Η Νέα Γερμανική Κατοχή

Γράφει: Ο Στέφανος Ληναίος

Είχαμε αναρωτηθεί, πριν από μερικά χρόνια, ποιά κακιά μοίρα της πατρίδας μας, "μαύρισε" τόσο ανεξίτηλα τόσους Ιούλιους, στη βασανισμένη νεοελληνική ιστορία του τόπου μας. Ποτέ όμως δεν θα μπορούσαμε να φανταστούμε ότι ο φετεινός Ιούλιος του 2010, θα είταν ο πιο μαύρος Ιούλιος της πατρίδας μας. Ένας Ιούλιος που βλέπει πια κι ο πιο ανίδεος ότι θα μείνει για τις επόμενες γενιές σαν ένας τραγικός μήνας που ολοκληρώθηκε η νέα γερμανική κατοχή.
Κι αν το 1941 χρειάστηκε να χυθεί τόσο Ελληνικό αίμα ώσπου να επιβληθεί η ναζιστική κατοχή, τώρα, τον Ιούλιο του 2010,η νέα γερμανική κατοχή έγινε με λίγες απλές και «νόμιμες» κινήσεις. Κι αν τότε βρέθηκαν κάποιοι δοσίλογοι Έλληνες να αποδεχθούν τη ματωμένη φασιστική, κατοχή του Χίτλερ, τώρα κάποιοι δημοκράτες πολιτικοί σχεδίασαν, υπέγραψαν και υπηρετούν τη νέα οικονομική, κατοχή της Μέρκελ.
Ολοι εμείς που ζήσαμε και νιώσαμε στο πετσί μας όλα τα ιλαροτραγικά γεγονότα της τελευταίας 35ετίας που...
κατά σύμπτωση έγιναν όλα τον πιο φωτεινό μήνα της πατρίδας μας, τον Ιούλιο, αναρωτιόμαστε αν τα θυμούνται οι παλιοί κι αν τα ξέρουν οι νεώτεροι.
Φοβάμαι πως όχι…Οι περισσότεροι των παλαιών, ηθελημένα ή αθέλητα, τα ξέχασαν και οι νεώτεροι δεν τα έμαθαν, ίσως, ποτέ.
Οι πρώτοι, θύματα-θύτες, συμβιβάστηκαν πια με τη νέα τάξη πραγμάτων και οι δεύτεροι, προοδευτικοί-συντηρητικοί, σχεδόν απορροφήθηκαν από τον καταναλωτικό αμοραλισμό αυτής της νέας τάξης..
Μέσα στα λίγα, δυστυχώς, που γράφτηκαν και θα γραφτούν,
Γι ’αυτές τις μέρες, στην επέτειο των ιλαροτραγικών, Ιουλιανών, γεγονότων, ας προσθέσουμε και τις δικές μας μνήμες που ευτυχώς δεν έσβησαν. Για να τα μάθουν οι νέοι. Και να μην κάνουν κι αυτοί τα ίδια λάθη.

Ιούλιος 1963: Σε κάποιους δροσερούς "πρεσβευτικούς" κήπους της πλατείας Μαβίλη, δυό μήνες μετά τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη, καταστρώνεται ο μακροχρόνιος σχεδιασμός ανάσχεσης της επερχόμενης άνοιξης των προοδευτικών δυνάμεων της πατρίδας μας.

Ιούλιος 1964: Ο "δημοκρατικός" Πρόεδρος Τζόνσον, αποφασίζειτη μεθόδευση ανατροπής του Γεωργίου Παπανδρέου.

Ιούλιος 1965: Η ανατροπή πραγματοποιείται. Ο πιό άθλιος Ιούλιος της ιστορίας μας. Οι αγοραπωλησίες βουλευτών και η ωμή παρέμβαση των ανακτόρων, ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις, εξευτελίζουν τον πολιτικό βίο της χώρας και προσβάλλουν βάναυσα τη θέληση του ελληνικού λαού, με κατάληξη την 7χρονη δικτατορία του 1967.

Ο ιλαροτραγικότερος Ιούλιος, του 1974: Η χούντα εκπαραθυρώνει το Μακάριο, οι Τούρκοι εκμεταλλεύονται το γεγονός κυριεύοντας, σχεδόν, τη μισή Κύπρο και οι αμερικάνοι, σαν "αντίδοτο", όπως μας "φόρεσαν" τη δικτατορία το "67...τώρα μας "δώρισαν" τη Δημοκρατία του 74,"παλινορθώνοντας", ερήμην μας και την αιώνια δεξιά…

Ιούλιος 1989: Η πιο "άρρωστη" φάση της πολιτικής μας ζωής. Ο "αχταρμάς" της αριστεροδέξιας συγκυβέρνησης Τζανετάκη που υπονόμευσε και, σχεδόν, διέλυσε τις προοδευτικές δυνάμεις.

Ιούλιος 1993: Ξεκινάει το Σκοπιανό βάσανο και συνεχίζονται τα Τουρκικά και Αλβανικά βάσανα, οι...ετήσιες, μέχρι και το 2007, εφιαλτικές Ιουλιανές πυρκαγιές και οι αιώνια ανίκανες κυβερνήσεις να τις προλάβουν…

Κανένας, ασφαλώς, δεν θα μπορούσε να φανταστεί, τον πρώτο

Ιούλιο του 1963, πόσοι μαύροι Ιούλιοι θ' ακολουθούσαν.

Αλλά και κανένας δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι την ευκαιρία για μια ολοκληρωτική αποκατάσταση της Δημοκρατίας, στις 24 Ιούλίου 1974, θα την αφήναμε να πάει χαμένη για πάντα…Δώσαμε και πάλι τα κλειδιά του μέλλοντός μας στα ίδια "δωσίλογα" χέρια..

Και τώρα τι γίνεται; Τίποτα…Γίναμε πια επαρχία των Βρυξελών!!

Δεν είχαμε την απαίτηση από τους πολιτικούς ηγέτες μας να πουν, προεκλογικά, την αλήθεια στους ψηφοφόρους τους. Το ύψιστο λειτούργημα της Πολιτικής, κατάντησε, δυστυχώς, σκέτο επάγγελμα, σκέτη, έμμισθη, διαχείριση ξένων συμφερόντων...

Θα θέλαμε, όμως, έστω και τώρα, να μας πουν ξεκάθαρα: "Πάρτε το χαμπάρι ή τα δίνουμε όλα και κρατάμε τα εσώρουχά μας ή μας τα παίρνουν όλα και μας αφήνουν και ξεβράκωτους…Δεν υπάρχει άλλος τρόπος ..."εθνικής" επιβίωσης."...

Αυτό ακριβώς ολοκληρώθηκε αυτό τον Ιούλιο. Μας τα παίρνουν όλα πια, ακόμη και τα εσωρουχα. Η πιο κάτω ανταπόκριση τα λέει όλα:

«Χρεοκοπία, έξοδο από την ευρωζώνη, αποσταθεροποίηση, ακόμη και απώλεια του Αιγαίου μέσα στην επόμενη τριετία, είναι μερικά από τα δυσοίωνα σενάρια που περιέχει η έκθεση του Ινστιτούτου Στράτφορ για την Ελλάδα, η οποία προβλέπει μόνο δεινά, τα οποία η χώρα δεν θα μπορέσει να αποφύγει αν δεν βρει σύντομα έναν εξωτερικό προστάτη.

Το ερώτημα για την Ελλάδα είναι αν θα μπορέσει να αποδεχθεί τη μείωση του γεωπολιτικού της ρόλου. Αλλά κι αυτό δεν είναι στο χέρι της και εξαρτάται από τη στρατηγική που θα υιοθετήσει η Τουρκία. Η Τουρκία είναι ανερχόμενη γεωπολιτική δύναμη που σκοπεύει να εξαπλώσει τη δύναμή της στα Βαλκάνια, τη Μέση Ανατολή και τον Καύκασο.

Και συμπληρώνουν: «Η διατήρηση του ελέγχου στο Αιγαίο από Έλληνες ,είναι αδύνατη χωρίς έναν εξωτερικό πάτρωνα. Και χωρίς έλεγχο του Αιγαίου απλώς δεν υπάρχει Ελλάδα»

Και ο «πάτρωνας» βρέθηκε: Προτεκτοράτο του «club Berlin» η Ελλάδα!

Το γερμανικό σχέδιο, «club Berlin», θα επιβληθεί στην Ελλάδα. χωρίς να χρειασθούν τροποποιήσεις των Συνθηκών, άρα και ψηφοφορίες στα εθνικά κοινοβούλια.

Το σχέδιο που άφησε να διαρρεύσει η κυβέρνηση του Βερολίνου στο “Spiegel” και δημοσιεύθηκε στη χθεσινή έκδοση του έγκυρου γερμανικού περιοδικού δίνει τη λύση που θα ήθελε να επιβάλει η γερμανική κυβέρνηση: ελεγχόμενη χρεοκοπία! Ελεγχόμενη χρεοκοπία, συνδυαζόμενη με… ανεξέλεγκτη εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας σε ένα νέο κλαμπ πιστωτών, μετά τα κλαμπ του Λονδίνου και του Παρισιού, το «Κλαμπ του Βερολίνου».

Η ελληνική κυβέρνηση, που θα κληθεί να αντιμετωπίσει το σενάριο της ελεγχόμενης χρεοκοπίας α λα γερμανικά, θα είναι στην πραγματικότητα ένα πειθήνιο όργανο του «Κλαμπ του Βερολίνου»: ο έλεγχος του υπουργείου Οικονομικών θα περάσει και τυπικά στους πιστωτές, οι οποίοι θα αποφασίζουν για όλα τα ζητήματα οικονομικής πολιτικής.

Κάπως έτσι, οι Γερμανοί επιδιώκουν να μετατρέψουν όσες χώρες του ευρωπαϊκού πυρήνα δεν αντέξουν να αντιμετωπίσουν την κρίση υπερχρέωσης σε γερμανικά προτεκτοράτα, επιτυγχάνοντας, όπως λένε πολλοί σχολιαστές, τους στόχους τους κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αυτή την φορά χωρίς αιματοχυσίες, αλλά με την εγκατάσταση απολύτως ελεγχόμενων κυβερνήσεων, με τη «σιδηρά χείρα» του «Κλαμπ του Βερολίνου».

Έτσι λοιπόν, η κωμωδία «Οι Γερμανοί ξανάρχονται»,έγινε τραγωδία… Με τη «νόμιμη και ηθική» πρόσκληση, υποδοχή και άνευ όρων παράδοση, στους κατακτητές μας, από κάποιους Έλληνες πολιτικούς που επιμένουν ότι "δεν υπήρχε άλλη λύση για το καλό της πατρίδας"..

Λυπάμαι για τη μνήμη μου, αλλά, τα ίδια ακριβώς λόγια, άκουσα, μικρό παιδάκι, το 1941, στο διάγγελμα υποδοχής του ναζιστικού στρατού, από τον πρώτο κατοχικό πρωθυπουργό…

14.7.10