Γαμημένα σπίτια, όμορφα καίγονται

Από το www.drseeng.com

Ήλπιζα φέτος που η οικοδομική δραστηριότητα ελαχιστοποιήθηκε λόγω της κρίσης, να μειωνόταν παράλληλα και η γαμημένη συνήθεια ορισμένων άπληστων να καίνε ότι βρουν μπροστά τους για την καλλιέργεια… οικοπέδων, αλλά εις μάτην.

Δεν αμφισβητώ το γεγονός πως ορισμένες πυρκαγιές οφείλονται είτε σε ανθρώπινα λάθη, είτε στις καιρικές συνθήκες, δεν είμαστε όμως παιδάκια. Όλοι γνωρίζουμε τι συμβαίνει, αλλά και τι θα συμβεί στη συνέχεια. Δεν τελειώνει εδώ η ιστορία και ούτε πρόκειται.

Μέσα σε όλο αυτό το χάος που έχει… θεσμοθετηθεί κάθε καλοκαίρι, είδα κάτι που μου προκάλεσε μια μικρή σαδιστική ικανοποίηση.

Η φωτογραφία αυτή…

Ο κάτοχος αυτού του πανέμορφου σπιτιού βρίσκεται προφανώς σε δύσκολη θέση. Την κέρδισε όμως με το σπαθί του. Είναι τόσο......άθλιος και ηλίθιος, που νόμιζε πως η πυρκαγιά που προκλήθηκε κάποτε για να χτιστεί το σπίτι του, θα ήταν η τελευταία στην περιοχή του.

Το κακό είναι πως αυτός, αλλά και πολλοί ομοιοπαθείς του θα βγουν στην τηλεόραση και θα κλαίνε με μαύρο δάκρυ, χωρίς ίχνος ευθύνης και τύψεων. Το ακόμα πιο κακό είναι πως είτε θα δικαιωθούν στο τέλος, είτε λόγω της εύρωστης οικονομικής κατάστασης τους, η ζωή τους θα συνεχιστεί κανονικότατα, χωρίς να τους γίνει το μάθημα, πάθημα.

Σίγουρα όλοι εσείς που διαβάσατε αυτό το κείμενο, θα συμφωνείτε. Ακόμα κι εσείς που έχετε ένα σπίτι σαν κι αυτό (δεν μπορεί, όλο και κάποιοι θα έχετε).

Άλλοι πάλι, θα έχετε φίλους που έχουν ένα τέτοιο σπίτι. Όπως κι εγώ, αλλά ποτέ δεν πήρα το θάρρος να τους «κράξω». Δεν το έκανα, κυρίως για να μη χαρακτηριστώ κομπλεξικός που δεν έχω κι εγώ… Κάτι τέτοιες μικρές σκέψεις είναι που μας κάνουν συνυπεύθυνους.

Λεζάντα φωτογραφίας
Κλείσιμο με ιστορική ατάκα από Λαζόπουλο: Οι πυρκαγιές έφτασαν τις αυλές των σπιτιών. Τα σπίτια όμως πως έφτασαν εκεί;