Έχουμε αναλύσει πολλές φορές ότι οι λαϊκές κινητοποιήσεις σε μορφές παρελάσεων είναι όχι απλώς αδιέξοδες και καταδικασμένες, αλλά αποτελούν και καθεστωτική βαλβίδα εκτόνωσης της λαϊκής οργής.Τα λαϊκά κινήματα και οι απεργιακές κινητοποιήσεις έχουν τους δικούς τους νόμους.
Και αυτοί είναι οι νόμοι της σπειροειδούς ανάπτυξης της δράσης, της οργάνωσης, συνακόλουθα και της ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ του λαού…
ΟΤΑΝ ένας αγώνας δεν αναβαίνει πολιτικά στάδια και οργανωτικές μορφές ανάπτυξης είναι αδιέξοδος και οδηγεί σε καταστροφικές απογοητεύσεις και ήττες.
Η Αριστερά θα έπρεπε να το γνωρίζει αυτό από την πλούσια ιστορική εμπειρία των Κινημάτων που έχει συμπυκνωθεί στην επαναστατική θεωρία.
Αλλά αυτή η «αριστερά», σε όλες της ποικιλίες της, δεν έχει ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ με την Αριστερά, συνακόλουθα ούτε με τη σοσιαλιστική Θεωρία και Πράξη.
Πριν αναλύσουμε κάποια αλφαβητικά ζητήματα θα παραθέσουμε ένα απόσπασμα άρθρου μας, το πλέον πρόσφατο.
Υπάρχουν τα κείμενα εδώ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου