υπόθεση Τσουτσουβή, και οι ατζέντες που βρέθηκαν στη γιάφκα του. Όμως, στην περίπτωση των εικοσάχρονων των «Πυρήνων της Φωτιάς», το πράγμα καταντάει κωμικοτραγικό.
Και εάν μεν η Δημοκρατία μας θα ήθελε να δείξει τη μεγαλοψυχία της απέναντι σε αυτούς τους νέους που πίστεψαν ότι με βομβιστικές επιθέσεις (από τις οποίες πάντως δεν απειλήθηκαν ανθρώπινες ζωές) κάνουν αντίσταση στο σύστημα, είναι δύσκολο να μην επιδείξει την αυστηρότητά της απέναντι σε άλλες ομάδες, που φημίζονται για τη βιαιότητά τους. Όπως στη «Σέχτα Επαναστατών». Κατά πληροφορίες, ήδη εδώ και μήνες, αμέσως μετά το «γάζωμα» του αστυνομικού συνοδού της μάρτυρος στη δίκη του ΕΛΑ, Σοφίας Κυριακίδου, έχουν λάβει εντολή οι αστυνομικοί να πυροβολήσουν στο ψαχνό, εφόσον δουν κάποιον να σηκώνει όπλο εναντίον τους. Η αντιπαράθεση πλέον έχει μετατραπεί σε «βεντέτα», από την οποία ο κίνδυνος να υπάρξουν θύματα και να χυθεί αίμα είναι πολύ πιθανός.
Αλλαγές
Ποιο είναι όμως, το μωσαϊκό του ονομαζόμενου ελληνικού «αντάρτικου πόλης» έτσι όπως διαμορφώνεται μετά την εξάρθρωση τμημάτων των ιστορικών οργανώσεων 17Ν και ΕΛΑ (2002); Υπάρχει οργανωτική συνέχεια ανάμεσα στους παλαιούς και τους νέους; Έχουν τις ίδιες πολιτικές-ιδεολογικές αναφορές οι παλαιότεροι με τους νέους ή έχει συντελεστεί ριζική μετάλλαξη; Ποια τέλος, η ανθρωπογεωγραφία του μωσαϊκού της τρομοκρατίας;
Οι κοινωνικο-πολιτικές αλλαγές που συντελούνται τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, δεν θα μπορούσαν να αφήσουν ανεπηρέαστο τον χώρο της τρομοκρατίας. Η παραδοσιακή «αριστερή τρομοκρατία», με την πολιτική και ιδεολογική ιστορία τους, βγαλμένη μέσα από τα νεολαιίστικα κινήματα του 1960 και τον αντιδικτατορικό αγώνα, και με κύριους εκφραστές τον ΕΛΑ και τη 17Ν, δείχνουν να εκχωρούν σε άλλες πολύ πιο ακραίες τάσεις κομμάτι της πάλαι ποτέ απόλυτης κυριαρχίας τους. Ως επί το πλείστον στην τάση της τυφλής βίας, της ιδεολογικής-πολιτικής θολούρας και των κτυπημάτων δίχως κανέναν τακτικό και πολύ περισσότερο στρατηγικό –πολιτικό- στόχο. Άξιον υπενθύμισης είναι ότι και η 17Ν –πόσο μάλλον ο ΕΛΑ- έλεγαν ότι η τρομοκρατία είναι το μέσον και ότι κύριος σκοπός είναι το μαζικό κίνημα. Άσχετα βέβαια, εάν στο τέλος, είτε χειραγωγούμενοι από ξένα και ντόπια παράκεντρα εξουσίας, είτε ευρισκόμενοι σε πολιτικό-υπαρξιακό αδιέξοδο, έπεσαν στην παγίδα να κάνουν αυτοσκοπό τους την τρομοκρατία.
Σήμερα λοιπόν, το πάντρεμα του κοινωνικού περιθωρίου με μια απολύτως θολή, αλλά και πολύ βίαια, δήθεν αναρχική τάση, κερδίζει έδαφος στο χώρο της τρομοκρατίας. Κοινό μυστικό είναι στα Εξάρχεια ότι ποινικοί έχουν διεισδύσει στις γραμμές ακραίων αναρχικών ομάδων, στις οποίες μετέχουν και κάποιοι από παλαιές σκληρές τρομοκρατικές οργανώσεις. «Είναι σαν να νίκησε ο Τσουτσουβής και η Αντικρατική Πάλη τη 17 Νοέμβρη και τον ΕΛΑ», λέγουν κάποιοι. Η ομάδα που κυρίως αντιπροσωπεύει αυτή την τάση είναι η «Σέχτα Επαναστατών». Ένα συνοθύλευμα ισοπεδωτικών αναρχικών –τους οποίους ούτε καν οι παραδοσιακοί αναρχικοί αποδέχονται- πολύ βίαιων ποινικών, ορισμένων ακραίων αριστεριστών, αλλά και νέων σε ηλικία που ασπάζονται την ιδέα ενός συγκεχυμένου επαναστατικού ριζοσπαστισμού.
Ποινικοί και μπαχαλάκηδες.
Το φαινόμενο των ποινικών μάλιστα, είναι ιδιαίτερα έντονο. Τόσο που ορισμένες τρομοκρατικές ομάδες, όπως οι «Πυρήνες της Φωτιάς», έχουν φτάσει στο σημείο να υποστηρίζουν ανοικτά σε προκηρύξεις τους, ακόμα και τον Βασίλη Παλαιοκώστα. Είναι χαρακτηριστικό ότι μετά τη σύλληψή του για την απαγωγή του βιομηχάνου Γιώργου Μυλωνά έβαλαν πολλά γκαζάκια έξω από τράπεζες και οχήματα χρηματαποστολών, εκδηλώνοντας έτσι, όπως έγραφαν σε προκήρυξή τους, «αλληλεγγύη στον αναρχικό σύντροφο Π. Γεωργιάδη και τους Β. Παλαιοκώστα, Β. Χρυσοχοΐδη και Γ. Χαραλαμπίδη».
Ανέκαθεν βέβαια, η Αριστερά, και ειδικά ο χώρος της εξωκοινοβουλευτικής, επεδείκνυε συμπάθεια προς τους ποινικούς και προσπαθούσε να προσελκύσει κάποιους στις γραμμές της. Το ίδιο και η παραδοσιακή Αριστερά (ιστορικά το ΚΚΕ) πολύ παλιά. Όμως, ακόμα και στις φυλακές, όπου οι πολιτικοί κρατούμενοι έρχονταν σε επαφή με ποινικούς, οι σχέσεις ήταν περιορισμένες. Ανέκαθεν οι Αριστεροί, ιδιαίτερα οι παράνομοι, θεωρούσαν τους ποινικούς ως αναξιόπιστους και ευάλωτους στις πιέσεις της Αστυνομίας για να «καρφώσουν». Έτσι, ναι μεν κατά καιρούς κάποιοι πολύ λίγοι ποινικοί στρατολογήθηκαν, αλλά οι περισσότεροι από εκείνους που πολιτικοποιήθηκαν έμειναν στη σφαίρα της επιρροής και ουδέποτε τους ενέταξαν οργανωτικά στο κόμμα. Σήμερα αντίθετα, στα Εξάρχεια οι ποινικοί, όπως και οι «χουλιγκάνοι» των γηπέδων και των διαδηλώσεων έχουν κάνει μαζική «εισβολή» στο χώρο των αναρχικών οργανώσεων στα Εξάρχεια και στις τρομοκρατικές ομάδες.
Να σημειωθεί πως υπάρχουν γνωστές αναρχικές ομάδες, που είναι και μπαχαλάκηδες, οι οποίοι, εκτός των άλλων, έχουν φτάσει στο σημείο να επιδίδονται και σε ξυλοδαρμούς με στόχο την «προστασία» σε μαγαζιά. Κοινή πεποίθηση στα Εξάρχεια είναι επίσης, ότι ομάδες που αυτοπροσδιορίζονται ως αναρχικοί και προπαγανδίζουν την «επανάσταση» και την «ένοπλη πάλη», έχουν κατ’ επανάληψη ληστέψει Τράπεζες, όχι βέβαια για κάποιο «επαναστατικό ταμείο», αλλά για την ίδια τους την τσέπη. Στο μεταξύ, τα ναρκωτικά δίνουν και παίρνουν στην πλατεία των Εξαρχείων, ενώ πιά, οι αριστερές οργανώσεις που κάποτε συγκρούονταν με τα «βαποράκια» και τους πετούσαν εκτός περιοχής, τώρα επιδεικνύουν στάση ανοχής ή αδυναμίας.
Οι πιο «παραδοσιακοί»
Σήμερα, η οργάνωση που φαίνεται να βρίσκεται πιο κοντά στην χαρακτηριζόμενη ως «παραδοσιακή αριστερή τρομοκρατία», είναι ο Επαναστατικός Αγώνας. Σε αυτόν, εκτιμάται, ότι μετέχουν οι πιο «σοβαροί», ορισμένοι εκ των οποίων προέρχονται από παλιές ομάδες. Παρ’ όλα αυτά, και στην περίπτωση του ΕΑ ο ερασιτεχνισμός, αλλά και η απουσία πολιτικής εμπειρίας και διαίσθησης, είναι εμφανής. «Πως είναι δυνατόν –διερωτώνται πολλοί- να βρίσκεται στο ζενίθ το κίνημα του Δεκέμβρη και αυτοί να πηγαίνουν και να πυροβολούν με Καλάσνικωφ μέλη των ΜΑΤ στο υπουργείο Πολιτισμού, στην Μπουμπουλίνας. Δεν κατανοούν ότι αυτό λειτουργεί προβοκατόρικα, υπέρ του κρατικού μηχανισμού;» Πάντως, η επιχειρησιακή ικανότητα του ΕΑ σταδιακά κλιμακώνεται και καλυτερεύει.
26.09.2009
Suhoi
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου