Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου Μεγάλη παρεξήγηση έχει δημιουργηθεί σε σχέση με την εμπλοκή του «μηχανισμού στήριξης» στο ζήτημα μιας ενδεχόμενης προσφυγής σε πρόωρες γενικές εκλογές τον Νοέμβριο. Με την σκόπιμη ή αφελή παρέμβαση διαφόρων διαύλων επικοινωνίας έχει αποκρυσταλλωθεί το μήνυμα ότι το Μνημόνιο απαγορεύει την πρόωρη διάλυση της Βουλής.
Η αλήθεια είναι ότι το περίφημο Μνημόνιο ούτε απαγορεύει, ούτε θα μπορούσε να απαγορεύσει την διεξαγωγή πρόωρων εκλογών και απορώ πώς σοβαροί άνθρωποι εκτίθενται αναφερόμενοι σε αυτό. Προφανώς δεν είναι σοβαροί, αλλά αποκλειστικά λαοπλάνοι, οι οποίοι έρχονται να εξυπηρετήσουν κομματικές σκοπιμότητες ή ιδιοτελή συμφέροντα. Το Μνημόνιο, πέραν του ότι δεν ασχολείται με το ζήτημα των εκλογών, αποτελεί σήμερα νόμο του κράτους που ελέγχεται έντονα για την συνταγματικότητά του και όχι ασφαλώς διεθνή σύμβαση. Αυτό που θα μπορούσε κανείς να επικαλεσθεί είναι ότι ....
καθώς το Μνημόνιο δεν περιλαμβάνει αναφορά σε εκλογικές δαπάνες, εκλογές δεν μπορούν να διεξαχθούν κατά την περίοδο εφαρμογής του.
Προφανώς ακόμα κι έτσι να προσεγγίσει κανείς το Μνημόνιο, αντιλαμβάνεται δύο πράγματα: (1) η μη συμπερίληψη εκλογικών δαπανών δεν σημαίνει απαγόρευση της διεξαγωγής τους, (2) οι διπλές εκλογές το φθινόπωρο σχετικοποιούν το ζήτημα αυτό εξαιτίας του μειωμένου κόστους που συνεπάγεται η διπλή κάλπη.
Το ζήτημα για το ΔΝΤ και την ΕΕ δεν είναι και ποτέ δεν ήταν αν διεξαχθούν ή δεν διεξαχθούν πρόωρες εκλογές. Το διακύβευμα γι’ αυτούς ήταν να υπάρξει πολιτική σταθερότητα στην χώρα, που θα υπηρετήσει την ικανοποίηση των δανειστών της και την σχετική σταθερότητα στην ευρωζώνη με οικονομικούς και πολιτικούς όρους. Στο βαθμό λοιπόν που η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου πετυχαίνει να εξυπηρετεί αυτούς τους στόχους, διαμορφώνοντας παράλληλα, μέσω του σχεδίου φτωχοποίησης της ελληνικής κοινωνίας, την συνολική λειτουργία του κράτους σε ένα σημαντικά χαμηλότερο επίπεδο δαπανών, οι στόχοι αυτοί επιτυγχάνονται σε ένα πρώτο στάδιο. Αν, όμως, η κυβέρνηση δείχνει ανίκανη μεσοπρόθεσμα να εξυπηρετεί αυτούς τους άκρως μονεταριστικούς στόχους, χάνοντας την πολιτική νομιμοποίησή της, τότε η πρόωρη προσφυγή στην κάλπη κρίνεται απαραίτητη.
Αυτό πρέπει να γίνει έγκαιρα και πριν να υπάρξουν συντονισμένες αντικαθεστωτικές δυνάμεις που θα ανατρέψουν τα αποτελέσματα εφαρμογής του Μνημονίου και θα το ακυρώσουν στην πράξη – στο σύνολό του. Σήμερα πολιτικοί αναλυτές που κινούνται στο περιβάλλον του ΔΝΤ πιστεύουν ότι οι δρομολογούμενες πολιτικές εξελίξεις, με τον πολυκερματισμό της κεντροδεξιάς και της αριστεράς, θα ευνοούσαν μετεκλογικά την συγκρότηση μίας κυβέρνησης «εθνικής ανάγκης», η οποία σε γενικές γραμμές δεν θα ανέτρεπε τη νεοφιλελεύθερη πολιτική κατεύθυνση που έχει δώσει ο Γιώργος επιφέροντας επιζήμιες για το κοινωνικό σύνολο και την κοινωνική συνοχή παρεμβάσεις στον κρατικό προϋπολογισμό, το ασφαλιστικό σύστημα, τις συνδικαλιστικές ελευθερίες, τις συλλογικές συμβάσεις και τα κοινωνικά δικαιώματα.
Πέραν αυτού ο τρόπος που η κυβέρνηση επιχείρησε να δώσει νομική υπόσταση και διοικητική εφαρμογή στις πρόνοιες του Μνημονίου, ανησυχεί ιδιαίτερα την τρόικα, καθώς γνωρίζουν ότι ανοίγει μία τεράστια περιπέτεια νομικού χαρακτήρα που θα καταστήσει επιμέρους διατάξεις οι οποίες εκπονήθηκαν για την εκπλήρωση όρων του Μνημονίου, αντικείμενο δικαστικής διαμάχης με σχεδόν βέβαιη την ακύρωσή τους στο μέλλον. Όσες μεθοδεύσεις κι αν ακολουθήσει η κυβέρνηση μόνον προσωρινά μπορεί να παρεμποδιστεί ο δικαστικός έλεγχος.
Η αίτηση ακυρότητας ενώπιον του Συμβουλίου της Επικρατείας για τις περικοπές σε μισθούς και συντάξεις και αγωγές στα Διοικητικά Δικαστήρια κατά του δημοσίου για επιστροφή των χρημάτων που χάθηκαν από μισθωτούς και συνταξιούχους, αποτελεί μία αξιόπιστη νομική φόρμουλα που θα καταλήξει σε μια οιονεί μάχη μεταξύ Συντάγματος και Μνημονίου. Εάν δεν υπάρξει εκτός από κοινοβουλευτικό και δικαστικό πραξικόπημα, η μάχη αυτή θα κριθεί ασφαλώς υπέρ του Συντάγματος. Πέραν αυτού μία σειρά «περικοπών» είναι κατάδηλα αντίθετες με την πάγια νομολογία του δικαστηρίου του Στρασβούργου (άρθρο 1 του πρώτου πρωτοκόλλου για την προστασία της ιδιοκτησίας και της περιουσίας) και αντίθετες στο δίκαιο της ΕΕ. Για τις περικοπές σε μισθούς και συντάξεις υφίσταται πάγια νομολογία του Στρασβούργου, την οποία έχει αποδεχτεί το Συμβούλιο και η Επιτροπή της ΕΕ με τη συνθήκη της Λισαβόνας αλλά και ο Άρειος Πάγος με την υπ΄ αριθμόν 40/1998 απόφαση της Ολομέλειας.
Άρα, η τρόικα για να διασφαλίσει τα συμφέροντα τα οποία εξυπηρετεί, στο μόνο που μπορεί βάσιμα να προσβλέπει είναι στην συγκρότηση μιας κυβέρνησης «εθνικής ανάγκης» με ή χωρίς επικεφαλή τον Γιώργο Παπανδρέου, η οποία, όμως, θα χαίρει αυξημένης πολιτικής νομιμοποίησης (τυπικά τουλάχιστον), ώστε η νομική εμπλοκή να μην ακυρώσει το πολιτικό αποτέλεσμα που επιθυμούν. Αυτό ασφαλώς απαιτεί νέες βουλευτικές εκλογές – άμεσα, πριν χαθεί ο έλεγχος - ώστε με νέες νομοθετικές παρεμβάσεις και παράλληλα ήπια αναδιάρθρωση του χρέους, για να πάψουν να υφίστανται δραματικές δημοσιονομικές πιέσεις, να «ξαναοργανωθεί» το πολιτικό και διοικητικό μοντέλο στην χώρα, στην βάση ενός νεοφιλελεύθερου κοινωνικού μοντέλου.
Όλοι γνωρίζουν ότι η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου δεν υπηρετεί πλέον την σταθερότητα, καθώς η τεράστια αντίφαση λόγων και έργων ακυρώνει εκ των προτέρων κάθε προσπάθεια νομοθετικής ρύθμισης, η οποία θα είχε τις προϋποθέσεις να διαμορφώσει ένα νέο καθεστώς κοινωνικοποίησης που θα ενίσχυε την θεσμική μεταβολή υπέρ των συμφερόντων που υπηρετεί η τρόικα. Ο Γιώργος για την τρόικα … τελειώνει σιγά-σιγά και πλέον υπάρχει αναβρασμός για την διάδοχη κατάσταση.
Ακτιβιστής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου