπει να ευθύνεται το κόμμα για τα άτομά του που χωρίς αυτό δε θα είχαν αυτή τη θέση; Κοντολογίς δεν πρέπει το κόμμα να ευθύνεται για πράξεις ή παραλείψεις μελών του που ζημίωσαν το δημόσιο; Δεν πρέπει να ευθύνεται ένα κόμμα για κάποιον υπουργό που το ίδιο τον διόρισε, και που αυτός χωρίς την κομματική ιδιότητα δε θα έφτανε ποτέ σ’ αυτό το πόστο ώστε να εκτελέσει την  ποινικά κολάσιμη πράξη;

Πιο απλά, αν ένας υπουργός του ΠΑΣΟΚ ή της ΝΔ έχει καταχραστεί χρήματα του δημοσίου, που δε θα μπορούσε να το κάνει αν δεν ήταν στέλεχος του κόμματος, δεν πρέπει το κόμμα να ευθύνεται για τις πράξεις του και να καταθέσει στο δημόσιο το ποσό της κατάχρησης που έγινε ΜΟΝΟ επειδή τον προώθησε το κόμμα σ’ αυτή τη θέση;

 

Δυστυχώς δεν υπάρχει νομολογία για το θέμα αυτό. Και επειδή η νομοθετική εξουσία είναι οι βουλευτές (ήτοι Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει) μπορούν να ψηφίσουν ακόμα και ότι 2+2 κάνουν μερικές φορές πέντε. Το οποίο δεν είναι πολύ παράξενο όταν έχουν ψηφίσει πολύ χειρότερα, ήτοι πλήρη άφεση των αμαρτιών τους σε περίπου 5 χρόνια ή συνταξιοδότηση σε περίπου στα 8 χρόνια, όταν οι ιθαγενείς Έλληνες χρειάζονται μια αιωνιότητα για να πάρουν σύνταξη.

Πιο πρακτικά: ο Άκης Τζοχατζόπουλος δεν απόκτησε καμιά 20-ριά εκατομμύρια ευρώ (τόσα ξέρουμε για την ώρα) επειδή ήταν μάγκας, αλλά επειδή χρησιμοποίησε την ιδιότητά του ως μέλους του ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ συνευθύνεται και πρέπει να καταβάλει στο δημόσιο ταμείο (ήτοι στους φορολογούμενους) τη ζημία που προξενήθηκε μόνο και μόνο επειδή ο Άκης δε θα μπορούσε να το κάνει αυτό αν δεν ήταν μέλος του ΠΑΣΟΚ. Τα ίδια και για τη Νέα Δημοκρατία που κατάφερε σε 5 χρόνια να πλησιάσει το ΠΑΣΟΚ σε σκάνδαλα (ευγενής άμιλλα!).

Το πεδίο έχει νομικό κενό. Μια αγωγή όμως στο Συμβούλιο της Επικρατείας από κάποιον που έχει αρκετά χρήματα να πληρώσει δικηγόρους και την υπομονή να περιμένει περίπου 5 χρόνια μέχρι να βγει απόφαση (ακόμα και οι παγετώνες της Γροιλανδίας κινούνται πιο γρήγορα από το ΣτΕ), ίσως δώσει μια άλλη διάσταση στο θέμα, που δεν είναι καθόλου απίθανη.

Ναι, να πληρώνουν τα κόμματα για τις καταχρήσεις των μελών τους σε βάρος του ελληνικού λαού ή να τους αφαιρείται το ποσό από τις κρατικές επιχορηγήσεις που λαβαίνουν– ξέρετε πόσο μπορεί να αλλάξει τότε το πολιτικό τοπίο;

Θα μου πείτε: καλά είδες ποτέ να έχει καταδικαστεί κάποιος πολιτικός να επιστρέψει έστω μερικά ευρώ λόγω κατάχρησης; Κι απαντώ: Είπα εγώ πουθενά ότι έγινε κάτι τέτοιο; Απλά, φίλοι μου συμπατριώτες, περιμένουμε όλοι μας την εποχή που «όλο έρχεται και όλο αργεί στο πέρασμα του χρόνου» που η Ελλάδα θα ξαναγίνει κράτος (Παλαμάς).